Από πού ξεκινούν τα λάθη στην αθλητικογραφία; Γιατί όλος αυτός ο θόρυβος με τα βραβεία που αποσύρθηκαν; Έχω ξεκάθαρη άποψη και θα τη γράψω, έστω κι αν κάποιοι θα διαφωνήσουν μαζί μου. Το μεγάλο πρόβλημα, φίλοι μου, στη δημοσιογραφία-αθλητικογραφία, είναι οι μισθοί «πείνας». Τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά από την εποχή όπου οι δημοσιογράφοι - αθλητικογράφοι κάναμε τα πρώτα μας βήματα. Τότε μας δημιουργούσαν όρεξη, μας πρόσφεραν ισχυρά κίνητρα ώστε να τα δίνουμε όλα για το Μέσο στο οποίο εργαζόμασταν. Τώρα, εντελώς το αντίθετο...

Επιστρέφοντας από την Αθήνα, κι αφού πέρασα με επιτυχία το δοκιμαστικό διάστημα, προσλήφθηκα ως δόκιμος συντάκτης στην εφημερίδα και λάμβανα τον μισθό που προνοούσαν οι κλίμακες της σύμβασης. Και σιγά - σιγά, αφού ήμουν εντάξει με τις δικές μου υποχρεώσεις, ανέβαινα τα σκαλοπάτια μέχρι που έφθασα στην κλίμακα του αρχισυντάκτη. Ζούσα σχετικά άνετα μαζί με την οικογένεια που έφτιαξα.

Σήμερα, οι νέοι δημοσιογράφοι δεν έχουν αυτή την άνεση, φοβούνται να κάνουν οικογένεια! Ξεκινούν με μισθούς πείνας και μένουν εκεί για πολλά χρόνια. Αναγκάζονται να κάνουν και δεύτερη δουλειά, είτε στην τηλεόραση, είτε σε άλλους χώρους όπου κυριαρχούν τα μεγάλα συμφέροντα. Κι άντε τώρα ο νέος δημοσιογράφος να τολμήσει να ασκήσει κριτική ή να κάνει σοβαρή έρευνα.

Έρχονται κάποιοι και μου λένε, «εσείς οι παλιοί είστε καλύτεροι, τολμούσατε». Όμως, φίλοι μου, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Εμείς τολμούσαμε γιατί κάνεις δεν μπορούσε να μας πιέσει, εκτός βέβαια από τον εκδότη, αν δεν γράφαμε καλά. Τώρα ο καθένας είναι «αφεντικό» και ο κάθε άσχετος μπλέκεται στη δουλειά των αθλητικογράφων.

Θέλετε να αποκτήσει το επάγγελμα τη χαμένη περηφάνια του; Βοηθήστε τους αθλητικογράφους να εργοδοτηθούν σωστά και να μην εξαρτώνται από τον καθένα που θέλει να το παίζει παράγοντας. Αν δεν το κάνετε, οι αθλητικογράφοι και η ελευθεροτυπία θα εξαφανιστούν και θα μείνουμε με την τεχνητή νοημοσύνη! Όσο για τα βραβεία, αυτά δεν έχουν καμιά σημασία, κι αυτοί που έκαναν κάποια παρέμβαση, πραγματικά έμπλεξαν...