Η παγκόσμια ιστορία αυτού του πλανήτη, μας έχει αποδείξει πολλάκις ότι η τύχη δεν είναι τίποτε άλλο από μικρές συγκυρίες τις οποίες εάν βάλεις σε μία σειρά, υπάρχουν αυξημένες πιθανότητες να σου δώσουν ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Ακόμα και ο Ναπολέων Βοναπάρτης, ο οποίος θεωρείτο στρατηγική και κυβερνητική μεγαλοφυΐα, πίστευε στην μοίρα, η οποία όπως είχε πει «θα κάνει τους υπολογισμούς, που εσύ δεν πρόλαβες να κάνεις». Το τέλος της δυναστείας του είναι γνωστό, με τη μάχη στο Βατερλώ, η οποία μνημονεύεται μέχρι σήμερα σε αντίστοιχες παταγώδεις αποτυχίες. Το δίδαγμα, αυτής της έκβασης είναι ότι ο άνθρωπος έχει σχεδόν τον απόλυτο έλεγχο της πορείας του και αν δεν κινήσει γη και ουρανό τίποτα δεν θα του χαριστεί και τίποτα δεν θα του προσφερθεί σαν λάφυρο προσπάθειας.

Ο Τζον Φαντ Σιπ λειτούργησε όπως ο Ότο Ρεχάγκελ πριν περίπου 20 χρόνια, στέλνοντας ποδοσφαιριστές να αγωνιστούν στην πατρίδα του. Χατζηδιάκος, Τσιμίκας, Παυλίδης, Δουβίκας, Γιακουμάκης, Λημνιός έπαιξαν ή παίζουν στην Ερεντιβίζιε. Πρόχειρα, ανασύρω στην μνήμη μου παίκτες που βοήθησε ο Όθωνας για να αγωνιστούν στην Μπουντεσλίγκα… Λυμπερόπουλος, Γκέκας, Χαριστέας, Αμανατίδης κ.ο.κ.

Από την άλλη, ο Γκουστάβο Πογέτ, έχει την δυνατότητα να βαδίσει στα μονοπάτια του Φερνάντο Σάντος. Είναι ένας ικανός ξένος προπονητής, με πετυχημένο πέρασμα από την Ελλάδα, που αγαπάει τη χώρα και έχει καθαρή άποψη για το τι αξιοποιείς, τι διαγράφεις από το ελληνικό κάδρο για να φτάσεις στην ουσία, που δεν είναι άλλη από την επιστροφή σε μία μεγάλη διοργάνωση. Οι Ουρουγουανοί αποδεδειγμένα, μπορούν να αφουγκραστούν την ελληνική νοοτροπία και στην περίπτωση του Πογέτ, ξέρουν και που να κλείσουν τα αυτιά σε… άκυρες τυμπανοκρουσίες.

Όσον αφορά το θέμα τομών και προτάσεων στο κεφάλαιο Εθνική Ομάδα, η ΕΠΟ, δεν το έχει ανάγκη συγκριτικά με την ΚΟΠ. Η Ελλάδα είναι πρώην πρωταθλήτρια Ευρώπης, με τους Έλληνες ποδοσφαιριστές να απολαμβάνουν σταθερή «κατασκοπία» από τα τμήματα σκάουτινγκ κορυφαίων ευρωπαϊκών συλλόγων.

Κάπου εδώ, ερχόμαστε στην αρχική αναφορά μου περί τύχης. Η αίσθηση που έχει η πλειονότητα των ατόμων, που ασχολούνται με το Κυπριακό ποδόσφαιρο είναι ότι η Εθνική έχει αφεθεί στον αυτόματο πιλότο. Ένας αυτόματος πιλότος, ο οποίος δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά πέραν από διαδοχικές αποτυχίες ή από το να «πιάσουμε» έστω και το ελάχιστο των προσδοκιών μας, που είναι πιθανώς κάποιες άνετες νίκες επί ομάδων παρόμοιου βεληνεκούς με το δικό μας.

