Βούρκωσε από συγκίνηση δύο - τρεις φορές, ενθουσιάστηκε και προβληματίστηκε άλλες τόσες.

Η συζήτηση με τον Στιβ Κωνσταντινίδη θα μπορούσε να διαρκέσει πολλές ώρες και τα συναισθήματα να εναλλάσσονται συνεχώς. Όπως η ζωή η ίδια του πολυταξιδεμένου Αγγλοκύπριου προπονητή, ο οποίος αφού αναγκάστηκε να σταματήσει το ποδόσφαιρο στο 28^ο έτος της ηλικίας του, αγωνιζόμενος στον Παγκύπριο της Νέας Υόρκης, εξαιτίας ενός σοβαρού τραυματισμού, γύρισε σχεδόν όλο τον κόσμο για να διδάξει ποδόσφαιρο, είτε ως εκπαιδευτής προπονητών της ΦΙΦΑ, είτε ως, τις πλείστες φορές, ομοσπονδιακός προπονητής. Αμερική, Αφρική, Ασία, Ευρώπη, βραβεύσεις, τιμές, ευτυχία, φόβος, περηφάνια, είναι μόνο μερικά κομμάτια από το παζλ της ζωής του. Στον μακρύ κατάλογο του βιογραφικού του θα συναντήσουμε αρκετά επιτεύγματα. Οι επιτυχίες του με την Εθνική Νεπάλ (1999-01) και η ιστορική βράβευσή του από τον βασιλιά της χωράς ήταν η αρχή ενός απίστευτου οδοιπορικού. Ακολούθησε η κατάληψη της 2^ης θέσης με την Εθνική Ινδίας (2002-05) στους Αφρο-Ασιατικούς αγώνες, ενώ επόμενος του σταθμός ήταν Εθνική Μαλάουι (2007-08). Το 2009-10, κοουτσάροντας την Εθνική Σουδάν, ρίσκαρε ακόμη και τη ζωή του για να εντοπίσει ποδοσφαιριστές, ενώ το 2014-15, πήρε τον δρόμο για τη Ρουάντα (2014-15) την οποία οδήγησε από την 135η θέση της παγκόσμιας κατάταξης στην 64η. Το σπουδαίο έργο που άφησε πίσω του στην Εθνική Ινδίας, δεν το ξέχασαν οι ιθύνοντες της ομοσπονδίας, οι οποίοι τον φώναξαν να αναλάβει και πάλι τα ηνία. Στη δεύτερη του θητεία (2015-19), εκτόξευσε την Εθνική από την 176η θέση της παγκόσμιας κατάταξης στην 96η και την κορυφή του πρωταθλήματος Νότιας Ασίας (2015). Οι επιτυχίες του συνεχίστηκαν και στο Πακιστάν (2023-24), στο πάγκο του οποίου η Εθνική γεύτηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της τη χαρά της πρόκρισης στον δεύτερο γύρο των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Καλύτερος προπονητής του μήνα μέσα στο 2003 από την ασιατική συνομοσπονδια ποδοσφαίρου, καλύτερος Άγγλος προπονητής που εργάζεται στο εξωτερικό (2016), προπονητής της χρονιάς σε όλα τα αθλήματα στην Ινδία (2018), βράβευση από την ΕΑΚ (2025) για την πολύχρονη προσφορά του εκτός Κύπρου, είναι μόνο μερικές από τις υπόλοιπες του διακρίσεις. Η μεγάλη διαδρομή του 62χρονου προπονητή, που είχε και αρκετούς συλλογικούς σταθμούς τόσο στην Κύπρο (ΑΠΕΠ, Νέα Σαλαμίνα, Εθνικός Άχνας, Πάφος) όσο και στο εξωτερικό (Μίλγουολ, Μπόρνμουθ, Απόλλων Σμύρνης, Ιστ Μπένγκαλ) από διάφορα πόστα πέραν του προπονητή (προπονητής ακαδημιών, αθλητικός διευθυντής, βοηθός προπονητή) δεν μπορεί να αποτυπωθεί μέσα σε λίγες γραμμές. Πολλώ δε μάλλον να καταφέρεις να σου μιλήσει για όλα όσα έχεις υπόψη σου την ώρα της συνέντευξης. Το προσπαθήσαμε, όμως! Ένας αυθόρμητος και απολαυστικός άνθρωπος κάθισε απέναντί μας, μιλώντας μας για τις εμπειρίες του, το μάστερ που ολοκλήρωσε πριν λίγο καιρό, τα κίνητρα και τους προβληματισμούς του, καθώς και το πλάνο που έχει στα υπόψη του για να οδηγήσει την Εθνική Κύπρου στο Euro!

