Γέμισε τη βαλίτσα με τα απαραίτητα για το ταξίδι του στο Ταλίν και αφού λόγω του μακρινού ταξιδιού και της κόπωσης δεν χρησιμοποιήθηκε, ετοιμάστηκε για το παιχνίδι στην Κύπρο. Ο Μαρίνιος Τζιωνής τα έδωσε όλα για την Εθνική και ίδρωσε τη φανέλα που φορούσε. Δεν ήταν μόνο η φωτοβολίδα που εκτόξευσε προς τα γκολπόστ των Εσθονών, λες και τη… φύλαγε από την Αμερική, ήταν η γενικότερη του παρουσία που μας έκανε να τον νοσταλγήσουμε.

Φαινόταν ότι το ταλέντο του ξεφεύγει από τα στενά κυπριακά όρια και, ποιος ξέρει, ίσως μια μέρα τον δούμε σε προηγμένο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Η βελτίωση του Τζιωνή σχετίζεται τόσο με τη δουλειά του Μπεργκ όσο προφανώς και με τη θέληση του ίδιου. Και στέκομαι στο δεύτερο, διότι εκτός της τεράστιας σημασίας που παίζει για την ανέλιξη ενός παίκτη ο προπονητής και η διαχείριση, σημαντικό ρόλο διαδραματίζει και ο τρόπος που αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο ένας παίκτης. Διάβαζα προχθές τα ονόματα των υποψηφίων που ανακοίνωσε ο ΠΑΣΠ για τον καλύτερο νέο ποδοσφαιριστή.

Οι Καραμανώλης, Κακουλλής, Άδωνη, Λοΐζου, Περατικός, Παναγιώτου, Μάμας, ανάμεσά τους ήταν βεβαίως και ο Τζιωνής. Όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί νεαρότεροι που βρίσκονται στις ακαδημίες και θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους είναι σημαντικό να λειτουργούν ως επαγγελματίες από μικρά παιδιά.

Είναι σημαντικό να τους δείχνουν τον δρόμο οι ομάδες, όμως από τη στιγμή που δεν μπορούν οι κυπριακοί σύλλογοι, βάσει και των οικονομικών τους δεδομένων, να λειτουργούν όπως στις ακαδημίες του εξωτερικού, οι νεαροί πρέπει να τηρούν τα απαραίτητα ώστε να σμιλέψουν το ταλέντο και το μέλλον τους, όπως για παράδειγμα η έξτρα προπόνηση, η διατροφή, η σωστή ζωή. Κάθε φορά που ένας νεαρός ετοιμάζεται για διεθνή καριέρα πρέπει να χαιρόμαστε γιατί διευρύνονται οι ορίζοντές του, ποδοσφαιρικοί και μη. Θα μας λείψει ο... επόμενος. Αλλά η αναμονή έχει τη χάρη της. Ιδίως τώρα που χαζεύουμε το γκολ του Τζιωνή…