Γιαννάκης  Γιαγκουδάκης! Ένα όνομα, μια ιστορία συνδεδεμένη με τον Απόλλωνα και την Εθνική ομάδα, ένα όνομα βαρύ στην ιστορία του κυπριακού ποδοσφαίρου. Η κουβέντα μαζί του μπορούσε να κρατήσει για πολλές ώρες. Οι απόψεις του βαρύνουσες, τόσο για τον Απόλλωνα και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, όσο και για τα διαχρονικά προβλήματα που ταλανίζουν το κυπριακό ποδόσφαιρο.

Ο εμβληματικός αρχηγός των κυανολεύκων, ενώ χαλαρώνει στο όμορφο σπίτι του που έχτισε ο ίδιος στη Μονή, όπως τότε που «έχτιζε» τις επιθέσεις από την άμυνα και τη μεσαία γραμμή, έχοντας απέναντί του το πράσινο, το οποίο ο ίδιος φροντίζει και καλλιεργεί, όπως τότε που όργωνε τα γήπεδα με μαεστρία, και λίγα χιλιόμετρα δίπλα του τη θάλασσα, ξεδιπλώνει στην εφημερίδα μας τις απόψεις του για διάφορα θέματα.

Τι πρέπει να προσέξει ο Απόλλωνας μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος;

«Μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος υπάρχει ένας μεγάλος ενθουσιασμός στον κόσμο και στη διοίκηση. Σίγουρα τα νέα δεδομένα είναι πολύ διαφορετικά διότι ο κόσμος του χρόνου θα είναι πιο κοντά στην ομάδα. Από οικονομικής πλευράς, η εταιρεία θα έχει περισσότερα έσοδα τα οποία πρέπει να αξιοποιηθούν πολύ σωστά και πιο οργανωμένα. Με την κατάκτηση του πρωταθλήματος αυξάνονται περισσότερο οι ευθύνες της διοίκησης και επιβάλλεται να γίνει μια καλύτερη οργάνωση σε σχέση με την περσινή χρονιά, ώστε ο Απόλλωνας να μπορέσει με τη νέα χρονιά να είναι ανταγωνιστικός με στόχο την κατάκτηση του τίτλου. Πιστεύω ότι η διοίκηση θα μελετήσει τα αρνητικά και θετικά και θα γίνει καλύτερη δουλειά τη νέα σεζόν. Αναλύοντας το έργο της διοίκησης τα εφτά – οχτώ τελευταία χρόνια, το κρίνω επιτυχημένο, αφού κατάφερνε κάθε χρόνο να δημιουργεί μία ανταγωνιστική ομάδα. Μετά από αυτό τον τίτλο πιστεύω δεν θα κάνουμε τα ίδια λάθη. Eννοείται ότι μια διοίκηση η οποία οργανώνει ολόχρονα ένα σωματείο, σίγουρα θα κάνει λάθη. Λάθη δεν κάνουν αυτοί που δεν κάνουν τίποτα. Βασικά, για να καταφέρει μια ομάδα να πάρει και δεύτερο πρωτάθλημα και τρίτο, να υπάρξει μια συνέχεια, δεν παίζει ρόλο μόνο ο αγωνιστικός τομέας. Είναι το κλίμα, η διαχείριση των παικτών από τον προπονητή. Όταν φέρεις έναν επαγγελματία παίκτη στην Κύπρο με την οικογένειά του, τον ενδιαφέρει το επίπεδο της ζωής. Εμείς τα έχουμε όλα στην Κύπρο και ειδικά στη Λεμεσό. Όλα παίζουν ρόλο στο ποδόσφαιρο».

Σε ποια λάθη αναφέρεστε συγκεκριμένα;

«Καμιά φορά παίρνεις παίκτες οι οποίοι μπορεί να μη σου βγούνε. Μπορεί ο κόσμος να φωνάζει για τη διοίκηση, η οποία ωστόσο δεν φταίει σε τίποτα. Το ποδόσφαιρο είναι ένα μείγμα, τεχνικό, οικονομικό, διαχείρισης ποδοσφαιριστών, το οποίο είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο και χρειάζεται προσοχή. Κάποτε μπορεί να στραβώσει κάτι…».

