ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΤΑΥΡΙΝΙΔΗΣ

Είναι παθιασμένη με το ποδόσφαιρο και την προπονητική. Βρίσκεται καθημερινά στο γήπεδο για να διδάξει ποδόσφαιρο στους νεαρούς. Είναι με το μάτι καρφωμένο στην μπάλα και στη μελέτη. Είναι τρόπος ζωής το ποδόσφαιρο για την ίδια και δηλώνει λάτρης του Γιούργκεν Κλοπ! Είναι η προπονήτρια της ομάδας U15 του Σπάρτακου Κιτίου! Είναι η Γεωργία Χριστοφόρου που έχει την ιδιαιτερότητα να κοουτσάρει μια ομάδα με αγόρια. Η 28χρονη προπονήτρια άρχισε εδώ και χρόνια να ακολουθεί το όνειρό της, που είναι να φτάσει η στιγμή να προπονήσει ομάδα πρώτης κατηγορίας! Κάτοχος των διπλωμάτων προπονητικής UEFA C και B, των εξειδικευμένων διπλωμάτων Cerver 1 και 2 που απέκτησε στην Αγγλία, τα οποία βοηθούν στην ατομική ανάπτυξη του κάθε ποδοσφαιριστή, γαλουχήθηκε προπονητικά στον ΑΠΟΕΛ αφού βρισκόταν στις ακαδημίες των γαλαζοκιτρίνων για περίπου έξι χρόνια. Σε συνέντευξή της στο «Γήπεδο», μας μιλάει για τη δύσκολή της αφετηρία στον ανδροκρατούμενο χώρο του ποδοσφαίρου, κατά τη διάρκεια της οποίας θύμωνε, έκλαιγε, νευρίαζε, αλλά μέσω των δυσκολιών απέκτησε τέτοια δύναμη και ωριμότητα που έφτασε στο σημείο να λέει και να το εννοεί: «Είμαι ισάξια με έναν άνδρα!» Η Γεωργία πιστεύει ακράδαντα ότι η ισότητα των δύο φύλων στον αθλητισμό είναι εκ των ων ουκ άνευ, ότι οι οποιεσδήποτε διαφορές είναι εκτός πλαισίου και λογικής. Το παράδειγμα που μας έδωσε δευτερόλεπτα πριν ολοκληρωθεί η συνέντευξή της είναι ενδεικτικό: «Η μητέρα μου όταν έπεφτα χάμω μου έλεγε: ‘Σκέψου ότι ο αθλητισμός και ειδικά το ποδόσφαιρο είναι ένας άνθρωπος. Τα χέρια είναι οι άντρες, τα μάτια είναι οι γυναίκες. Όταν πονάς τα χέρια σου αυτόματα τα μάτια σου τι κάνουν; Δακρύζουν. Όταν δακρύζουν τα μάτια σου, τα χέρια σου τι κάνουν; Τα σκουπίζεις’. Υιοθέτησα αυτή τη σκέψη από τη μητέρα μου. Μόνο αν συνεργαστούμε θα ανέβουμε επίπεδο και θα προωθηθεί το γυναικείο ποδόσφαιρο. Πρέπει να αναπτύξουμε μια κουλτούρα που να δίνει το μήνυμα ότι ο άντρας και η γυναίκα είναι ίσοι στον αθλητισμό».

Πώς είναι η εμπειρία με την ενασχόλησή σας με τα παιδιά της ακαδημίας του Σπάρτακου Κιτίου;

«Καθημερινά η ρουτίνα μου με τους νεαρούς ποδοσφαιριστές είναι μοναδική διότι έχω να κάνω με διαφορετικούς χαρακτήρες. Όπως γνωρίζεις, έχω πτυχίο ψυχολογίας, το οποίο όπως αντιλαμβάνεσαι είναι ένα εργαλείο για να μπορώ να έρθω πιο κοντά στους αθλητές. Αυτό είναι το ένα κομμάτι που έχει να κάνει με την ψυχολογία, γιατί όλοι μας καθημερινά έχουμε μια πιεσμένη ρουτίνα, έτσι και τα παιδιά έρχονται από ένα πιεσμένο πρόγραμμα, όπως τα φροντιστήρια και το σχολείο. Συνεπώς, προτεραιότητά μου όταν έρχονται τα παιδιά στην προπόνηση είναι να τους ρωτήσω: 'Πώς είστε'; Συμβαίνει κάτι; Έγινε κάτι το οποίο πρέπει να γνωρίζω πριν ξεκινήσουμε;' Ξεκινώ με κάποιες ατομικές ερωτήσεις. Επιδίωξή μου είναι να κάνω έναν διάλογο μαζί τους. Στόχος μου είναι οι ποδοσφαιριστές μου να αισθανθούν πιο άνετα, ότι αναγνωρίζει αυτός ο ξένος τι τους συμβαίνει. Αντιλαμβάνεσαι, είμαι γυναίκα και είμαι κάτι διαφορετικό στα μάτια τους. Μπορεί κάποιοι να με βλέπουν ως μητέρα, αδελφή ή φίλη».

