Πόσες φορές ρωτήσαμε σε συνέντευξη αθλητές για το αγωνιστικό τους ταβάνι και λάβαμε απάντηση πως εκεί θα φτάσουν, βάζοντας μικρούς και εφικτούς στόχους. Ο Νικόλας Αντωνίου πέρασε από τα λόγια στις πράξεις και μετέτρεψε σε πραγματικότητα μία από τις καθιερωμένες κλισέ φράσεις του ατομικού αθλητισμού.

Μπορεί αυτή η βελτίωση να μην ερχόταν πάντα μέσω μιας καλύτερης θέσης, όμως φρόντιζε προκαταβολικά και πειθαρχημένα να συντρίψει το ρολόι και να κάνει διαδοχικά νέα παγκύπρια ρεκόρ.

«Έχοντας και το μαχαίρι και το καρπούζι» των κορυφαίων κυπριακών επιδόσεων, κατέθεσε αδιαπραγμάτευτη συνέπεια. Είτε αυτό σήμαινε Παγκόσμιο Υγρού, είτε Πανευρωπαϊκό νέων, είτε Παγκόσμιο νέων. Στο Οτοπένι είχε τους Βρετανούς Γουίτολ και Πέιντερ να αντιμετωπίσει για μία θέση στο βάθρο, στη Λίμα, είχε τον Χρίμπαρ που τον έσπρωξε στα όρια του και κολύμπησαν παρέα κάτω από 50 δεύτερα στα 100 μέτρα ελεύθερο.

Κοινό των δύο τελευταίων συναντήσεων, η πρωτιά του Πόποβιτς, ο οποίος πρόσφατα όχι μόνο μας έκανε να ξεχάσουμε τον Κέιλεμπ Ντρέσελ στη Ρώμη, αλλά έσπασε και το σκουριασμένο παγκόσμιο ρεκόρ του Βραζιλιάνου Σέζαρ Σιέλο, το οποίο έκανε με τη γνωστή... supersuit.

Συμπερασματικά, η νέα επιτυχία του «Νίτρο» μας με την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων είναι με μία λέξη συγκλονιστική και μόνο τυχαία δεν ήρθε. Όπως ξαναέγραψα το παζλ είναι μεγάλο και συντίθεται από πολλούς αφανείς ήρωες, όπως ο προπονητής του Σταύρος Μιχαηλίδης, η οικογένεια και η ομάδα υποστήριξης που τον περιβάλλει.

Ο Αντωνίου σήκωσε περήφανα την κυπριακή σημαία στο Μάτσου-Πίτσου και έχει κάθε δικαίωμα να ονειρεύεται νέες κορυφές, όντας 18 και έχοντας συμφωνήσει με τους Μπέαρς.