Πώς μπορεί να εξηγηθεί ποδοσφαιρικά ότι μια ομάδα που είχε έναν πολύ καλό κορμό τα προηγούμενα χρόνια και ηχηρά ονόματα δεν κατάφερνε να κατακτήσει τον τίτλο και το έκανε στην πρώτη χρονιά που αποφάσισε να προχωρήσει σε σημαντικές αλλαγές στο ρόστερ;

«Είναι όντως ένα καλό ερώτημα. Τα τελευταία χρόνια ο Απόλλωνας είχε πάντοτε ένα πολύ καλό και πολυσύνθετο ρόστερ. Ξέρουμε ότι οι Γερμανοί είναι πεισματάρηδες, εργατικοί, μπορεί να λύσουν ορισμένα προβλήματα με διάφορες κινήσεις και με καλή διαχείριση των ποδοσφαιριστών. Βλέπετε ότι ο Αλεξάντερ Τσόρνιγκερ έδωσε τη δική του φιλοσοφία στην ομάδα, να προσπαθεί ενενήντα λεπτά. Πολλά παιχνίδια τα έχουμε γυρίσει στα τελευταία λεπτά. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι μια νοοτροπία που έχει δώσει στους παίκτες του».

Δηλαδή, θεωρείτε ότι έπαιξε καταλυτικό ρόλο ο προπονητής;

Σίγουρα ο προπονητής με τη διαχείριση που έχει κάνει, ασχέτως αν σε μερικά παιχνίδια δεν είχαμε καλή αγωνιστική παρουσία, έπαιρνε τα αποτελέσματα. Ακόμη και οι ισοπαλίες του τελευταίου διμήνου, όταν το αναλύσεις, διερωτάσαι γιατί δεν έχασε ο Απόλλωνας. Ο προπονητής είναι το άλφα και το ωμέγα. Όμως, γενικότερα υπάρχει και ένα συμβούλιο το οποίο δίνει στον εκάστοτε προπονητή ένα ρόστερ καλού επιπέδου. Οι Γιοβάνοβιτς, ο ηγέτης Ρομπέρζ, ο Κολ που είναι ένα μηχανάκι είναι μερικά παραδείγματα. Όταν έχεις τον σκελετό, μπορείς εύκολα να δέσεις τους παίκτες. Το βασικό στοιχείο, όμως, φέτος της επιτυχίας ήταν η διαχείριση του πάγκου. Βασικά σε μεγάλες ομάδες ένας σοβαρός προπονητής κάνει πρώτα τον πάγκο και μετά την ενδεκάδα. Στην Κύπρο λέει π.χ ο κόσμος: 'σήμερα ο προπονητής κατέβασε τη σωστή ενδεκάδα'. Όμως, ξεκινά ένα παιχνίδι και βλέπεις ορισμένα προβλήματα που υπάρχουν στην ομάδα ή μπορεί ο αντίπαλος να μην σε αφήσει να κάνεις αυτό που θέλεις εσύ. Δεν θα γυρίσεις πάνω στον πάγκο να βρεις λύσεις; Έχω τελειώσει στην Ιταλία UEFA Pro, έκανα ενάμιση χρόνο εκεί με τον φίλο μου τον Βιάλι. Και βλέπεις ότι από προπονητικής σκοπιάς, το πιο σημαντικό είναι τι πάγκο έχεις και μετά θα κάνεις την ενδεκάδα. Αυτό πιστεύω έχει κάνει και ο προπονητής του Απόλλωνα».

