Το πιο τραγικό απ΄ όλα, με αφορμή τα τελευταία γεγονότα με τα καμένα αυτοκίνητα έξω από το Τσίρειο, είναι ότι αυτά τα περιστατικά πλέον δεν προκαλούν και μεγάλη εντύπωση. Τα συνηθίσαμε. Συνηθίσαμε να πετάνε φωτοβολίδες ή μολότοφ σε συμπολίτες μας, συνηθίσαμε εδώ και μερικά χρόνια τα «όπλα–φωτοβολίδες» που εκτοξεύονται από τη μία κερκίδα στην άλλη. Όσο για τον πετροπόλεμο και το ξύλο, αυτά θεωρούνται πλέον «αθώες» ενέργειες. Τα συνηθίσαμε όλα και συνεχίζουμε τη ζωή μας.

O άλλος να δουλεύει μέρα–νύκτα για να εξοφλήσει το δάνειο που πήρε για να αγοράσει ένα αυτοκίνητο και μερικοί να του βάζουν φωτιά και να το καταστρέφουν. Και ποιος ξέρει αν από τη φωτιά που θα προκληθεί χάσει κάποιος τη ζωή του; Καρφί δεν τους καίγεται. Σκεφτήκατε σε τι σημείο έχουμε φτάσει; Είμαστε ένα χωριό μιας πόλης της Ευρώπης και σκοτωνόμαστε μεταξύ μας. Ένα χωριό. Και έχει τη σημασία του το ότι είμαστε ένα χωριό, αφού μια χούφτα άνθρωποι εκθέτουν κάθε χρόνο τις αρχές και το κράτος.

Συσκέψεις επί συσκέψεων των ειδικών, περιπολίες, καταστρώνουν ολάκερα σχέδια για να προλάβουν τα χειρότερα, αλλά δέκα-είκοσι άτομα τους πιάνουν στον ύπνο κάθε χρόνο. Δηλαδή, τι περιμένουν οι ιθύνοντες του κράτους και οι αρμόδιες αρχές; Να πάρουν μερικοί τα G3 και να στέκονται καραούλι έξω από το γήπεδο; Αυτό έμεινε να γίνει… Με τα μυαλά που κουβαλούμε, θα το συνηθίσουμε και αυτό.

Τόσα χρόνια οι κατέχοντες εξουσία προσπαθούν να βρουν λύσεις στη γάγγραινα της βίας και τα πράγματα είναι απλά. Δεν χρειάζεται κανένας Άινσταϊν για να λύσει τον γρίφο. Συλλήψεις, αυστηρές και αποτρεπτικές τιμωρίες (αυστηρές και όχι χάιδεμα αυτιών), ώστε να σταλεί το μήνυμα στους τραμπούκους ότι η κάθε τους πράξη θα έχει κόστος. Στο δικό μας χωριό, όχι μόνο οι τραμπούκοι δεν νιώθουν στο ελάχιστο αυτή την «απειλή», αλλά γραμμένους έχουν και τους νόμους και τις ποινές…