Με ένα κακό κι ένα μέτριο ημίχρονο (το ότι το δεύτερο ήταν καλύτερο από το πρώτο δεν το καθιστά… καλό), η Ανόρθωση δέχθηκε την πρώτη της ήττα στη σεζόν, με εμφάνιση που προβλημάτισε ακόμη και τους πιο αισιόδοξους οπαδούς της. Ούτε καν στην επανάληψη, όταν ο ΑΠΟΕΛ της έδωσε χώρο και την… προσκάλεσε στην περιοχή του (σαν να γνώριζε πως δεν θα κινδύνευε), δεν μπόρεσε η ομάδα της Αμμοχώστου να κάνει κάτι ιδιαίτερο, καθώς η έλλειψη πλάνου και φαντασίας, τα πάμπολλα λάθη και οι κακές αποφάσεις, δεν της επέτρεψαν να φτιάξει περισσότερες από δυο-τρεις αξιόλογες φάσεις.

Εθελοτυφλεί όποιος πιστεύει πως το πρόβλημα της Ανόρθωσης είναι μόνο η ανετοιμότητα κάποιων παικτών (Σάμπο, Γουαρίς, Ράντονιτς) και η απουσία Χριστοδουλόπουλου από τα πρώτα δύο ματς. Είναι πασιφανές πως η ομάδα έχει κι άλλα θέματα, όπως η πεσμένη απόδοση παικτών-κλειδιά (Αμπαρτζουμιάν, Κορέια, Πάντσεον, Ουάρντα) και το εμφανές πρόβλημα στη δημιουργία, με τον Μίλανιτς να αποτυγχάνει -προς το παρόν- να παρουσιάσει μια ομάδα με πλάνο και καλές ιδέες επιθετικά, εξ ου και ο μονοψήφιος αριθμός ουσιωδών ευκαιριών στα πρώτα δύο παιχνίδια.

Το πρόβλημα για την Ανόρθωση είναι ότι δεν της αρκεί απλώς να βελτιωθεί. Τη χωρίζουν ακόμη πολλά «σκαλιά» από το επίπεδο στο οποίο πρέπει να φτάσει εάν θέλει να έχει ελπίδες για πρωταγωνιστική πορεία και την ίδια ώρα ο χρόνος στον οποίον πρέπει να το πράξει είναι ελάχιστος, ή καλύτερα… μηδαμινός, καθώς θα πρέπει από το αμέσως επόμενο παιχνίδι (Παρασκευή 9/9 με Καρμιώτισσα) να παρουσιαστεί πολύ καλύτερη. Σε περίπτωση νέας απώλειας τα μαύρα σύννεφα θα «πυκνώσουν», η αμφισβήτηση θα ενταθεί και η «Κυρία» θα κινδυνεύσει να… εκτροχιαστεί από νωρίς.