«Δεν έχουν ηγέτη»

Επί Φέρνερ μετακινήθηκες από τη μεσαία γραμμή στην άμυνα. Ποιο είναι το πιο μεγάλο πλεονέκτημα ενός αμυντικού;

«Το μεγάλο πλεονέκτημα είναι να ξέρει πολλή τακτική, αφού μόνο με την τοποθέτησή του μέσα στο γήπεδο μπορεί να λύσει πολλά προβλήματα χωρίς να φανεί. Σου λέω πράγματα που μπορεί να μη βλέπει ο φίλαθλος. Οι πιο έξυπνοι αμυντικοί είναι αυτοί που κόβουν τις κρίσιμες πάσες».

Φαντάζομαι να ξέρει και μπάλα…

«Αυτό είναι σωστό. Ο Ρομπέρζ, για παράδειγμα, ξεχωρίζει γιατί παίζει από πίσω, ξέρει πού να σταθεί. Λύνει πολλά προβλήματα μόνο με την τοποθέτησή του. Βασικά είναι ηγέτης. Ένα μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει στο κυπριακό ποδόσφαιρο τα τελευταία 20 χρόνια είναι ότι, παρότι οι ομάδες έχουν καλούς παίκτες, δεν έχουν ηγέτη. Ο ηγέτης δεν είναι απαραίτητα ο καλύτερος παίκτης της ομάδας. Είναι αυτός που θα δώσει τον ενθουσιασμό, θα τραβήξει την ομάδα ψηλά. Πρέπει να έχουν κάτι το διαφορετικό και ξεχωριστό…».

«Μας απειλούσαν οι διοικήσεις…»

Ως πρώτος πρόεδρος του ΠΑΣΠ μπορείτε να κάνετε μια αναδρομή στον χρόνο και να μας μιλήσετε για τις καταστάσεις της τότε εποχής;

Η ιδέα ξεκίνησε από το 1980, όταν έπαιζαν οι Παντζιαράς, Καϊαφας, Κανάρης, Γκρέγκορι, διάφοροι μεγάλοι παίκτες. Σκεφτήκαμε να κάνουμε έναν σύνδεσμο, όπως δημιούργησαν οι παίκτες σε άλλες χώρες. Κάναμε αρκετές προσπάθειες, αλλά οι διοικήσεις ασκούσαν πιέσεις να μην προχωρήσουμε. Μας απειλούσαν βασικά. Φοβούνταν ότι αν γίνει ένας σύνδεσμος θα φύγουν οι παίκτες τους. Το 1987 κάναμε μια επιτροπή, ήμουν ο πρώτος πρόεδρος και στην πρώτη συνέλευση έφερα 450 Κύπριους παίκτες στο Miramare. Βγάλαμε μια επιτροπή, ήμουνα τρία χρόνια πρόεδρος. Είχαμε έρθει σε επαφή και με την ομοσπονδία η οποία ήταν αρνητική. Για να καταλάβεις, είχαμε κάνει απεργία την πρώτη εβδομάδα που εκλεγήκαμε. Είχαμε ορισμένες διαφορές με την ομοσπονδία. Δεν μπήκαμε να παίξουμε, ρισκάραμε διότι μπορούσαν να μας σαμποτάρουν τα σωματεία. Ό,τι ζητούσαμε ήταν λογικά. Εμείς βασικά δεν είμαστε εναντίον, ούτε τώρα, της ομοσπονδίας. Ο σύνδεσμος τώρα με τον Σπύρο Νεοφυτίδη έχει αναβαθμιστεί οικονομικά, ενώ οι δραστηριότητές του είναι πάρα πολύ καλές. Πρέπει να καταλάβει η ομοσπονδία ότι έχει το καθήκον και τον έλεγχο να προκηρύσσει τα πρωταθλήματα, να προσπαθεί να καλυτερεύσει το ποδόσφαιρο, όμως οι πρωταγωνιστές είναι οι ποδοσφαιριστές. Η λογική, τι λέει; Δεν χρειάζεσαι ούτε διαιτητές να παίξεις ποδόσφαιρο, ούτε ομοσπονδία, οποιοσδήποτε παίζει ποδόσφαιρο. Παίρνεις μια μπάλα και παίζεις ποδόσφαιρο μέσα στο χωράφι. Τα είδωλα του κόσμου είναι οι ποδοσφαιριστές. Αυτό που θέλουμε να καταλάβουν, είναι ότι πρέπει να βελτιώσουν τις συνθήκες για τον Κύπριο παίκτη διότι υπάρχουν πάρα πολλά ταλέντα. Είναι ο κόσμος που συντηρεί το ποδόσφαιρο. Αυτός είναι στις κερκίδες κάθε Σαββατοκύριακο. Οι αποφάσεις που πρέπει να παίρνει μια ομοσπονδία δεν πρέπει να αποσκοπούν στο καλό της ίδιας, αλλά στο καλό του ποδοσφαίρου. Δεν βλέπετε πόσα προβλήματα υπάρχουν στις Εθνικές ομάδες; Γιατί δεν έχουμε Εθνική ομάδα; Γιατί δεν προκριθήκαμε ποτέ στο Παγκόσμιο Κύπελλο ή στο Ευρωπαϊκό; Αυτά όλα τα πράγματα δεν προβληματίζουν; Για να φτάσουμε όμως σε αυτό το σημείο χρειάζεται συλλογική προσπάθεια. Δεν αφορά μόνο την ομοσπονδία, η οποία πρέπει να ακούσει τον Σύνδεσμο Προπονητών, τις εισηγήσεις της τεχνικής επιτροπής. Να καταρτιστεί ένα πλάνο πέντε χρόνων για να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε ορισμένους στόχους που έχει ανάγκη ο Κύπριος φίλαθλος. Η ΚΟΠ πρέπει να πάρει αποφάσεις που δεν ευνοούν τα σωματεία, αλλά το ποδόσφαιρο».

