Την δική του εμπειρία θέλησε να μοιραστεί ο φίλος της ΑΕΚ, Ανδρέας Ανδρέου που ταξίδεψε στο Κόσιτσε και έζησε από κοντά τη μεγάλη βραδιά της ΑΕΚ.

Αδιαμφισβήτητα η πρόκριση στους «16» του Conference League, σημαδεύτηκε και από το μεγάλο ταξίδι των φίλων της ομάδας στην Σλοβακία με την εμπειρία να είναι ανεπανάληπτη.

Δείτε το μηνυμά του:

Μια περίεργη και ταυτόχρονα απερίγραπτη ανάγκη, με ώθησε στην επιστροφή μας να εξωτερικεύσω όλα όσα ένιωσα κι έζησα στο ευρωπαϊκό ταξίδι της ΑΕΚ, που γι άλλη μια φορά έκανε τον κάθε υγιή Κύπριο φίλαθλο φέτος να χαμογελάσει περήφανα, μετά το τελευταίο σφύριγμα του Ιταλού διαιτητή στη Σλοβακία που δεν τον έλεγες και φιλοΑεκτζή.

Συγκίνηση, περηφάνια, πάθος, αυθορμητισμός, ένταση, αγωνία και στο τέλος λύτρωση κατέκλυσαν τον καθένα μας ξεχωριστά όχι μόνο στον αγώνα μα σε ολόκληρο το ταξίδι.

γονείς με τα παιδιά τους,φοιτητές, ηλικιωμένοι, οπαδοί άλλων κυπριακών ομάδων συντροφιά με τους Αεκτζήδες φίλους τους ήταν εκεί... ταξίδεψαν αφήνοντας τις υποχρεώσεις τους για λίγο , για τα πέταλα τα ερημωμένα ... διανύοντας χιλιόμετρα..μακριά …για την ΑΕΚ!

προσωπικά , ζώντας μόλις για 2η φορά (μετά από το ΑΕΚ-Φλοριάνα) αυτή την εμπειρία σαν φιλμ κινηματογραφικής ταινίας έφερνα στο μυαλό μου αυτές τις μέρες εικόνες απ τα εφηβικά μου χρόνια:

τα παιδιά και συμμαθητές μου με τα πράσινα μπουφάν και το κεντημένο ΑΕΚ στην πλάτη, τους πρώτους αγώνες στο ΓΣΖ το 94, το πρώτο ΣΥ.ΦΙ σ ένα ανώι στο κέντρο της Λάρνακας, τα πρώτα συνθήματα, τη Δυτική κερκίδα του νέου ΓΣΖ που τη μοιραζόμασταν με τους φιλοξενουμένους, τις ήττες κυρίως και τα σκυμμένα κεφάλια στο σχολείο το πρωί… και η παρηγοριά απ' το σπίτι για να πάμε με όρεξη πίσω στα θρανία. Πάντοτε όμως να ελπίζουμε για το καλύτερο.. κι ας μην έρχονταν τίτλοι και διακρίσεις..

Μετά την ιστορική μας πρόκριση , μάθαμε για την κλήρωση και μας φόβισε το όνομα της Γουεστ Χαμ όμως ύστερα από λίγο μπήκαμε στη διαδικασία να συζητούμε τις πολύ λίγες αλλά υπαρκτές πιθανότητες μας για πρόκριση με μια ομάδα των 500 εκατομμυρίων. Συζητώντας συνειδητοποιώ πόσο μεγάλωσε αυτή η ομάδα, η ιδέα, πόσο ωρίμασε και συγκινούμαι... πόσο μεγάλωσες ρε ΑΕΚ; πόσο άλλαξες;

Υ.Γ.

Ευχαριστώ για τις αξέχαστες στιγμές όλους εσάς που περπατήσαμε, που τραγουδήσαμε και πανηγυρίσαμε δίπλα δίπλα στο κλουβί του Κόζιτσε!

Ραντεβού στο Λονδίνο…θα κρατώ μαζί μου το κιτρινοπράσινο κασκόλ..εσείς;