Ένας προπονητής με τόσες πολλές γνώσεις και διπλώματα, με ποιο τρόπο προσπαθεί να βελτιώσει περισσότερο το επίπεδό του;

«Το πιο βασικό είναι να έχεις ανοικτό μυαλό. Ότι έχεις ή ότι νομίζεις ότι διαθέτεις μπορείς να το βελτιώσεις. Έχω αυτή τη νοοτροπία. Μπορεί να έχω το UEFA Pro Licence και να είμαι εκπαιδευτής προπονητών της ΦΙΦΑ, αλλά δεν μπορεί να μην ξέρω τα πάντα από πλευράς ανάλυσης ή σκάουτινγκ ή άλλα θέματα. Προσπαθώ να μάθω περισσότερα και να γίνομαι καλύτερος. Αυτό δεν τελειώνει».

Γι’ αυτό, φανταζόμαστε, έχετε ολοκληρώσει πρόσφατα το Master of Science στον τομέα του Sports Directorship με την υψηλότερη μάλιστα διάκριση (Distinction). Πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτό το μεγάλο σκαλοπάτι στη ζωή σας;

«Όταν έχεις αυτό το χαρτί, μπορείς να δουλέψεις ακόμη και στην Πρέμιερ Λιγκ! Αν κάνω για παράδειγμα αίτηση σε μια ομάδα που αναζητάει Sporting Director, θα με καλέσουν να μιλήσουμε! Μου πήρε δύο χρόνια και 18 χιλιάδες στερλίνες! Αυτό το Master's degree φέτος το άρχισαν 30 προπονητές απ’ όλον τον κόσμο και πέρασαν μόνο οι 19 και μόνο περίπου τέσσερις το ολοκλήρωσαν με άριστα, όπως εγώ! Aφορά όλο το φάσμα του ποδοσφαίρου και τη διοίκηση του αθλητισμού. Έφυγα από το σχολείο 16 χρονών, είχα πάει σε οχτώ σχολεία και έφυγα χωρίς απολυτήριο! Επειδή δεν είχα bachelor, μου είπαν ότι έπρεπε να περάσω από τρία interview για να ενταχθώ και το έκανα με επιτυχία! Διάβαζα και μελετούσα καθημερινά και τελικά πέτυχα τον στόχο μου!».

Με τόσες εμπειρίες και γνώσεις, ποιο είναι το προσωπικό σας κίνητρο από εδώ και πέρα;

«Θέλω να πάω στον Τσάμπιονς Λιγκ, στην Πρέμιερ Λιγκ, να συμμετάσχω σε Ευρωπαϊκό ή Παγκόσμιο Κύπελλο! Στο ασιατικό κύπελλο συμμετείχα, θα ήθελα να πάω και στο κύπελλο Αφρικής! Δεν είναι ότι νομίζω ότι τα ξέρω όλα, απλώς έχω πίστη σε αυτό που κάνω. Πιστεύω μπορώ να βελτιώσω τον οποιοδήποτε ποδοσφαιριστή, νοουμένου ότι αυτός το θέλει. Τι θα έκανες για παράδειγμα σε ένα ποδοσφαιριστή, όπως ο Στίβεν Τζέραρντ; Μπάλα ξέρει, δεν θα του μάθεις μπάλα! Αλλά θα του μάθεις το game management, πώς δηλαδή να χρησιμοποιεί τα λεπτά μέσα στο παιχνίδι».

Με όλη αυτή την εμπειρία που αποκτήσατε δουλεύοντας σε Ασία, Αφρική, Αμερική και Ευρώπη, θα έχετε πολλές στιγμές να θυμάστε. Ποια, όμως, θα ξεχωρίζατε;

«Μία;»

Το ξέρω ότι είναι δύσκολο να ξεχωρίσετε μόνο μία!