Η προκατάληψη και η απουσία πλάνου

Ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα του κυπριακού ποδοσφαίρου;

Κατ' αρχάς, το πρώτο πρόβλημα είναι μια γενική προκατάληψη απ’ όλους. Αν πάρει μια απόφαση η ομοσπονδία, οι μισές ομάδες λένε 'εν σκόπιμα που την πήρε'. Αν πάρει διαφορετική απόφαση, θα βγουν οι άλλοι να πουν 'είναι εναντίον μας'. Γιατί; Διότι δεν υπάρχουν ξεκάθαροι κανονισμοί. Και αρχίζει η προκατάληψη.

Δεύτερον, υπάρχουν αρκετοί ταλαντούχοι Κύπριοι οι οποίοι είναι στο περιθώριο. Για παράδειγμα, έρχεται η ομοσπονδία και λέει ότι αν ένα σωματείο βάζει νεαρούς θα παίρνει ένα ποσό. Και τι κάνουν οι ομάδες; Όταν μείνουν 4-5 παιχνίδια και δεν πάνε ούτε για πρωτάθλημα, ούτε κινδυνεύουν με υποβιβασμό, αρχίζουν να βάζουν τέσσερις – πέντε μικρούς για να πιάσουν λεφτά. Ξεγελούν τον εαυτό τους. Τι έκανε η ομοσπονδία σε συνεργασία με όλους τους υπόλοιπους φορείς (Σύνδεσμο Προπονητών, Τεχνική Επιτροπή, Σύνδεσμο Ποδοσφαιριστών) για να βοηθηθούν τα παιδιά; Τι πλάνο υπάρχει;

Τρίτον, η δημοσιογραφία είναι ένα μεγάλο θέμα. Όποιος δημοσιογράφος πει την αλήθεια, τον…. δείχνουν! Δηλαδή, οι αθλητικογράφοι μπορεί να γράψουν κάτι που είναι πράγματι σωστό και αν δεν αρέσει σε κάποιους, δεν του μιλούν. Επίσης, αναφορικά με τα αθλητικά προγράμματα, δεν μπορείς να βγαίνεις κάθε μέρα και να κάνεις κριτική αν είναι πέναλτι ή όχι. Εγώ δεν είδα κανάλι μέχρι σήμερα να έχει ένα πρόγραμμα επιμόρφωσης από τεχνικής πλευράς. Να πουν, για παράδειγμα, πώς μπήκε αυτό το γκολ. Δηλαδή να αρχίσει ο κόσμος να σκέφτεται διαφορετικά.

