Με διάφορες ευχές για ένα καλύτερο ποδοσφαιρικό έτος θα συνοδευτεί και φέτος η αρχή του νέου χρόνου από τους άρχοντες του κυπριακού ποδοσφαίρου, όμως, στα αλήθεια, πόσοι θα τις εκφράζουν με ειλικρίνεια και πόσο πιστευτές μπορεί να γίνουν από τους φιλάθλους;

Διότι η πραγματική αλλαγή δεν έρχεται με την αλλαγή του χρόνου, αλλά της νοοτροπίας όσων ασχολούνται με τον αθλητισμό. Άκουγα τις προάλλες έναν απογοητευμένο φίλαθλο που μιλούσε σε μια ραδιοφωνική εκπομπή και μέσα από τα λεγόμενά του καταλάβαινες την πίκρα που τον διακατέχει για τα όσα συμβαίνουν στον χώρο του κυπριακού ποδοσφαίρου.

Δεν προσπαθούσε να υπερασπιστεί την ομάδα του. Ήταν καυστικός και προς τον ίδιο του τον σύλλογο. Ασκούσε κριτική για τη διαιτησία, την ανομοιομορφία που παρατηρείται ως προς τις τιμωρίες των διαιτητών, τις δηλώσεις των παραγόντων, το περιεχόμενο των επίσημων ανακοινώσεων των ομάδων, για την απουσία ποιοτικού λόγου. Και το τόνιζε, «τέρμα τα γήπεδα». Διότι το πρόβλημα είναι γενικότερο και ως τέτοιο πρέπει να το αντιλαμβανόμαστε.

Δεν ξέρω πόσοι σταθμίζουν τα πράγματα και ασκούν κριτική αφαιρώντας τον οπαδικό μανδύα, γιατί είναι αλήθεια ότι στον χώρο του ποδοσφαίρου επικρατεί το συναίσθημα και όχι η λογική. Αλλά, ποιος θα δείξει το καλό παράδειγμα αν όχι οι ιθύνοντες του ποδοσφαίρου και οι παράγοντες;

Ο καθένας έχει ευθύνη να ζυγίζει τα πράγματα και μην παρασύρεται, αλλά ας γνωρίζουν τα αφεντικά του ποδοσφαίρου ότι ο κάθε τους λόγος και πράξη μπορεί να ρίξει νερό στον μύλο της διχόνοιας. Το ξέρουν βέβαια, αλλά υπερτερεί και εδώ ο φανατισμός. Η αλλαγή του χρόνου που θα συνοδευτεί με ευχές (ή καλύτερα… ευχολόγια) και τούτες τις μέρες δεν θα φέρει καμία αλλαγή στο δύσμοιρο κυπριακό ποδόσφαιρο.

Mόνο αν αλλάξουμε μυαλά θα πατήσουμε φρένο στον κατήφορο. Αν κάποιος κάνει μια αναδρομή στο 2021, θα καταλάβει ότι το «εγώ» υπερτερούσε του «εμείς». Αυτό ήταν και το νόημα του φιλάθλου που είπε «τέρμα τα γήπεδα».