«Όταν πήρα το βραβείο του Τάγματος των Ιπποτών από το βασιλιά του Νεπάλ. Στο Νεπάλ θεωρείται ότι είμαι πάνω απ’ όλους τους πολιτικούς! Είμαι λίγο πιο κάτω από τον Βασιλιά! Δεν πήρε αυτή την τιμή κανένας άλλος ξένος ποτέ. Πήγα σε μια δύσκολη εποχή για το Νεπάλ, υπήρχαν αντάρτες και φασαρίες. Συμμετείχαμε τότε στο Saff Cup, μαζί με άλλες εφτά χώρες. Στο Νεπάλ δεν ήταν τόσο καλοί στο ποδόσφαιρο και όταν πήγα αλλάξαμε κάποια πράγματα. Όταν έγινε η κλήρωση των ημιτελικών και κληρωθήκαμε με τις Μαλδίβες, έβλεπα τα παιδιά να είναι πεσμένα διότι είχαν χάσει από αυτή την ομάδα δύο φορές πριν πάω εγώ. Αναρωτήθηκα πώς μπορώ να τους βοηθήσω να πιστέψουν στον εαυτό τους. Το γήπεδο ήταν γεμάτο με 30.000 κόσμο και είχα αποφασίσει να φορέσω τη στολή της Εθνικής Νεπάλ! Όταν με είδαν οι ποδοσφαιριστές στην καταπακτή με τη στολή, ήταν όπως φουσκώνεις ένα μπαλόνι με αέρα, έτσι έγιναν! Τη φόρεσα για να τους δείξω ότι είμαι ένας από αυτούς! Όταν με είδε ο κόσμος, έγινε της που@@@@@, είχαν σηκωθεί όλοι! Στα πρώτα 15 λεπτά κερδίζαμε με 2-0 και τελικά νικήσαμε 2-1. Μπήκε ο κόσμος στο γήπεδο, έγινε χαμός. Ξαφνικά με πιάνει ένας από τον ώμο και μου λέει έλα μαζί μου. Την ίδια στιγμή κατεβαίνει ο πρίγκιπας και έπεσε ο κόσμος στο έδαφος. Τον πρίγκιπα απαγορεύεται ακόμη και να τον αγγίξεις. Και ήρθε και με αγκάλιασε! Ο κόσμος ξαφνιάστηκε! Τελικά, πήγαμε τελικό, χάσαμε, ενώ είχαμε πετύχει γκολ προς το τέλος του αγώνα που λέω ακόμη και σήμερα ότι η μπάλα πέρασε τη γραμμή, αλλά δυστυχώς δεν μέτρησε».

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που περάσατε δουλεύοντας σε τόσες χώρες;

«Ήμουν στο Σουδάν και οι ποδοσφαιριστές που επιλέγονταν για την Εθνική προέρχονταν από δύο ομάδες, 12 παίκτες από την Αλ Μερίκ και 12 από τη Αλ Χιλάλ! Εγώ όμως είδα ένα αριστερό μπακ σε ένα παιχνίδι στη Χαρτούμ και μου άρεσε. Ρώτησα που παίζει και μου είπαν Χασαέσα, ένα χωριό, 4,5 ώρες με το αυτοκίνητο από τη Χαρτούμ. Ζήτησα να πάω να τον δούμε και μου είπαν δεν είναι καλή ιδέα! Ρώτησα κάποιον που δούλευε στην ομοσπονδία αν ήξερε πώς να πάμε και ξεκινήσαμε! Μετά από τρεις ώρες οδήγημα με πήρε τηλέφωνο ο πρόεδρος της ομοσπονδίας. Με ρώτησε που είμαι. Του λέω πρόεδρε δεν ξέρω, μπροστά μου, δεξιά και αριστερά μου έχει πολύ άμμο, και πίσω αφήνουμε πολύ άμμο! Και μου λέει δώσε μου τον οδηγό! Τον άκουσα που φώναζε! Μας ζήτησε να πάμε πίσω! Πρόεδρε, του λέω, έκανα τρεις ώρες μέχρι εδώ! Μου λέει, εκεί δεν έχουμε σεκιούριτι, εκεί που πας είναι ανεξέλεγκτη η κατάσταση, δεν ελέγχουμε τίποτα! Και του απαντώ, έχει ένα μπακ αριστερό που πρέπει να τον δω! Μετά από μισή ώρα, βλέπουμε ένα τζιπ, που πήγαινε πολύ γρήγορα, να σταματάει μπροστά μας. Πετάχτηκαν έξι άντρες με μάσκες, με έβγαλαν έξω από το αυτοκίνητο και με έβαλαν στο τζιπ. Δεν ήξερα ποιοι ήταν, για μισή ώρα νόμιζα ότι θα πεθάνω! Τελικά αυτοί μας πήραν στο στάδιο που θα γινόταν το παιχνίδι. Τους είχε πάρει τηλέφωνο ο πρόεδρος για να έρθουν να με βρουν! Το μόνο πράγμα που δεν έκαναν ήταν να μου βάλουν κουκούλα στο κεφάλι (γέλια!). Με πήραν στο γήπεδο και με άφησαν εκεί!».

