Συνέντευξη του Κύπριου ξιφομάχου στο γραφείο Τύπου της Κυπριακής Ολυμπιακής Επιτροπής - Πώς κατάφερε να εξασφαλίσει την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι

Η ιστορία του Αλέξανδρου (Άλεξ, για τους φίλους και γνωστούς του) Τοφαλίδη αποτελεί την επιβεβαίωση του μότο: «Δεν έχει σημασία πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες θα σηκωθείς». Μια ιστορία βγαλμένη από ένα όνειρο, όπως ο ίδιος την αφηγείται στο γραφείο Τύπου της Κυπριακής Ολυμπιακής Επιτροπής. Ένα όνειρο που ο Άλεξ κυνηγούσε για είκοσι ολόκληρα χρόνια! Τη συμμετοχή του σε μια διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων! Και το κατάφερε!

Ο 31χρονος επέλεξε ένα ιδαίτερο και σίγουρα όχι εύκολο σπορ να ασχοληθεί, την ξιφασκία. Μας λέει ο ίδιος για τις ιδιαιτερότητες του αθλήματός του: «Σε όλη τη διάρκεια της αθλητικής μας σταδιοδρομίας διδασκόμαστε να ορίζουμε την επιτυχία από το αν κερδίζουμε ή χάνουμε. Το σπουδαίο με το να είσαι ξιφομάχος είναι ότι πάντα χάνεις! Και αυτό γιατί υπάρχει μόνο ένας νικητής, επομένως αν ορίσετε την επιτυχία σας απλά κερδίζοντας ή χάνοντας, οι πιθανότητες είναι να οριστείτε ως αποτυχημένος».

Και κάπου εδώ αρχίζει η δική του «περιπέτεια» ή δική του ιστορία με το άθλημα, μέχρι να φτάσει στην υλοποίηση του ονείρου του. Χρειάστηκε πάνω από 20 χρόνια για να βγει αληθινό, στο προκριματικό τουρνουά Ευρώπης της ξιφασκίας, όπου και εξασφάλισε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες «Παρίσι 2024». «Όταν έχασα στον τελικό του Ευρωπαϊκού Ολυμπιακού Προκριματικού πριν από τρία χρόνια, νόμισα ότι η καριέρα μου στην ξιφασκία είχε τελειώσει. Ένιωσα ότι είχα πάρει ό,τι χρειαζόμουν από την ξιφασκία. Είχα ταξιδέψει και είχα κάνει φίλους σε όλο τον κόσμο, έμαθα μερικές φανταστικές μεταβιβάσιμες δεξιότητες που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω και να μεταλαμπαδεύσω σε άλλους τομείς της ζωής μου. Και παρόλο που δεν είχα πραγματοποιήσει το όνειρο μου, τουλάχιστον είχα μια τεράστια καριέρα στην ξιφασκία», αναφέρει.

Και συνεχίζει: «Τότε είχα γράψει ένα μακροσκελές μήνυμα για το πόσο πολύ ήθελα να προκριθώ στους Ολυμπιακούς του Τόκιο, στη μνήμη του πατέρα μου και για τη μητέρα μου. Αν και πίστευα ότι θα ήταν περήφανοι ούτως ή άλλως με την προσπάθειά μου. Ο κόσμος συνέχισε να μου λέει ‘μην ανησυχείς και είναι μόνο τρία χρόνια μακριά το Παρίσι, γιατί να μην συνεχίσεις;’ Όταν αποφάσισα να ρίξω ακόμα μια ζαριά, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν ο πιο δύσκολος κύκλος της καριέρας μου στην ξιφασκία κα ειδικά τον τελευταίο χρόνο. Για μένα το πιο δύσκολο κομμάτι στο ταξίδι αυτό ήταν είτε η πίστη είτε η έλλειψη πίστης. Όταν τα αποτελέσματα άρχισαν να λιμνάζουν, παρατήρησα ότι υπήρχαν εκείνοι που έπαψαν να πιστεύουν σε μένα. Ωστόσο το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η δική μου αμφιβολία για τον εαυτό μου»!

