Από το 2006 μέχρι το 2024 τίμησε τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος. Το τίμησε και ως αρχηγός της Εθνικής για πολλά χρόνια. Έχοντας μια πλούσια καριέρα σε Απόλλων Ladies, Μπαρτσελόνα, ΑΕΚ, Σαλαμίνα και Λευκοθέα, κατακτώντας πρωταθλήματα, κύπελλα, νταμπλ, Super Cup και αγωνιζόμενη στο Champions League, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι φεύγει από τα κυπριακά γήπεδα γεμάτη. Κι, όμως, οι συνθήκες που αντιμετώπισε στο γυναικείο πρωτάθλημα και την Εθνική Κύπρου την αναγκάζουν να αποχωρεί με «γλυκόπικρα συναισθήματα». Η Άντρια Μιχαήλ, η οποία αποφάσισε να βάλει τέλος στην ποδοσφαιρική της καριέρα, άνοιξε την καρδιά της στο «Γ» της εφημερίδας «Πολίτης». Η 33χρονη μέσος, μάς μίλησε για τα συναισθήματά της, για τα πρώτα της βήματα στον χώρο του ποδοσφαίρου, τη φθίνουσα πορεία του Γυναικείου Πρωταθλήματος, ενώ καταθέτει τις δικές της απόψεις για τις ενέργειες που πρέπει να κάνει η ΚΟΠ ώστε το γυναικείο ποδόσφαιρο να έχει μέλλον.

 

Πες μας λίγα λόγια για σένα. Πώς ξεκίνησες να παίζεις ποδόσφαιρο;

«Όταν ήμουν περίπου 14 χρονών ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο κρυφά, διότι δεν ήταν αποδεκτό τότε. Οπόταν, στους γονείς μου έλεγα ότι πήγαινα υπολογιστές (γέλια). Ξεκίνησα στις ακαδημίες του Απόλλωνα, ήταν μιξ, αγόρια και κορίτσια. Ήρθε τυχαία το πράγμα. Ήμουν συμμαθήτρια με κάποιον που ο πατέρας του ήταν προπονητής σε κλιμάκιο του Απόλλωνα, ο κ. Γιώργος, ο οποίος έπαιρνε και τις κόρες του μαζί. Είναι η κόρη του που μου είπε, ‘μας κάνει προπόνηση ο πατέρας μου, έλα’. Δεν θα ξεκινούσα διαφορετικά. Mετά το έμαθαν οι γονείς μου όταν πήγα στη γυναικεία ομάδα και αναγκαστικά έπρεπε να τους το πω. Δεν ήξερα όταν ξεκινούσα ότι υπήρχε γυναικεία ομάδα».

 

Και τελικά φαντάζομαι το αποδέχτηκαν οι γονείς σου…

«Ήταν αρνητικοί μέχρι την ημέρα που ήρθαν στο γήπεδο. Μετά άλλαξαν… 360 μοίρες».

 

Αγωνιζόμενη σε πέντε διαφορετικές ομάδες, έζησες διάφορες εμπειρίες. Ποιο είναι το συμπέρασμά σου για το επίπεδο του γυναικείου ποδοσφαίρου;

«Έζησα ομάδες που το βλέπουν επαγγελματικά επί καθημερινής βάσης, έζησα ομάδες που ήταν πιο οικογενειακή η κατάσταση, έζησα πάρα πολλά πράγματα. Το θέμα είναι ότι αυτά τα σωματεία είναι μόνα τους, δεν έχουν στήριξη. Θεωρώ πολλά σωματεία δεν θα έκλειναν αν υπήρχε στήριξη. Να πιάσουμε το παράδειγμα της Μπαρτσελόνα που κατέκτησε το πρωτάθλημα, μετά μετονομάστηκε Σαλαμίνα/Πύργος και μετά έκλεισε. Μια ομάδα που παίρνει το πρωτάθλημα από τον Απόλλωνα, μετά από τόσα χρόνια, γιατί να κλείσει;».

