Σήμερα θα ασχοληθώ με τη δική μας οικογένεια, αυτήν των αθλητικών συντακτών (αθλητικογράφων), η οποία βασικά ακολούθησε τον δρόμο των υπόλοιπων δημοσιογράφων. Πλέον οι αθλητικογράφοι δεν έχουν χρόνο για να ψάξουν οτιδήποτε θέλει χρόνο και θυσίες.

Οι συνθήκες τούς ανάγκασαν να παίζουν τον ρόλο του γραμματέα ώστε να τα φέρουν εις πέρας με την καθημερινή τους εργασία, η οποία δεν μπορεί να περιμένει. Η σημερινή αθλητικογραφία ουσιαστικά πέρασε από τον έντυπο στον ηλεκτρονικό Τύπο. Ήταν τόσο απότομη η αλλαγή που πολύ λίγοι αντιλήφθηκαν τι ακριβώς έγινε. Και η αλλαγή αυτή πήρε μαζί της όλα τα καλά.

Τώρα πλέον όλοι ψάχνουν την τηλεθέαση, την ακροαματικότητα, τα κλικ... Ανεξαρτήτως του πώς θα έρθουν όλα αυτά. Κι εδώ πλέον είναι που χάλασε το επάγγελμα κι έρχομαι τώρα εγώ να διερωτηθώ αυτό με το οποίο τιτλοφόρησα το σημερινό μου άρθρο: «Πώς κατάντησε η αθλητικογραφία;».

Ναι φίλοι μου, πρόκειται για κατάντια όταν επανειλημμένως δίνουμε βήμα σε γραφικούς, αστείους παράγοντες για να μας αναλύσουν το πρωτάθλημα και να θίξουν τα κακώς έχοντα στο ποδόσφαιρό μας. Τους ακούει ο κόσμος και γελά κι εκεί που γελά κάνει κι ένα like και η δουλειά έγινε. Ο αστείος έφερε πελάτες. Κι αυτό δεν γίνεται μία και δύο φορές αλλά επαναλαμβάνεται, σχεδόν καθημερινά και από διάφορα ΜΜΕ. Κανένας συνάδελφος δεν αντιδρά, το αντίθετο, η πλειονότητα βαδίζει στον δρόμο που τον ανάγκασαν γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Πώς κατάντησε φίλοι μου η αθλητικογραφία...