Αν η ευκαιρία του 43ου λεπτού έκανε φτερά, θα μιλούσαμε για ένα χαμένο τετ-α-τετ, μια τεράστια στιγμή για να ισοφαρίσει η Ομόνοια. Για να δικαιολογήσουμε τον παίκτη ίσως να στεκόμασταν στην «απειρία» του για το όχι και τόσο καλό του τελείωμα. Είναι και θέμα εμπειρίας, αλλά και μεγάλης τέχνης να μπορείς να τελειώσεις με απλό τρόπο ένα τετ-α-τετ, να ξέρεις πότε και πώς θα πλασάρεις εκείνη την κρίσιμη στιγμή.

Όμως, ευτυχώς δεν θα αναφερθούμε σε τίποτα από όλα αυτά. Με το που πήρε την μπάλα ο Λοΐζος Λοΐζος ήξερε ακριβώς τι θα κάνει όταν θα πλησιάσει στο μισό μέτρο τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Το έδειξε με την τρομερή αυτοπεποίθησή του. Με μεγάλη ψυχραιμία, «τσίμπησε» την μπάλα την κατάλληλη στιγμή. Σαν ένας ώριμος παίκτης που κάνει χρόνια αυτή τη δουλειά. Σαν ένας τέτοιος παίκτης ενέργησε και ο Ανδρόνικος Κακουλλής πέντε λεπτά αργότερα. Δεν επέλεξε να στείλει την μπάλα χαμηλά, εκεί όπου την περίμενε ο Μπουτές.

Σημάδεψε τον ουρανό των διχτυών, εκεί που ο τερματοφύλακας των Βέλγων προφανώς δεν θα μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα. Κανένα ίχνος υπερβολής: είναι μέσα από κάτι τέτοιες φάσεις που δείχνουν μερικοί παίκτες τη μεγάλη τους βελτίωση. Είναι μέσα από κάτι τέτοιες στιγμές που αποδεικνύεται ότι το ταλέντο ενός παίκτη πρέπει οπωσδήποτε να σμιλευτεί από τους υπεύθυνους. Δεν ξέρω αν και πόση βελτίωση θα έδειχναν αυτοί οι παίκτες αν δεν υπήρχαν στον πάγκο ο Χένινγκ Μπεργκ και οι συνεργάτες του.

Η φιλοσοφία του Νορβηγού δεν περιορίζεται μόνο στο αποτέλεσμα ενός αγώνα, είναι ταυτισμένη με εξίσου σημαντικούς τομείς του ποδοσφαίρου. Η ανάδειξη και η βελτίωση όλων των νεαρών ταλέντων της Ομόνοιας φέρουν την υπογραφή της φιλοσοφίας του Μπεργκ. Η κουλτούρα του Νορβηγού επιτάσσει την ανέλιξη ενός παίκτη, της ομάδας, ολόκληρου του οικοδομήματος. Ό,τι έχει να κάνει σχέση με την Ομόνοια!