Ο ΑΠΟΕΛ απέκτησε δύο σπουδαίους παίκτες, τους οποίους πιστεύω κάθε ομάδα θα ήθελε στις τάξεις της.

Ο μπαλαδόρος Τορνίκε Οκριασβίλι που μπορεί να αγωνιστεί σε διάφορες θέσεις της επίθεσης, είναι ο ποδοσφαιριστής ο οποίος στη μέρα του μπορεί να πάρει την ομάδα από το χέρι και να την οδηγήσει στην επιτυχία. Να εξαφανίσει κάθε αμυντικό μηχανισμό, κάθε σκληρή τακτική, κάθε σύστημα και μαρκάρισμα.

Στη μέρα του, γιατί αυτό που του λείπει σε μερικά παιχνίδια είναι η σταθερότητα.

Είναι αναντίλεκτα όμως τεράστια παικτούρα ο Γεωργιανός, η τεχνική κατάρτιση και το κοφτερό μυαλό που διαθέτει είναι χαρακτηριστικά που δεν συναντάμε συχνά στο κυπριακό ποδόσφαιρο.

Παρότι όμως τα φώτα φυσιολογικά πέφτουν πάνω στον Οκριασβίλι, έχω την εντύπωση ότι η κίνηση με τον Γκιόργκι Κβιλιτάια είναι περισσότερο ουσίας.

Πρόκειται για έναν από τους καλύτερους -αν όχι για τον καλύτερο- επιθετικούς που αγωνίστηκαν στο περσινό πρωτάθλημα. Μυρίζεται το γκολ, γνωρίζει πώς και πότε θα κινηθεί μέσα στη μεγάλη περιοχή, έχει την ικανότητα να ντριμπλάρει (θυμάστε όλοι πώς ξεπέρασε απανωτά δυο-τρεις παίκτες και σκόραρε στο παιχνίδι των πλέι οφ με την ΑΕΛ).

Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση όσες φορές τον παρακολούθησα είναι το πάθος που έβγαζε, δείχνοντας ότι πονούσε την ομάδα. Ήθελε να κερδίζει σε κάθε ματς και όταν κάτι στράβωνε το έβλεπες στα μάτια του ότι δεν το άντεχε. Δεν πρόκειται για έναν παίκτη που τον ενδιέφερε μόνο το μηνιάτικο, ζητούσε με μανία τη νίκη, πάσχιζε γι' αυτήν.

Είναι ξεκάθαρο ότι ο ΑΠΟΕΛ ισχυροποιείται σε τεράστιο βαθμό στη γραμμή κρούσης. Το ξέρουμε, δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε να το δούμε...