Θυμάμαι, τότε που πρόεδρος της ΚΟΠ ήταν ο αείμνηστος Κωστάκης Κουτσοκούμνης, είτε πρόσφατα, που το πόστο κατείχε ο Γιώργος Κούμας, που ως γνωστόν παραιτήθηκε και μπαίνουμε σε πορεία αλλαγής, τα σωματεία φώναζαν για τα πάντα. Και ας κάποιες κινήσεις που γίνονταν ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση. Και ήθελαν αλλαγή. Όταν ερχόταν ωστόσο η στιγμή, ήταν όλα μία χαρά και δεν συνέβαινε τίποτα. Το απίστευτο ήταν ότι, όταν ανέβαιναν ξανά στον θρόνο οι Κουτσοκούμνης και Κούμας, τα ίδια σωματεία που τους υποστήριξαν φώναζαν και δεν ήταν ικανοποιημένα και ζητούσαν αλλαγή! Τέτοιο θέατρο του παραλόγου.

Λίγο-πολύ το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Η πλειονότητα των σωματείων πιστεύει πως ήρθε η ώρα για εκσυγχρονισμό και πως άτομα που εδώ και χρόνια είναι στη διοικητική πυραμίδα της ΚΟΠ πρέπει να αποχωρήσουν. Τουλάχιστον αυτό λένε παρασκηνιακά. Γιατί στο προσκήνιο, ούτε κουβέντα, κρατούν πισινή και μένουν στην... απ΄ έξω. Επειδή έτσι έμαθαν και γιατί έτσι βολεύονται.

Η υποστήριξη του ενός είτε του άλλου υποψηφίου είναι επιβεβλημένη. Για να μπορέσεις να πείσεις το κοινό σου πως πήρες θέση και δεν κρύφτηκες. Το κακό είναι να μην λαμβάνεις μέρος στη δημόσια συζήτηση για τον νέο πρόεδρο της ΚΟΠ και μετά να φωνάζεις πως δεν έγινε ο εκσυγχρονισμός. Να πούμε φυσικά πως το «κάτι νέο» δεν είναι πάντα συνταγή επιτυχίας. Ας πουν όμως τις προτάσεις τους με πυγμή αλλά κυρίως με επιχειρήματα και ας μην κρύβονται. Γιατί μετά δεν έχουν δικαίωμα να «φωνάζουν» και να κουνάνε το δάκτυλο.