Μια επιδερμική ψηλάφηση των λαθών, θα άνοιγε ξανά τη συζήτηση για το κατά πόσον οι ιθύνοντες της ΚΟΠ κάνουν σωστά τη δουλειά τους, σε όλα όσα αφορούν την προκοπή των Εθνικών μας ομάδων. Η επικέντρωση, στο ποια είναι η ΚΟΠ και πως εκλέγεται, αυτή θα έφερνε το πιο ωφέλιμο αντίκτυπο. Δεν πρόκειται για αποπροσανατολισμό από την πραγματικότητα, ούτε η ιστορία σχετίζεται με αυτή του αυγού και της κότας. Από τη στιγμή που τα σωματεία μέσω των ψήφων τους αναδεικνύουν τους οδηγούς του λεωφορείου που ονομάζεται Εθνική ομάδα, έχουν το μαχαίρι, μαζί και το καρπούζι. Προκαλεί πολλά ερωτηματικά λ.χ. η απόσυρση της υποψηφιότητας Αντρέα Μιχαηλίδη την τελευταία φορά που είχαμε εκλογές. Ερωτηματικά επίσης προκαλεί για το τι είδους πρόεδρο θέλουν οι ομάδες μας; με αθλητικές σπουδές και ποδοσφαιρική παιδεία ή ένα επιχειρηματία που να μιλάει τη γλώσσα των ομοσταβλών του και να κάνει όλα τα χατίρια των ομάδων σαν κακομαθημένα; Δεν ξέρω αν εκπλήσσεστε, με τους χειρισμούς του παλατιού της Έγκωμης, πάντως οι πλείστοι συνεργάτες του Γιώργου Κούμα υπήρξαν μέλη της διοίκησης του αείμνηστου Κωστάκη Κουτσοκούμνη. Είναι λες και «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς». Που θέλω να καταλήξω; Υπάρχει συγκεντρωτισμός, υπερεξουσίες και κατ’ επέκταση κατάχρηση. Όλα αυτά μαζί οδηγούν στη στασιμότητα και ουσιαστικά σε μια ψεύτική πραγματικότητα, που λέει ότι επιτυχία ίσον εκπροσώπηση ομάδων μας σε Κύπελλα Ευρώπης. Η γλώσσα των αριθμών είναι αμείλικτη και λέει πως Πανίκος Γεωργίου και Σταύρος Παπαδόπουλος στην διετία τους στον πάγκο της Εθνικής μέτρησαν 8 νίκες. Αμφότεροι μετά από πρόσληψη της ηγεσίας Μάριου Λευκαρίτη. Το συμπέρασμα είναι απλό. Σε μία κοινωνία, η οποία πάσχει από ανθρώπινο έλλειμμα και ηθική κατάπτωση, μόνο ρηξικέλευθες τομές μπορούν να σοκάρουν τέτοια οικοδομήματα. Γι’ αυτό το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να αποτελούσε εξαίρεση. Καθαρά και ξάστερα, οι αθλητικοί επιστήμονες, που βλέπουμε εκτός από τη χιονόμπαλα που ονομάζεται κυπριακό ποδόσφαιρο, οι οποίοι συμφωνούμε ότι η βιτρίνα της χώρας μας είναι η Εθνική θα πρέπει να στρώσουμε το έδαφος για να γίνει ο διαχωρισμός εξουσιών στην ΚΟΠ λαϊκή απαίτηση. Μία απαίτηση που θα ζητάει την πλήρη ανεξαρτητοποίηση της Εθνικής, από το ασφυξιογόνο σχοινί των ομάδων.

Έχει ριζώσει τόσο πολύ μέσα μας το οπαδιλίκι, που βιώνουμε τα πάντα μέσα από τη σκοπιά της ομάδας μας. Δύει ο ήλιος, δημιουργώντας πανέμορφο πολύχρωμο σκηνικό στη θάλασσα και εμείς κοιτάμε τον αφρό των κυμάτων. Τόσο πολύ έχουμε χάσει την ουσία. Γιατί να θέλω ο Χάμπος να μείνει στην Κύπρο; Τι θα κερδίσει; Όσο λιγότερες σημαίες της Κύπρου μείνουν στο ρόστερ της ομάδας στο «γουικιπίντια», τόσο θα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να κάνουμε βήματα προς τα εμπρός. Κίνησαν οι ιθύνοντες της ΕΠΟ τις διαδικασίες για να αποκτηθούν τα έγγραφα επίσημης ελληνοποίησης του Μπάλντοκ σε μερικούς μήνες και εμείς γράφουμε και να ξαναγράφουμε για να κάνουμε το ίδιο με τον Έντουαρντς και εισπράττουμε αδιαφορία και ωχαδερφισμό. Ενδεχομένως η φρασεολογία να εμπεριέχει σκληρότητα, όμως όσο δεν αντιμετωπίζουμε την Εθνική μας ως προτεραιότητα, τόσο θα βουλιάζει ο Τιτανικός και ούτε πάνω στο ξύλο θα χωράμε, όπως ο Ντι Κάπριο!