Οι άσχημες σκέψεις και οι αμφιβολίες που στριφογύριζαν στο κεφάλι του Αλέξανδρου αποδεικνύονταν πως αυτός ήταν ο πρώτος και πιο μεγάλος αγώνας που έπρεπε να κερδίσει: «Αυτή είναι η καλύτερη αξιοποίηση του χρόνου σου; Γιατί προπονείσαι για έναν αγώνα από τον οποίο μόνο ένας ξιφομάχος θα προκριθεί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, από τους 24 που παίρνουν μέρος σ’ αυτόν τον αγώνα; Αυτές και άλλες πολλές άλλες αρνητικές σκέψεις, ήταν μια συνεχής μάχη καθ΄όλη τη διάρκεια της σεζόν και έγιναν ακόμα χειρότερες από το ότι εμφανίστηκα σε έναν αγώνα στο Μεξικό και ορισμένοι από τους συναθλητές μου, μου έλεγαν ότι ήμουν υπέρβαρος. Ήμουν εννιά μήνες μακριά από το Λουξεμβούργο, υπέρβαρος, χωρίς αυτοπεποίθηση για τις ικανότητες μου. Σκεφτόμουν πραγματικά τι επιλογές έπρεπε να κάνω για τη ζωή μου. Ωστόσο, πάντα θυμόμουν τα λόγια του πατέρα μου, να τελειώνω τα πράγματα που αρχίζω, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Αγωνιζόμουν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κάτω των 20 χρονών και ήμουν τέσσερα χτυπήματα πίσω, με πέντε δευτερόλεπτα να απομένουν και ήταν σίγουρο πως θα έχανα. Ήμουν έτοιμος να χαιρετήσω και να τα παρατήσω και θυμήθηκα τον πατέρα μου να φωνάζει, «Άλεξ δεν τέλειωσε, πάλεψε μέχρι το τέλος». Σκόραρα ακόμα ένα άγγιγμα και έχασα τον αγώνα, αλλά έχω πάρει αυτή την στάση ζωής από τότε και θα το κάνω για το υπόλοιπο της ζωής μου. Συνεχίζεις, παλεύεις μέχρι το πραγματικό τέλος. Έτσι αντί να παραπονιέμαι για πράγματα, αποφάσισα να είμαι προνοητικός, να δίνω ό,τι έχω. Το να διευθύνω μια εταιρεία με πλήρη απασχόληση, συνάμα με την προπόνηση, ήταν ένας απίστευτα σκληρός αγώνας. Ήξερα ότι οι άλλοι αθλητές προπονούνταν περισσότερο από εμένα, είχαν πρόσβαση σε καλύτερους αγώνες, με περισσότερη χρηματοδότηση από εμένα, οπότε έπρεπε απλώς να χρησιμοποιήσω την εμπειρία μου και να προπονηθώ πιο έξυπνα. Έτσι επικεντρώθηκα περισσότερο στο θέμα ψυχολογία και την ενδυνάμωση, καθώς και σε μια δίαιτα από την οποία έχασα επτά κιλά».

Θυμάται ακόμα: «Πριν τους αγώνες για το προκριματικό τουρνουά Ευρώπης, στο Λουξεμβούργο, θα πρέπει να είχα ονειρευτεί εκείνη την ημέρα εκατό φορές. Πίστευα ότι μπορούσα να τα καταφέρω. Αλλά γνώριζα επίσης ότι μπορούσε να είναι και ο τελευταίος μου αγώνας στην ξιφασκία, οπότε αποφάσισα ότι ήθελα να έχω μια όμορφη στιγμή, περιτριγυρισμένη από τους ανθρώπους που με αγαπούν και με έχουν στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια. Η ζωή ενός ξιφομάχου μπορεί μερικές φορές να είναι μοναχική, εγωιστική, προσωπική και δεν μπορείς να μοιραστείς τη χαρά σου με άλλους. Ωστόσο η Παρασκευή εκείνη ήταν μαγική!».

Στο σημείο αυτό ο Αλέξανδρος δεν παραλείπει να εκφράσει τις ευχαριστίες του. «Στην «αγαπημένη μου μητέρα, που πίστευε σε μένα. Τον προπονητή μου Μπεν Πεγκς, που με ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Τη φυσιοθεραπεύτρια Μαρία Γκόριουπ, μαζί με την οποία έχω δουλέψει για πάνω από δέκα χρόνια, την αρραβωνιαστικιά μου Σάρα Καν, που μου στάθηκε σαν βράχος, τους φίλους μου Έμαντ Μεχρά και Φαουάζ Γιανγιούα και την αδελφή μου Σοφία Τοφαλίδη και τον σύντροφο της, Αμολ Βάνι, που με ανέχτηκαν».

Είχε όμως και ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στους εκπαιδευτές και συνεργάτες του, Κρίστοφερ Ναγκλ, στον Γιάσερ Μαχάμεντ, τον Λουίς Μασέδο και στον Ραφι Ρις Πόλιτ. Δεν ξέχασε τους πρώην προπονητές του Ματσιέι Βοϊτόβιακ, Αντρέι Κλιούσιν και Ζιέμεκ Βοϊτσεκόφσκι.

Καταλήγοντας ο Άλεξ έστειλε, μέσω της συνέντευξής του στο γραφείο Τύπου της ΚΟΕ, και το μήνυμα του προς όλους τους ξιφομάχους του κόσμου: «Βρείτε το δικό σας μονοπάτι και το δικό σας στιλ. Είναι σημαντικό να μαθαίνεις από τους άλλους, αλλά αν δοκιμάσεις να μιμηθείς τους άλλους, δεν θα είσαι ποτέ τόσο καλός όσο αυτοί. Και τέλος, είτε κερδίζετε είτε χάνετε, μην τα παρατάτε ποτέ»!

• Η Κυπριακή Ολυμπιακή Επιτροπή απευθύνει ευχαριστίες στους χορηγούς της. Τον πλατινένιο χορηγό ΟΠΑΠ Κύπρου, τους χρυσούς χορηγούς ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ και LOGICOM, τους αργυρούς χορηγούς MEDOCHEMIE, ALLIANZ και ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ ΚΡΙΣΤΗΣ, τον όμιλο ΒΙΟΪΑΤΡΙΚΗ (χορηγός παροχής ιατρικών υπηρεσιών), την DELOITTE (χορηγός παροχής επαγγελματικών υπηρεσιών), την TOYOTA Κύπρου (Mobility Partner) και την CABLENET (Communications) για τη συνεργασία και την στήριξη προς υλοποίηση του στόχου και της αποστολής της.