Mε αφορμή το θέμα που συζητείται τον τελευταίο καιρό με τα γήπεδά μας και ειδικά το γερασμένο Μακάρειο (δεν «αντέχει άλλο», θα το κλείσουν και θα στείλουν προσωρινά άλλου τα προσφυγικά σωματεία), θα ασχοληθώ σήμερα με κάποια άλλα, σχολικά γήπεδα...

Οδηγώντας σχεδόν κάθε μέρα από την περιοχή ΡΙΚ προς το Πλατύ Αγλαντζιας, βρίσκω στον δρόμο μου και το γήπεδο του γυμνασίου της περιοχής. Γήπεδο προφανώς ήταν κι αυτό διακρίνεται κυρίως από τις τσιμεντένιες κερκίδες και τις δυο εστίες ποδοσφαίρου. Κατά τα αλλά, ο αγωνιστικός χώρος γέμισε από ξερά αγριόχορτα, δείγμα του ότι το γήπεδο δεν χρησιμοποιήθηκε εδώ και πολλούς μήνες. Και βέβαια, το γήπεδο αυτό δεν είναι το πρώτο σχολικό που βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση. Είναι και δεκάδες αλλά που αφέθηκαν στο έλεος του χρόνου. Όμως, για να είμαι δίκαιος, στο γήπεδο του δημοτικού σχολείου που βρίσκεται στον ίδιο δρόμο, υπάρχει καθημερινά ζωή! 

Κάποια στιγμή το θέμα με τους χώρους άθλησης, παγκύπρια, που παραμένουν κλειστοί θα πρέπει να τελειώσει. Αν αυτά τα γήπεδα δεν τα χρειάζονται τα σχολεία, τότε θα πρέπει να ανοίξουν για τον κόσμο που περπατάει καθημερινά στα πεζοδρόμια αναπνέοντας όλα εκείνα τα καυσαέρια που σε πνίγουν.

Υπουργείο παιδείας και Αθλητισμού, ΚΟΑ, Σχολικές Εφορείες, δήμοι, δήμαρχοι και αντιδήμαρχοι, οργανωμένα σύνολα, πρέπει επιτέλους να ζητήσουν τους αθλητικούς χώρους και μάλιστα έτοιμους προς χρήση και όχι όπως είναι σήμερα...

Χορταριασμένα γήπεδα και κλειστοί για τον κόσμο αθλητικοί χώροι, σε αυτή τη δύσκολη για όλους μας εποχή, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να υπάρχουν!