Γνωρίσατε πολλές κουλτούρες. Ποια απ’ όλες σας έκανε εντύπωση;

«Όλες είναι καλές, όλες είναι κακές! Το θέμα είναι ότι πρέπει εσύ να προσαρμοστείς εκεί που είσαι, στη δική τους νοοτροπία! Για παράδειγμα, δεν μπορώ να τους πω στο Σουδάν ότι δεν μπορείτε να προσεύχεστε πέντε φορές την ημέρα! Ποιος είμαι εγώ να τους το πω αυτό! Έτσι κάναμε τις προπονήσεις, ενδιάμεσα! Η γυναίκα μου και πολύς κόσμος με φωνάζουν Χαμαιλέων, διότι αν χρειαστεί να αλλάξω χρώμα, θα το κάνω!».

Εδώ και πάνω από 20 χρόνια είστε εκπαιδευτής προπονητών της ΦΙΦΑ. Ποιες είναι ακριβώς οι αρμοδιότητές σας;

«Για παράδειγμα, θα με πάρει η ΦΙΦΑ και θα μου πει τον Μάρτιο έχουμε ένα πρόγραμμα που θέλουμε να παρουσιάσεις. Με φέρνουνε σε επαφή με τον τεχνικό διευθυντή και τον γενικό γραμματέα της ομοσπονδίας και μου ζητάνε, για παράδειγμα, ένα μάθημα για την ανάπτυξη από τα πλάγια, ένα συγκεκριμένο σύστημα και άλλα διάφορα που πιστεύουν ότι τους ταιριάζουν. Εκεί είναι όλοι οι προπονητές της χώρας και τους διδάσκω κάποια πράγματα τόσο στην αίθουσα όσο και στο γήπεδο. Αυτό για μένα είναι σούπερ και μεγάλη τιμή!».

Ποιο είναι, πιστεύετε, το μεγαλύτερο πρόβλημα του κυπριακού ποδοσφαίρου;

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν δίνουμε αυτά που πρέπει στους μικρούς. Είτε δεν τους τα δίνουν οι προπονητές ή οι προπονητές δεν τα παίρνουν από τη σχολή προπονητών. Δεν πιστεύω ότι η σχολή προπονητών δεν δίνει όλα όσα πρέπει στους προπονητές. Αλλά όταν πάει ένας προπονητής στα U15, U14 και το μυαλό του είναι να κερδίσει το παιχνίδι, σημαίνει ότι έχουμε πρόβλημα! Δεν έχει καμιά διαφορά ένας Κύπριος παίκτης από έναν Άγγλο, Γερμανό, Ισπανό ή Αφρικανό. Δεν υπάρχει μάθηση στις προπονήσεις, απλώς υπάρχουν προπονήσεις! Γίνονται διορθώσεις στις προπονήσεις; Και αν, ναι, γίνονται οι σωστές διορθώσεις;».

Πιστεύετε ότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις ακαδημίες ή απουσιάζει το σωστό πλάνο;

«Πιστεύω υπάρχουν αρκετά καλοί προπονητές και καλοί ποδοσφαιριστές στην Κύπρο. Γιατί, όμως, δεν έχουμε περισσότερους καλούς ποδοσφαιριστές; Νομίζω ευθυνόμαστε σε κάποιο βαθμό και εμείς οι ίδιοι. Δεν γίνεται, όποιος πάει να πάρει πτυχίο, να περνάει! Χρειαζόμαστε ποιότητα, όχι ποσότητα. Στην Κύπρο, καλύτερα να έχουμε δέκα προπονητές που ξέρουν τι κάνουν, παρά να έχουμε 50 που δεν ξέρουν!».

