Το θυμήθηκα και πάλι το οίκημα του ΑΠΟΕΛ, στην είσοδο της Λευκωσίας. Το θυμήθηκα γιατί κάτι ανέφεραν στις τελευταίες συζητήσεις για τους συνδέσμους φιλάθλων. Το θυμούμαι κάθε φορά που περνώ από εκεί. Νοσταλγώ τα παλιά, καλά χρόνια, όταν το επισκεπτόμουν μαζί με τον πατέρα μου κι αργότερα πάλι, όταν ως νεαρός δημοσιογράφος, ρεπόρτερ του ΑΠΟΕΛ, πήγαινα για να αντλήσω καμιά καλή, αποκλειστική, είδηση.

Εδώ και μερικά χρόνια, τέσσερα αν δεν κάνω λάθος, το οίκημα έκλεισε και οι τακτικοί θαμώνες, ανάμεσά στους οποίους και θρύλοι του σωματείου (Στυλιανού), αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν δεχόμενοι, βασικά ένα ψέμα, ότι το οίκημα έκλεισε για λίγο καιρό μέχρι να γίνουν κάποιες απαραίτητες ανακαινίσεις. Η απογοητευση όμως παραμένει για τον Ανδρέα Στυλιανού και τους υπόλοιπους. Το οίκημα δεν άνοιξε ποτέ!

Ναι, το γνωρίζω ότι ένα οίκημα, υπό την παλιά μορφή λειτουργίας, δεν μπορεί σήμερα να μαζέψει κόσμο για να επιβιώσει οικονομικά. Σίγουρα, όμως, με ένα εκπληκτικό Μουσείο στον επάνω όροφο, που τώρα αδικείται κατάφωρα και μια σωστή ανακαίνιση θα μπορούσε να αποτελέσει στέκι χιλιάδων φίλων του ΑΠΟΕΛ, όλων των ηλικιών.

Αυτή είναι και η τελευταία φορά που ασχολούμαι με το θέμα και το κάνω ως χρέος προς τη μνήμη του πατέρα μου, αλλά και γιατί το χρωστάω στον Ανδρέα Στυλιανού και στους άλλους που κάθε φορά που με βρίσκουν στο δρόμο, μου ζητούν να κάνω κάτι. Γιατί θέλουν, πριν κλείσουν για πάντα τα μάτια, να φιλοξενηθούν, έστω μια τελευταία ίσως φορά, στο οίκημα της αγαπημένης τους ομάδας.

Κι ας μην με πάρουν τηλέφωνο πάλι κάποιοι φίλοι για να μου δικαιολογηθούν. Δυστυχώς, έστω και άθελά τους, γκρέμισαν την ιστορία του ΑΠΟΕΛ, όταν τον ίδιο καιρό κάποιοι άλλοι προσπαθούν να γράψουν ιστορία, είτε στα γήπεδα, είτε με την ίδρυση του Μουσείου…