Νιώθετε δηλαδή ότι σας βλέπουν ως μητέρα, αδελφή ή φίλη;

«Εννοείται ότι με βλέπουν διαφορετικά, ειδικότερα ως φίλη, το διαπιστώνω μέσα από τις προπονήσεις, ειδικά τώρα που φτάσαμε στα μέσα του πρωταθλήματος. Έρχονται πιο κοντά μου, θα αστειευτούμε, θα γελάσουμε».

Το ότι έχετε να κάνετε με διαφορετικούς χαρακτήρες είναι απολύτως λογικό, αλλά δεν παύει να είναι μια μοναδική εμπειρία…

«Ακριβώς. Και εμείς πλαθόμαστε μέσα σε αυτό. Μέσα από τους χαρακτήρες που βλέπω καθημερινά, διαπιστώνω κάποια όρια ή κάποια χαρακτηριστικά του ίδιου μου του εαυτού, κάτι που είναι πολύ σημαντικό».

«Στη δική μου περίπτωση, δεν έχω limit»

Πριν από περίπου πέντε χρόνια είχατε δηλώσει ότι στόχος σας είναι να φτάσετε στο σημείο να προπονήσετε ομάδα πρώτης κατηγορίας. Πόσο κοντά ή πόσο μακριά είναι αυτό το όνειρο;

«Το πόσο κοντά και πόσο μακριά είναι το όνειρο εναπόκειται στον κάθε άνθρωπο. Δηλαδή, πού θέλει να βάλει το δικό του limit. Στη δική μου περίπτωση, δεν έχω limit. Aν δεν πετύχω τον στόχο μου, δεν θα είμαι ικανοποιημένη. Αλλά την ίδια ώρα, δεν παύει, μέχρι εδώ που έφτασα προπονητικά, το να είμαι σε ένα παγκύπριο πρωτάθλημα Κ15 και να προπονώ αγόρια, να είναι πολύ σημαντικό και είναι ένα μεγάλο challenge, όχι μόνο για μένα, αλλά και για το κυπριακό ποδόσφαιρο. Το ότι με εμπιστεύτηκε η ακαδημία του Σπάρτακου Κιτίου να προπονώ τμήμα παίδων, μπορώ να πω ότι εν μέρει πέτυχα τον στόχο μου. Τώρα, αν θα συνεχίσω και θα φτάσω στον τελειωτικό στόχο μου, εξαρτάται από εμένα και τα δεδομένα μου. Αλλά δεν θα σταματήσω μέχρι να επιτύχω τον στόχο μου».

Ποιες δυσκολίες συναντήσατε στα αρχή της προπονητικής σας καριέρας;

«Κατ’ αρχάς το πρώτο που συνάντησα είναι το ότι είμαι γυναίκα. Δυστυχώς, σε μία μικρή κοινωνία, όπως είναι η Κύπρος, είναι πάρα πολύ δύσκολο να ενταχθεί μία γυναίκα σε οποιοδήποτε άθλημα και πόσω μάλλον στο ανδροκρατούμενο άθλημα του ποδοσφαίρου. Οι πλείστοι Κύπριοι συνδέουν το ποδόσφαιρο μόνο με τον άντρα».

Πώς νιώσατε στα πρώτα σας βήματα ως εργαζόμενη σε αυτόν τον ανδροκρατούμενο χώρο;

«Ένιωσα αμήχανα. Έλεγα στον εαυτό μου τι κάνω, πού είμαι, πού βαδίζω. Απλώς η πίστη μου, η οικογένειά μου, ο στόχος και η θέλησή μου με βοήθησαν αφάνταστα. Παρέλειψα να σου πω ότι προέρχομαι από μία αθλητική οικογένεια. Στο σπίτι μου, κάθε μέρα έπαιζε ποδόσφαιρο. Παρακολουθούσαν καθημερινά ποδόσφαιρο τα αδέλφια και οι γονείς μου. Για μένα το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής».