Κάθε χρόνο βλέπουμε τις περισσότερες κυπριακές ομάδες να προχωρούν σε μία ή και περισσότερες αλλαγές προπονητών. Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που προκύπτει για μια ομάδα με τη συχνή αλλαγή προπονητών;

«Lovely question! Όταν αποφασίζεις να αλλάξεις τον προπονητή, πρέπει να ξέρεις δύο - τρία πράγματα! Για παράδειγμα, γνωρίζει ο νέος προπονητής τι είδους ομάδα θα αναλάβει και τι θα βρει μπροστά του; Γνωρίζει η ομάδα τι σύστημα παίζει ο νέος προπονητής και αν οι παίκτες που θα βρει μπορούν να εφαρμόσουν το σύστημά του; Μια διοίκηση διώχνει τον προπονητή και φέρνει έναν προπονητή για να βελτιωθεί η ομάδα, όμως, έχει κοιτάξει την ιστορία του; Τι έκανε στις προηγούμενες ομάδες; Αν δεν κοίταξες αυτά τα πράγματα, αμέσως έχεις πρόβλημα. Αν ο νέος προπονητής αγωνίζεται με το 4-4-2, ενώ τα προηγούμενα 15 παιχνίδια η ομάδα έπαιζε με το 4-3-3, τι γίνεται; Έχεις τους παίκτες να παίξεις το 4-4-2; Το να αλλάζεις δύο τρεις προπονητές σημαίνει αλλάζεις δύο - τρία διαφορετικά συστήματα και δύο - τρεις διαφορετικές φιλοσοφίες. Κάποιοι από αυτούς τους παίκτες δεν ταιριάζουν, ούτε στη φιλοσοφία, ούτε στο σύστημα. Άρα γιατί φέρνεις αυτό τον προπονητή; Διαθέτει την προσωπικότητα; Είναι winner; Μια ομάδα στην Κύπρο κέρδισε το πρωτάθλημα και μέσα σε 3-4 χρόνια άλλαξε 60 ποδοσφαιριστές και δέκα προπονητές! Μα τι κάνεις ρε γ@@@@@!»

Είχατε δηλώσει σε συνέντευξή σας παλαιότερα ότι δικαιούστε να σας δώσουν την ευκαιρία να αναλάβετε την Εθνική Κύπρου. Αν αναλαμβάνετε σε κάποια στιγμή το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, σε ποιο σημείο, πιστεύετε, θα μπορούσατε να το οδηγήσετε;

«Εγώ λέω θα πάω Euro. Η Αλβανία μπορεί να συμμετέχει στο Euro, η Ισλανδία το ίδιο, γιατί δεν μπορούμε να πάμε και εμείς; Εμείς δεν μπορούμε να πάμε Euro γιατί δεν δεχόμαστε να κάνουμε κάποιες αλλαγές!».

Σε τι αλλαγές θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε; Εσείς πώς θα ενεργούσατε δηλαδή;

«Αλλαγές που έχουν να κάνουν με το πώς διαλέγουμε τους ποδοσφαιριστές για τους U16 ή U18. Πρέπει οι άντρες και όλες οι μικρές Εθνικές να παίζουν ένα σύστημα, να έχουν την ίδια φιλοσοφία. Έχω πλάνο για την Εθνική εδώ και χρόνια. Το πλάνο είναι ότι θα έχουμε κλιμάκια σε όλη την Κύπρο, ελεύθερη περιοχή Αμμοχώστου, Λευκωσία, Λεμεσό, Λάρνακα, Πάφο και Κυπερούντα. Σε κάθε κλιμάκιο θα υπάρχει Εθνική U15 και U17. Να δώσω ένα παράδειγμα. Αν στη Λεμεσό, πάνε όλα τα αριστερά μπακ στους U15, θα ποντάρουμε στους δύο καλύτερους. Θα γίνει το ίδιο και στα έξι κλιμάκια. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε 12 αριστερά μπακ. Από αυτούς τους 12 θα επιλέξουμε δύο, μπορεί τρεις. Το ίδιο θα γίνει όσον αφορά τους δεξιούς μπακ, τα στόπερ και σε όλες τις υπόλοιπες θέσεις. Επίσης, οι ποδοσφαιριστές θα επιλέγονται με βάση το σύστημα που θα παίζει η Εθνική Ανδρών».