 

Μέσα από την εμπειρία σου, ποιο, πιστεύεις, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στο γυναικείο ποδόσφαιρο;

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει ανάπτυξη, δεν υπάρχει βοήθεια, είναι τα σωματεία μόνα τους. Οι ποδοσφαιρίστριες το κάνουν γιατί το αγαπάνε και τίποτα παραπάνω».

 

Ένα - ένα τα σωματεία στο γυναικείο πρωτάθλημα αναστέλλουν τη λειτουργία τους με αποτέλεσμα το φετινό πρωτάθλημα να ολοκληρωθεί με τέσσερις ομάδες. Η Λευκοθέα, που ήταν ο τελευταίος σου σταθμός, πώς έφτασε σε αυτό το σημείο;

«Η Λευκοθέα για χρόνια φώναζε για κάποια πράγματα που έπρεπε να αλλάξουν σε συναντήσεις με την Ομοσπονδία και έλεγε ότι πρέπει να βοηθηθούν τα σωματεία για να μην φτάσει εδώ που έφτασε. Θυμάμαι παλαιότερα, κάποια άλλη χρονιά, όχι φέτος, ζήτησε να της δοθούν τα χρήματα μπροστά για να βγάλει τη χρονιά και τους είπαν όχι. Οι ανδρικές ομάδες της πρώτης κατηγορίας δεν ξέρω πόσα εκατομμύρια χρωστάνε, αλλά εμείς όταν ζητήσαμε τις χορηγίες μας να έρθουν πιο νωρίς μας είπαν όχι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν το οικονομικό. Βγήκαμε εκτός στόχου, το συμβούλιο τα έδινε από την τσέπη του, και είπαν ότι δεν μπορούν να κρατήσουν δύο ξένες οικονομικά αφού είμαστε εκτός στόχων. Με το άκουσμα αυτό και τη φυγή του προπονητικού τιμ, ξεκίνησαν και οι υπόλοιπες ποδοσφαιρίστριες να σκέφτονται το μέλλον τους».

 

Ποιες αποφάσεις, πιστεύεις, πρέπει να ληφθούν από την ΚΟΠ ώστε να στηριχθεί το γυναικείο ποδόσφαιρο;

«Κατ’ αρχάς, διαφημίζεται κάπου το γυναικείο; Εσύ βλέπεις να διαφημίζεται κάπου; Ξέρετε ότι πήγαμε σε κλήση στη Λεμεσό και περπατούσαμε στον δρόμο και μας χαιρέτησαν άνθρωποι που κάθονταν στη βεράντα και δεν ήξεραν ότι υπάρχει γυναικείο ποδόσφαιρο; Άρα, γιατί δεν το κάνουμε γνωστό ότι υπάρχει γυναικείο ποδόσφαιρο; Γιατί δεν διαφημίζουμε την Εθνική και το ποδόσφαιρό μας; Επίσης, πρέπει να αναγκάσουμε τις ομάδες της πρώτης κατηγορίας να έχουν γυναικείες ομάδες. Όχι να έχουν τμήματα γυναικών, κάτω των U15, κάτω των U17. Αναφέρομαι στις ομάδες τουλάχιστον που είναι καθιερωμένες στην πρώτη οχτάδα. Οι ομάδες που πρωταγωνιστούν, δεν γίνεται να μην έχουν γυναικεία ομάδα. Επίσης, έρχονται πολλά κονδύλια για το γυναικείο. Αυτά τα κονδύλια να δοθούν στις ομάδες. Τα κονδύλια έρχονται, είναι εκεί, το φωνάζει και ο Σπύρος (σ.σ. Νεοφυτίδης). Επιπλέον, να βρουν χορηγό πρωταθλήματος, τα παιχνίδια να είναι τηλεοπτικά. Θα έπρεπε να μπει περιορισμός όσον αφορά τις ξένες, αλλά και στο πόσες Κύπριες ξεκινούν και τελειώνουν έναν αγώνα. Αυτό θα βοηθούσε το κυπριακό πρωτάθλημα να αναπτυχθεί».