Με αυτά που λέτε, φαντάζομαι ότι στην αρχή υπήρχαν στιγμές που βρεθήκατε σε άβολη θέση…

«Πάρα πολλές ήταν οι στιγμές που ένιωσα άβολα. Στο λέω πραγματικά, έμπαινα στο αυτοκίνητο και έλεγα του εαυτού μου, ποια είμαι, τι γίνεται, είμαι η Γεωργία; Υπήρχαν στιγμές που θύμωνα με τον εαυτό μου, έκλαιγα, νευρίαζα. Αλλά μέσα από όλα αυτά, έχω δυναμώσει. Τώρα, όποιος και να σταθεί απέναντί μου και μου πει, 'χμμ είσαι γυναίκα μέσα στο ποδόσφαιρο’, όχι απλώς τον αγνοώ, αλλά νιώθω πιο δυνατή. Πραγματικά χαίρομαι πλέον που άρχισαν να με συγκρίνουν γιατί αυτόματα αναγνωρίζουν τη δουλειά μου. Έφτασα σε ένα σημείο που είμαι ισάξια με έναν άνδρα! Όταν πήγα και ζήτησα να αναλάβω τους Κ15 στο παγκύπριο πρωτάθλημα παίδων και μου πρότειναν θέση βοηθού ή θέση στα Grassroots ή στο παιδικό πρωτάθλημα, εγώ είπα, όχι, έχω το δίπλωμα UEFA B και δικαιούμαι να προπονήσω αυτή την ηλικία».

Έχουν τις ίδιες δυνατότητες οι άντρες και οι γυναίκες να κάνουν καριέρα στο κυπριακό ποδόσφαιρο;

«Όχι. Σε αυτό θέλουμε ακόμη πάρα πολλή δουλειά ως κοινωνία. Αυτό μπορείς να το διαπιστώσεις και από τα ρούχα μας! Μπορεί για κάποιον να ακούγεται αστείο το ότι ο αθλητικός εξοπλισμός των γυναικών είναι ό,τι έχει απομείνει από τους άντρες. Για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά τη διαδικασία των διπλωμάτων, δεν θα σου πουν είσαι γυναίκα, θα σου φέρω medium γυναικείο. Σε κάνει η κοινωνία να είσαι κάτι διαφορετικό, το νιώθεις, το βλέπεις. Όσον αφορά το θέμα της καριέρας, εξαρτάται από τον κάθε άνθρωπο τι στόχους έχει. Τώρα που η ΚΟΠ προσφέρει στις γυναίκες δωρεάν μαθήματα για τα διπλώματα, με σκοπό να τους δώσει κίνητρα, υπάρχει περισσότερο ενδιαφέρον».

Είναι ομολογουμένως ένα σημαντικό βήμα από πλευράς ΚΟΠ…

«Από τα πιο σημαντικά βήματα στην κοινωνία μας, για αρχή. Με αυτόν τον τρόπο η ΚΟΠ επιδιώκει να εντάξει μέσα στα διπλώματα τις γυναίκες. Σίγουρα δεν έχουμε τα ίδια κίνητρα με έναν άντρα, ακόμη δεν τα έχουμε. Αλλά δεν είναι ακατόρθωτο να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Στο εξωτερικό εντάσσονται ολοένα και περισσότερες γυναίκες στο ποδόσφαιρο».

Σε ποιες άλλες ενέργειες πιστεύετε μπορεί να προβεί η ΚΟΠ ως προς την αναβάθμιση του γυναικείου ποδοσφαίρου από τη στιγμή που κάθε χρόνο οι ομάδες μειώνονται;

«Μπορεί να κάνει περισσότερη διαφήμιση και να προωθεί περισσότερο τους αγώνες οι οποίοι προβάλλονται τηλεοπτικά. Όχι όλους, αλλά τα πιο σημαντικά παιχνίδια, όπως γίνεται με τους άντρες. Επίσης, μπορεί να εντάξει τις γυναίκες μέσα στα σχολεία, όπως κάνει το «Γκολ στη Ζωή» και ο ΠΑΣΠ. Μπορεί η ΚΟΠ να καλεί γυναίκες, όχι μόνο ποδοσφαιρίστριες, αλλά και προπονήτριες. Εγώ ως ποδοσφαιρίστρια ήμουν άτυχη λόγω τραυματισμών, λόγω εμπειριών, οπόταν έκανα στροφή στην προπονητική. Είχα το 'σκουλούτζιν' μέσα μου, τη θέληση για να συνεχίσω. Το να επισκέπτονται ποδοσφαιρίστριες και προπονήτριες τα σχολεία ή να καλούνται σε ένα συνέδριο να μιλήσουν, όπως μπορεί να καλούνται και οι διευθυντές ακαδημιών, είναι ένα βήμα ώστε να γίνει περισσότερο γνωστό το άθλημα. Όταν συζητώ με τον κόσμο και τους λέω είμαι γυναίκα προπονήτρια στην ομάδα Κ15 νομίζουν ότι είμαι σε γυναικεία ομάδα! Και όταν τους πω άντρες, παγώνουν γιατί δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή μας».

«Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο για τους άντρες!»

Τι θα θέλατε να συμβουλέψετε τις γυναίκες που θέλουν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο και την προπονητική;

«Να μην σταματήσουν. Τα όνειρα και οι στόχοι τους να μην έχουν limit. Βλέπεις ότι κάθε χρόνο μειώνονται οι γυναικείες ομάδες, ωστόσο, την ίδια ώρα στις ακαδημίες υπάρχουν πάρα πολλά μικρά κοριτσάκια, ειδικά στα πρωταθλήματα Grassroots. Πλέον και στο σχολείο, περισσότερα κοριτσάκια παίζουν ποδόσφαιρο. Δεν θεωρούν ότι το ποδόσφαιρο είναι για τους άντρες. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο για τους άντρες! Ο αθλητισμός δεν έχει φύλο. Αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουν μικροί και μεγάλοι. Δεν πρέπει να διαχωρίζουμε τον αθλητισμό, δηλαδή είσαι γυναίκα, θα πας χορό, μπαλέτο, πιάνο, τραγούδι και ούτως καθεξής. Θέλω να πω στις γυναίκες να μην φοβούνται. Ο φόβος τους να μετατρέπεται σε κίνητρο, θέληση και πείσμα. Ως γυναικείο ποδόσφαιρο στην Κύπρο υστερούμε, αλλά σιγά – σιγά πιστεύω θα εξελιχθεί και θα γίνει συνήθεια».

Η προσέγγιση, το coaching style και ο Κλοπ

Τι προσέχετε από τακτικής πλευράς όταν παρακολουθείτε ποδόσφαιρο;

«Κατ’ αρχάς βλέπω πώς προσεγγίζουν οι ομάδες τον αγώνα και την πίεση που ασκούν μέσα στο γήπεδο. Βλέπω το coaching style των προπονητών. Βλέπω μέσα στο γήπεδο πώς οι ομάδες θα στηθούν με βάση το σύστημά τους και εκεί διαπιστώνω ότι τα πλείστα τακτικά προβλήματα μπορείς να τα συναντήσεις και στις μικρές ηλικίες. Ακολουθώ το σύστημα 4-4-2, και όταν δω ομάδες να ακολουθούν τον ίδιο σχηματισμό, αυτόματα κάποια λάθη τα αναγνωρίζω. Επίσης, ενσωματώνω στη δουλειά μου και ασπάζομαι ό,τι μου αρέσει».

Ως προπονήτρια, ποια φιλοσοφία ακολουθείτε;

«Η ομάδα μου παίζει καθαρά αμυντικά. Με αυτόν τον τρόπο έχω περισσότερο τον έλεγχο του αγώνα. Θέλω να είμαι εγώ ο κυρίαρχος του παιχνιδιού με τον δικό μου τρόπο, οπόταν η φιλοσοφία μου είναι αυτή, να προσέχω και να κτυπάω εκεί που πρέπει».

Δεν θα δούμε δηλαδή την ομάδα της Γεωργίας να μπαίνει φουλ επιθετικά;

«Σε αυτή την προπονητική φάση της ζωής μου είμαι πιο προσεκτική, κλείνω τους χώρους για να έχω έλεγχο κυρίως».

Έχετε κάποιο μοντέλο προπονητή στο μυαλό σας που θέλετε να πλησιάσετε με τα χρόνια;

«Όσοι με γνωρίζουν, τώρα θα γελάσουν (γέλια), εννοείται ότι είμαι άρρωστη Κλοπ! Άρρωστη. Μανία, μανία!»

Γιατί σας αρέσει ο Κλοπ;

«Από το πιο απλό πράγμα. Από το coaching style του. Δηλαδή το πώς πανηγυρίζει, το πώς μπαίνει μέσα στο παιχνίδι! Είναι στη γραμμή έξω από το γήπεδο και είναι λες και παίζει και στις έντεκα θέσεις! Νιώθει και τον τερματοφύλακα, νιώθει ακόμη και τον πάγκο του. Μου αρέσει το πώς προσεγγίζει τα παιχνίδια, το πώς επιτίθεται, είναι όλα θέμα στρατηγικής, ακόμη και το built up του έχει ένταση. Δυστυχώς, τώρα σταμάτησε… (χαμηλή φωνή απογοήτευσης)».