Πρώτη φορά ακούμε μια τέτοια εισήγηση. Αν έρθει, όμως, κάποιος να σας πει ότι αυτοί οι ποδοσφαιριστές δεν θα παίζουν στις ομάδες τους, τι θα του απαντούσατε;

«Αυτό το πράγμα δεν με απασχολεί τώρα, διότι τώρα ξεκινούμε. Εγώ σας λέω ότι αν είχα τη δυνατότητα, να βάλω το χέρι μου στους U15 και να δουλέψω μαζί τους, όταν πάνε στη U19, δεν θα υστερούν ούτε σε τεχνική, ούτε σε τίποτα από έναν Άγγλο, Ισπανό ή Αργεντίνο. Η διαφορά είναι ότι δεν τους δίνουμε αυτά που πρέπει. Αυτό είναι το πρόβλημα στην Κύπρο!».

Ποιοι Κύπριοι ποδοσφαιριστές σας κάνουν εντύπωση;

«Ο Χαραλάμπους (Ομόνοια), ο Παπαφώτης (ΑΕΛ) που είναι τραυματίας, ο Μάμας (ΑΕΛ), αν και θα μπορούσε να είναι καλύτερος, είχε αρκετούς τραυματισμούς, ενώ ο Πίττας για μένα είναι το κλασικό παράδειγμα ενός ποδοσφαιριστή, πιστεύω και ο ίδιος θα το έλεγε, που δεν είναι ο καλύτερος, αλλά με τη δουλειά που κάνει, με την προσωπική πειθαρχία που έχει, κατάφερε και δημιούργησε έναν Πίττα που δεν υπήρχε περίπτωση, να μην τον βάλω στην ενδεκάδα! Η δουλειά που κάνει μέσα στο γήπεδο είναι απίστευτη, είναι ασταμάτητος. Είναι τόσο ‘ενοχλητικός’ σε σημείο που θα του πεις ρε μ@@@@@, σταμάτα! Και εγώ έτσι ήμουν όταν αγωνιζόμουν ως αμυντικό χαφ. Αν έχεις έντεκα σαν τον Πίττα, έχεις τσιανς! Ο Κάστανος, επίσης, παίζει σε υψηλό επίπεδο στην Ιταλία, αλλά με προβληματίζουν οι εμφανίσεις του με την Εθνική. Είναι πολύ καλύτερος από όσο δείχνει».

Αν ήσασταν αυτός που λάμβανε τις αποφάσεις για το κυπριακό ποδόσφαιρο, ποια ήταν η πιο σημαντική αλλαγή που θα κάνατε;

«Θα ήθελα να κάνω μια αλλαγή στον τρόπο που δίνουμε τα διπλώματα στους προπονητές. Θα ήθελα για να περάσει κάποιος το οποιοδήποτε δίπλωμα να είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι είναι. Δεν χρειαζόμαστε ποσότητα αλλά ποιότητα. Να μην έρχονται όλοι στην Κύπρο και να περνάνε. Αν γίνει αυτό το πράγμα θα υπάρχουν καλύτεροι προπονητές. Και καλύτεροι προπονητές σημαίνει καλύτεροι ποδοσφαιριστές».

Στο πι και φι…

Αν είχατε ένα μαγικό ραβδί τι θα αλλάζατε σε μία μέρα στο κυπριακό ποδόσφαιρο;

«Θα σκεφτόμασταν όλοι το ποδόσφαιρο και τίποτα άλλο!»

Πώς θα χαρακτηρίζατε τον Στιβ Κωνσταντινίδη με δύο – τρεις λέξεις;

«Πολύ αυστηρό, ειλικρινή και δουλευταρά».

Για ποιο γεγονός έχετε μετανιώσει στη μέχρι σήμερα προπονητική σας καριέρα;

«Κάθε παιχνίδι που έχασα!»

Ποιο είναι το μεγαλύτερό σας πλεονέκτημα ως προπονητής;

«Καταλάβω τον ποδοσφαιριστή μου. Έχω ενσυναίσθηση».

Τι δεν ανέχεστε στη δουλειά σας;

«Δεν μου αρέσει να χάνω, δεν μου αρέσουν τα ψέματα και παίκτες που δεν δίνουν 100% στην προπόνηση».