Τέταρτον, κάνω έκκληση στον κόσμο, στην ομοσπονδία, στα κανάλια, στους παίκτες, τα συμβούλια. Πρέπει να μπει ένα σλόγκαν, πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Όλος ο κόσμος αγαπά το ποδόσφαιρο στην Κύπρο και πρέπει να του προσφέρουμε πιο ωραίο θέαμα. Και το θέαμα ο κόσμος για να το απολαμβάνει πρέπει να πηγαίνει στο γήπεδο. Δεν τα βλέπεις όλα από την τηλεόραση. Να σας πω ένα παράδειγμα του σημερινού πρωταθλήματος το οποίο ξεγελά. Είχαμε έξι ομάδες στο πρώτο γκρουπ που συναγωνιστήκαν καλά. Όμως, δεν σημαίνει ότι επειδή υπήρχε συναγωνισμός, το επίπεδο ήταν υψηλό. Εμείς θέλουμε πιο υψηλό επίπεδο. Από το πρώτο γκρουπ έλειπε η ΑΕΛ και η Ομόνοια. Αύριο μπορεί να γίνουν αυτές οι ομάδες οχτώ αντί έξι. Βλέπεις, φέτος, δυνάμωσε η Πάφος και ο Άρης λόγω των επενδυτών. Όταν βλέπεις ότι αυτές οι έξι ομάδες παρουσιάζουν ένα θέαμα με συναγωνισμό και μένουν ακόμη δύο μεγάλες ομάδες εκτός πρώτου γκρουπ, γιατί να μην σκεφτείς να κάνεις κάποια αλλαγή;

Είστε της άποψης δηλαδή ότι πρέπει να γίνουν 16 οι ομάδες;

Βάζω κάτω ένα ερώτημα, το οποίο η ομοσπονδία πρέπει να δει. Αυτά όλα πρέπει να μελετηθούν τεχνικά και οικονομικά. Και ρωτώ: Αν ο Άρης και η Πάφος δεν μπουν στην εξάδα, δεν είναι σαν να διώχνεις τους επενδυτές τους; Αν φύγουν οι επενδυτές, μονομιάς ο Άρης και η Πάφος θα πάνε δεύτερη κατηγορία. Αυτά όλα μια ομοσπονδία σοβαρή που θέλει το καλό του ποδοσφαίρου τα μελετά. Καμία φορά χρειάζεται και ρίσκο. Εμείς τα παίζουμε όλα στα σίγουρα. Πώς γίνεται ένας λαός έξυπνος σε όλα τα επίπεδα, εργατικός, να μην προχωράει; Ασχολούμαστε με σαχλαμάρες και δεν τολμούμε κάτι καινούργιο. Αυτό που θέλω να πω από την εμπειρία μου, μπορεί να έχω και εγώ λάθος σε μερικά πράγματα που λέω, είναι ότι η ομοσπονδία πλέον πρέπει να σοβαρευτεί. Δεν υπαινίσσομαι ότι κάνει εσκεμμένα λάθη. Δεν είμαι της προκατάληψης. Εγώ κοιτάζω τα αποτελέσματα. Εκεί κρίνεις. Να σοβαρευτεί με ποια έννοια; Να ακούσει απόψεις, να πάρει αποφάσεις, τι είναι καλό για το ποδόσφαιρο, να εκμεταλλευτεί το ανθρώπινο δυναμικό, όλα αυτά τα μωρά που έχουν όνειρα. Αν το κάνει αυτό, θα κάνουμε και Εθνικές ομάδες, θα χαρούμε και εμείς ο κόσμος…».