Από τη μια είναι λογικό, όμως εδώ γίνεται σε τέτοιο μεγάλο βαθμό που καταντά γελοίο. Αναφερόμαστε στο πώς αντιμετωπίζονται από οπαδούς αλλά και (κυρίως) από παράγοντες κι εκπροσώπους Τύπου οι τιμωρίες που επιβάλλονται σε άλλες ομάδες.

Μια βαριά τιμωρία για την οποία η ομάδα που τη δέχεται αντιδρά εντόνως, κρίνεται από άλλους σωστή, την ώρα που αν τη δεχόταν η ομάδα τους θα… έσκιζαν τα ιμάτιά τους. Αντιθέτως, διαφωνούν με κάποιες ποινές… χάδια, που στη δική τους περίπτωση θα τις θεωρούσαν σωστές.

Εννοείται πως πρόκειται για ακριβώς το ίδιο πράγμα, σε αντιστοιχία, που παρατηρείται και σε ό,τι αφορά τις διαιτητικές αποφάσεις, όταν ένα πέναλτι που κερδίζει ο ανταγωνιστής είναι… ανύπαρκτο, αλλά όταν το κερδίσουμε εμείς, «τον καλύπτει ο κανονισμός, ό,τι και να σφύριζε ήταν σωστός»!

E.Γ.