 

Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου «Raising Our Game Europe 2025», στο οποίο συμμετείχες ως μέλος του ΠΑΣΠ, προκάλεσαν αίσθηση οι δηλώσεις σου. Είχες πει συγκεκριμένα ότι αν είχες κόρη, δεν θα ήθελες να παίξει ποδόσφαιρο στη χώρα σου. Σε μια τέτοια περίπτωση, τι θα της έλεγες για να την μεταπείσεις;

«Να σου πω την αλήθεια, δεν θα προσπαθούσα να μεταπείσω το παιδί μου. Ό,τι και να διάλεγε να κάνει, θα το στήριζα. Απλώς δεν θα ήθελα να έρθει σε αυτή τη φάση που είμαι εγώ, να νιώσει την απογοήτευση που ένιωσα. Το ποδόσφαιρο στην Κύπρο δεν είναι επαγγελματικό, δεν σου δίνει κανένας να φας. Όταν παίζεις 19 χρόνια για τη φανέλα σου, γιατί το αγαπάς και δεν παίρνεις τουλάχιστον τον σεβασμό που σου αρμόζει, αυτό είναι που δεν θέλω να νιώσει το παιδί μου».

 

Ένιωσες να υπάρχει διάκριση στον χώρο του ποδοσφαίρου μεταξύ ανδρών και γυναικών;

«Υπάρχει διάκριση, φυσικά υπάρχει διάκριση, το βλέπουμε και από το γεγονός ότι αρκετός κόσμος δεν γνωρίζει την ύπαρξη του γυναικείου. Υπάρχει διάκριση στα γήπεδα που αγωνιζόμαστε, στα ρούχα που φοράμε, στους μισθούς. Θα έλεγα καλύτερα, και πού δεν υπάρχει διάκριση!».

 

Τώρα αναφέρεσαι και σε συλλογικό επίπεδο, έτσι;

«Μιλάω περισσότερο για την Εθνική. Δεν μπορώ να μιλήσω τόσο πολύ για τα σωματεία λόγω του ότι δεν έχουν τη στήριξη που πρέπει. Όταν ένα σωματείο ζορίζεται να κρατηθεί, θα έχω την απαίτηση να μου δίνει ίση αμοιβή;».

 

 

Κατά τη διάρκεια του ίδιου συνεδρίου, είπες, επίσης, ότι οι ποδοσφαιρίστριες χρειάζονται προστασία γιατί αφήνονται εκτός ομάδας όταν μιλούν δημόσια για υποτυπώδεις συνθήκες στον χώρο του ποδοσφαίρου. Έχεις εμπειρία από ένα τέτοιο περιστατικό;

«Ναι, η εμπειρία μου είναι σχετικά πρόσφατη. Περίπου 15 ποδοσφαιρίστριες δεν πήγαμε στις προπονήσεις της Εθνικής για ένα θέμα που είχε δημιουργηθεί και από αυτές τις ποδοσφαιρίστριες, οι δύο δεν καλέστηκαν ξανά. Στην αρχή ήταν πέντε, μετά μείναμε δύο. Πήγαμε στην Ομοσπονδία, στην κ. Λένα και τον κ. Θεόδωρο, και τους είπαμε ότι ξεκάθαρα εμείς οι πέντε αποκλειστήκαμε και τους ρωτήσαμε πώς μας προστατεύετε; Είπε δεν στέκει αυτό το πράγμα, είναι επιλογές του προπονητή. Και της λέω όταν 19 χρόνια είμαι βασικότατο μέλος της Εθνικής και ξαφνικά δεν παίρνω κλήση, θέλεις να μου πεις ότι τώρα ξαφνικά ότι είναι επιλογή του προπονητή; Του ίδιου του προπονητή που με καλούσε στις προηγούμενες κλήσεις και με είχε βασική; Αυτό το πράγμα το λέει και ο χρόνος γιατί υπήρξε το ίδιο περιστατικό με άλλες ποδοσφαιρίστριες στο παρελθόν και αυτό θεωρώ ότι δεν θα σταματήσει να γίνεται…».

