Όταν έρχεται μία νίκη επί του ΑΠΟΕΛ, ασφαλώς και φέρνει περισσότερη ικανοποίηση στο στρατόπεδο της Ομόνοιας, από οποιαδήποτε άλλη επικράτηση. Ειδικά όταν μετά από αυτήν επιτυγχάνεται ο στόχος της εξασφάλισης ευρωπαϊκού εισιτηρίου. Έτσι οι πράσινοι δεν θα έχουν αυτό το έξτρα άγχος στον τελικό της 18ης Μαΐου με αντίπαλο την Πάφος FC. Τις δύο προηγούμενες, που το κατέκτησαν, έπαιζαν ουσιαστικά με την πλάτη στον τοίχο.

Ξαλάφρωσε λοιπόν η Ομόνοια και απλώς στο φινάλε του πρωταθλήματος στην Πάφο (11/05) θα προσπαθήσει να... ντοπαριστεί ενόψει του τελικού και να κλείσει με ιδανικό τρόπο τα πλέι οφ, στα οποία μπήκε από την 4η θέση και με την εικόνα της να είναι προβληματική. Η έλευση του Γιάννη Αναστασίου αποδείχθηκε καταλυτική και καθρέφτης είναι το γήπεδο. Επήλθε αγωνιστική βελτίωση και ο κάθε ποδοσφαιριστής απέκτησε ρόλο.

Αρκετοί είναι αυτοί, τόσο οι φίλοι της αλλά και ουδέτεροι, οι οποίοι τονίζουν πως η Ομόνοια αδίκησε τον εαυτό της σε αυτό τον φετινό μαραθώνιο. Και πως μπορούσε να ήταν ακόμη πιο διεκδικητική στην κούρσα του πρωταθλήματος, αν σε ένα διάστημα, αυτό επί Ρέκνταλ δεν χάνονταν βαθμοί όπως με την ΑΕΖ αλλά και τον Εθνικό Άχνας. Φυσικά πλήγωσαν και άλλα αποτελέσματα, όμως, αν μετά την αποχώρηση Αυγουστή ερχόταν ο Αναστασίου, ίσως η πορεία να ήταν ακόμη καλύτερη. Κάτι όμως που δεν θα μάθουμε ποτέ.

«Αγνώριστη» μεσοαμυντικά

Η Ομόνοια δεν έθελξε κόντρα στους γαλαζοκίτρινους. Είχε όμως συγκέντρωση και... λίγη τύχη και εκεί που της δόθηκε η ευκαιρία «κτύπησε», κατακτώντας την τρίτη φετινή νίκη επί του «αιωνίου» αντιπάλου. Αυτό που διαπιστώνεται, είναι η αλλαγή στη μεσοαμυντική λειτουργία. Έξι γκολ δέχθηκε στα πλέι οφ (36 στο σύνολο), με τη δυάδα Κουλιμπαλί - Παναγιώτου στην άμυνα αλλά και αυτή των Κούσουλου - Χαραλάμπους στο κέντρο, να κάνουν τη διαφορά. Και φέρει σφραγίδα Γιάννη Αναστασίου. Η Ομόνοια είναι «αγνώριστη» προς το καλύτερο.