Δεν είναι λίγοι που κατά καιρούς τα βάζουν με τους αθλητικούς συντάκτες. Κάποιοι προχωρούν και βγάζουν τα απωθημένα τους χρησιμοποιώντας λεξιλόγιο πεζοδρομίου. Τους ακούω σε διάφορες εκπομπές του ραδιοφώνου και τους διαβάζω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Βρίζουν χωρίς να ξέρουν, χωρίς να ρωτούν.

Aυτές τις μέρες των Χριστουγέννων γράφω το δικό μου άρθρο και τιμώ έναν αθλητικογράφο, τον δικό μου ήρωα που ακούει στο όνομα ΑΚΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ. Ο φίλος μου ο Άκης ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισα στην αθλητικογραφία. Από μαθητής, κάτοικος τότε της ποδοσφαιρομάνας Λύσης, βοηθούσε τον πατέρα μου, Ανδρέα Παφίτη, ο οποίος εργαζόταν στο αθλητικό τμήμα της «Μάχης».

Οι δρόμοι μας με τον Άκη Κυριάκου συναντήθηκαν χρόνια αργότερα στη «Σημερινή», όταν αυτός ήταν ανταποκριτής της εφημερίδας στη Λάρνακα κι εγώ έκανα τα πρώτα μου βήματα ως δημοσιογράφος, επιστρέφοντας από την Αθήνα. Ο Άκης ήταν πάντοτε μια μηχανή παραγωγής ειδήσεων κι αργότερα, με το ραδιόφωνο, έγινε ένας από τους κορυφαίους συνάδελφους στην περιγραφή αγώνων. Δυστυχώς, κάποια στιγμή η ζωή τον κτύπησε αλύπητα καθηλώνοντάς τον για πάντα στο αναπηρικό καροτσάκι.

Όμως, παρά τα όσα υπέφερε (λίγοι θα το άντεχαν), ο Άκης το πάλεψε και βρέθηκε πάλι στο γήπεδο και η φωνή του ακούγεται στεντόρεια: «Κυρίες και κύριοι γεια σας από το Στάδιο Αντώνης Παπαδόπουλος, προσωρινή έδρα της Ανόρθωσης στην προσφυγιά...».

Αγαπημένε μου αθλητικογράφε, Άκη Κυριάκου, ήρωα των παιδικών μου χρόνων, μαχητή της ζωής, άνθρωπέ μου αγαπημένε, σε χαιρετώ και σου εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου Καλά Χριστούγεννα με την όμορφη οικογένειά σου...