Σε αυτό τον τόπο συζητάμε τα ίδια πράγματα μία ζωή, στην προκειμένη περίπτωση τους τρόπους πάταξης της βίας. Φέραμε εμπειρογνώμονες από το εξωτερικό πριν από πολλά χρόνια να μας βοηθήσουν (Άγγλους αν θυμάμαι καλά), κάνουμε συσκέψεις επί συσκέψεων, εφαρμόσαμε και την κάρτα φιλάθλου, δίχως να γίνεται η απαραίτητη ταυτοποίηση στις εισόδους, ενώ εξακολουθεί να υπάρχει αμφισβήτηση κατά πόσον λειτουργούν στον επιθυμητό βαθμό τα κλειστά κυκλώματα παρακολούθησης.

Πάλι ψάχνουμε το λάθος, λες και χρειαζόμαστε έναν Αϊνστάιν να μας λύσει το πρόβλημα της βίας. Ολοκληρωμένο σχέδιο και βούληση, όμως, υπάρχει; Είναι να απορεί κανείς πώς μία πολύ μικρή μερίδα ατόμων εξακολουθεί να αφήνει εκτεθειμένο το κράτος και τις αρχές του και εκτεθειμένους όλους τους υγιείς φιλάθλους που θέλουν να πάνε να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο με την ησυχία τους, χωρίς να σκέφτονται ότι μπορεί να καταλήξουν στο νοσοκομείο. Σε μία πολύ μικρή κοινωνία, όπως είναι η κυπριακή, το κράτος μπορεί σε έναν μήνα να τσακίσει σε μεγάλο βαθμό το φαινόμενο της βίας.

Δεν χρειαζόμαστε λοιπόν Αϊνστάιν, αλλά συλλήψεις, σκληρές και αποτρεπτικές ποινές, ώστε να δοθεί το μήνυμα στους υπόλοιπους τραμπούκους ότι θα καταλήξουν πίσω από τα σίδερα. Δεν χρειάζονται μαγικές συνταγές. Αυτό που χρειάζεται, είναι να μπουν όρια σε όσους πάνε στο γήπεδο και το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι πώς θα προκαλέσουν ζημιά στους συνανθρώπους τους και στις περιουσίες. Να γνωρίζουν ότι η κάθε τους πράξη θα έχει κόστος. Στην Κύπρο δεν το γνωρίζουν διότι δεν υπάρχουν τα απαραίτητα όρια. Στην Κύπρο, 50 και 100 άτομα αποφασίζουν για τους πολλούς. Αυτή και αν είναι κατάντια…