Σαν σήμερα, πριν από 20 χρόνια γράφτηκε η πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, με την Ελλάδα να σκαρφαλώνει στην κορυφή της Ευρώπης.

4 Ιουλίου 2004. Η ημερομηνία ορόσημο για το ελληνικό ποδόσφαιρο μα και ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό. Η ημέρα που όλοι οι Έλληνες «έχυσαν δάκρυα χαράς», όπως θα έγραφε την επόμενη ημέρα το ιστορικό πρωτοσέλιδο της «Score».

Η ημέρα που ο Ότο Ρεχάγκελ και τα παιδιά του έκαναν όλη την υφήλιο να παραμιλάει και έβγαλαν εκατομμύρια Έλληνες τρελαμένους στους δρόμους να πανηγυρίζουν για το απίστευτο. Το αδιανόητο. Το ουτοπικό. Αυτό που φάνταζε μόνο με σενάριο επιστημονικής φαντασίας αν το έλεγες στον οποιονδήποτε όταν η Γαλανόλευκη ξεκινούσε το ταξίδι της στο Euro λίγες εβδομάδες νωρίτερα.

Ο Θοδωρής Ζαγοράκης, ο Νικοπολίδης, ο Γιούρκας, ο Καψής, ο Δέλλας, ο Φύσσας, ο Μπασινάς, ο Κατσαουράνης, ο Γιαννακόπουλος, ο Βρύζας και φυσικά ο Άγγελος Χαριστέας. Ο... άγγελος όλης της Ελλάδας εκείνο το καλοκαίρι. Εκείνος που μετά την κεφαλιά-οβίδα επί της Γαλλίας στα προημιτελικά, χτύπησε ξανά και στον τελικό με την Πορτογαλία και την έριξε στο καναβάτσο.

Με 15.000 Έλληνες στο «Ντα Λουζ» να δίνουν τον παλμό, να τραγουδούν το σύνθημα που δονούσε όλους τους δρόμους σε Ελλάδα και Πορτογαλία τις προηγούμενες ημέρες. «Σήκωσε το, το γ@@@@@@ο, δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω».

Και το έκαναν, το σήκωσαν!

Πάμε όμως να θυμηθούμε πως εξελίχθηκε εκείνος ο μεγάλος τελικός. Ο Μάρκους Μερκ σφυρίζει, το παιχνίδι αρχίζει. Ο Μιγκέλ κάνει το πρώτο καλό σουτ για τους Πορτογάλους, ο Χαριστέας απαντά, αλλά ο Ρικάρντο προλαβαίνει να διώξει τη μπάλα άουτ. Ο Παουλέτα προσπαθεί να ανοίξει το σκορ, ο Νικοπολίδης θα πει «όχι». Ο Λουίς Φελίπε Σκολάρι προσπαθεί να διασπάσει την ελληνική άμυνα. Αναγκαστική αλλαγή για τους Πορτογάλους στο 43΄με τον Πάολο Φερέιρα να αντικαθιστά τον Μιγκέλ. Η ώρα περνάει, η αγωνία μεγαλώνει, οι καρδιές σας ήταν στη θέση τους; Πέρασε το ημίχρονο, πάμε στα αποδυτήρια με το 0-0.

Είμαστε στο 56ο λεπτό, η Ελλάδα κερδίζει το κόρνερ μετά την προσπάθεια του Σεϊταρίδη. Ο Μπασινάς θα αναλάβει να το εκτελέσει. Η μπάλα στα πόδια ενός... Άγγελου... Εκτελεί, λοιπόν, ο Ρικάρντο κάνει άστοχη έξοδο, ο Χαριστέας, άλλος ένας... Άγγελος, θα πάρει την κεφαλιά και θα... καρφώσει τη μπάλα στα δίχτυα των Πορτογάλων. Είναι γκολ. Είναι το 1-0.

Τα λεπτά κυλούσαν και οι Πορτογάλοι έδειχναν στα χαμένα. Ο Φίγκο, ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Ντέκο θέλουν να αντιδράσουν. Δεν μπορούν. Στο 86ο λεπτό εισβάλλει στο γήπεδο ο Τζίμι Τζαμπ, κατευθύνεται προς τον Λουίς Φίγκο και του πετά τη σημαία της Μπαρτσελόνα. Ο άσος της Ρεάλ, έξαλλος μετά τη μικρή διακοπή, κάνει την απέλπιδα προσπάθεια για να στείλει το παιχνίδι στην παράταση. Στις καθυστερήσεις το σουτ του θα περάσει... ξυστά από το δοκάρι και θα καταλήξει άουτ.

Μετράμε πια αντίστροφα για να πατήσουμε την κορυφή της Ευρώπης. Ο Μερκ σφυρίζει τρεις φορές. Έληξε. Ένα κουβάρι. Όλοι. Μαζί. Αγκαλιασμένοι, μονιασμένοι, πανηγυρίζουμε, τραγουδάμε, γιορτάζουμε. Η πορεία προς τον θρίαμβο είχε ολοκληρωθεί. Το θαύμα είχε γίνει...

Η Ελλάδα ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης! Το «πειρατικό» είχε φτάσει στον προορισμό του και είχε αφήσει άλλαλη όλη την Ευρώπη. Ποια Ευρώπη; Την υφήλιο! Το ελληνικό έπος άλλωστε θα γινόταν πρώτο θέμα στα ΜΜΕ όλου του κόσμου. Εκατομμύρια Έλληνες στους δρόμους, η Ελλάδα σε έκσταση.

Ένας άθλος που όμοιό του δεν μπορούσες να βρεις πουθενά. Μία διαδρομή που έμελλε να μείνει χαραγμένη για πάντα στα κιτάπια της ιστορίας.

20 χρόνια από ένα μοναδικό γαλανόλευκο πάρτι...

sdna.gr