 

Για ποιο θέμα αντιδρούσατε;

«Για τον προπονητή, τότε…. Γιατί είχαμε εκφράσει κάποια παράπονα και δεν εισακουστήκαμε. Είχαμε στείλει επιστολή ότι δεν θα παρευρεθούμε στις προπονήσεις και είχαμε εξηγήσει τους λόγους. Υπήρχε η συζήτηση ότι θα πάμε να μιλήσουμε με τον πρόεδρο, τελικά με τον πρόεδρο δεν μιλήσαμε ποτέ. Χάσαμε δύο προπονήσεις, βάλαμε νερό στο κρασί μας, πήγαμε πίσω στις προπονήσεις όπως μας ζητήθηκε, και μετά δεν μας ξανακάλεσαν».

 

Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες ως διεθνής ποδοσφαιρίστρια;

«Αν το πάρω από πλευράς καθημερινότητας, είναι πολύ δύσκολο να δουλεύεις, να έχεις 20 μέρες τον χρόνο άδεια και να τις τρως στα ταξίδια της Εθνικής. Δηλαδή έχει τόσα χρόνια, δεν θυμάμαι να πήρα άδεια για να πω έκανα κάτι για μένα. Μπορεί να φεύγαμε μια μέρα, να κάναμε 20 ώρες ταξίδι, να παίζαμε, την ίδια νύκτα φεύγαμε, ερχόμασταν πίσω και την επόμενη μέρα έπρεπε να πάω δουλειά. Τις ημέρες που ταξιδεύεις, δεν τις πληρώνεσαι!»

 

Πώς νιώθει μια ποδοσφαιρίστρια που χρειάζεται να κάνει ένα τόσο μεγάλο ταξίδι, γνωρίζοντας ότι σε επίπεδο αντρών είναι διαφορετικά τα δεδομένα;

«Δεν νιώθεις ότι σου δίνεται ο σεβασμός που σου αρμόζει».

 

Πώς βλέπεις το μέλλον της Εθνικής Γυναικών και του γυναικείου πρωταθλήματος;

«Το μέλλον της Εθνικής και του πρωταθλήματος εξαρτάται αποκλειστικά από το πόση σημασία θα δώσουν αυτοί που πρέπει. Ποδοσφαιρίστριες υπήρχαν και υπάρχουν, ταλέντα έχουμε. Δεν τους παραξενεύει που οι πλείστες ποδοσφαιρίστριες φεύγουν; Για παράδειγμα αρκετές ποδοσφαιρίστριες πήγαν Ελλάδα. Παλιά όμως όλες οι ελληνίδες έρχονταν Κύπρο. Είδατε τι γίνεται στην Ευρώπη; Είδατε τι πρωτάθλημα έκανε η Αγγλία; Είδατε τι βελτίωση έκανε η Ελλάδα; Το μέλλον υπάρχει εφόσον κάνουν αυτά που πρέπει να κάνουν».

 

Με ποια συναισθήματα σταματάς το ποδόσφαιρο μετά από περίπου 20 χρόνια καριέρας;

«Γλυκόπικρα (γέλια). Από τη μία δεν έχω παράπονο, έκανα αυτό που αγαπούσα για χρόνια, έζησα πολύ όμορφα πράγματα, κέρδισα πρωταθλήματα, αλλά από την άλλη, έζησα την πίκρα του να φεύγεις από έναν χώρο χωρίς να σου δίνονται αυτά που πρέπει».