Αν υπάρχει ένας κλάδος που χτυπήθηκε αλύπητα από την κρίση, είναι αυτός της δημοσιογραφίας και ειδικότερα των αθλητικών συντακτών (αθλητικογράφων). Ακούω καθημερινά αθλητικές εκπομπές στις οποίες συμμετέχει ο κόσμος και ειναι με λύπη που διαπιστώνω ότι πολλοί τα έχουν με τους αθλητικογράφους γιατί, υποστηρίζουν, ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Κανένας όμως δεν ρωτάει να μάθει πώς επιβιώνουν οι αθλητικογράφοι στην Κύπρο μετά την κρίση. Ούτε καν οι λίγοι συνάδελφοι που έχουν σίγουρες δουλειές και καλούς μισθούς σκέφτονται τους υπόλοιπους.

Προσωπικά προβληματίζομαι καθημερινά για τους νεαρούς συναδέλφους. Ειδικότερα αυτούς που δαπάνησαν δεκάδες χιλιάδες ευρώ κι επιστρέφουν από το εξωτερικό με τόσα όνειρα. Δεν βρέθηκε ένας να τους κατατοπίσει ότι αυτό το επάγγελμα-λειτούργημα δεν έχει μέλλον στην Κύπρο γιατί κάποιοι φρόντισαν να το διαλύσουν, γιατί έκριναν ότι μόνο έτσι θα επιβιώσουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι με δική μου πρωτοβουλία η ΕΑΚ (Ένωση Αθλητικογράφων Κύπρου) προχωρά στη δημιουργικά ταμείου αλληλεγγύης μελών της ΕΑΚ. Μπορεί να σας φαίνεται παράξενο, όμως εσείς κύριοι που κάθε μέρα κάνετε επίθεση κατά των αθλητικων συντακτων, θα πρέπει να μάθετε ότι κάποιοι συνάδελφοι κάνουν δυο και τρεις δουλειές για να περάσουν, ενώ κάποιοι άλλοι ζουν με συντάξεις πείνας… Κι ύστερα να βγαίνει καθημερινά ο κάθε σχετικός και άσχετος και να μιλά για «αθλιογράφους»!

Αυτά για να ξέρετε ότι στον κλάδο των αθλητικων συντακτων δεν είναι όλα ρόδινα. Το αντίθετο. Κάποιοι, κάποτε, μας σταμάτησαν απο τα τολμηρά βήματα τα οποία ακολουθούσαμε. Και ήταν όντως τολμηρά και μας οδηγούσαν με ασφάλεια προς το μέλλον…