Τρία, δύο, ένα… πάμε! Στο ίδιο έργο ξανά θεατές. Με την ίδια προσμονή, την ίδια φιλοδοξία, βάζουμε μπρος για κάθε νέα διοργάνωση και εν τέλει πέφτουμε στον τοίχο της απογοήτευσης, της μιζέριας και της υλοποίησης του κλασικού σεναρίου με το καλημέρα, επιβεβαιώνοντας την ποδοσφαιρική σχολή σκέψης που βλέπει διαχρονικά το εύθραυστο ποτήρι που ονομάζεται Εθνική Ομάδα, μισοάδειο.

Όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο, το πρώτο ημίχρονο λειτούργησε αναγνωριστικά για το Κόσοβο, γιατί άλλο να παρακολουθείς την Κύπρο από το βίντεο στο ξενοδοχείο και άλλο στους 35 βαθμούς της «ΑΕΚ Αρένας», βιώνοντας στο «πετσί» σου τα όποια πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα του αντιπάλου. Ο γυρολόγος Αλέν Ζιρές (θητεία σε εφτά Εθνικές ομάδες) «διάβασε» άψογα το παιχνίδι, διέγνωσε πως ο χώρος του κέντρου «ντύθηκε» στα μπλε της Εθνικής μας και επέλεξε στο β΄ μέρος να παίξει από τα άκρα, αξιοποιώντας τον δεινό-ασταμάτητο ντριμπλέρ, Έντον Ζεγκρόβα και τον πάντα επικίνδυνο Μίλοτ Ράσιτσα.

Αναφερόμαστε στους Βαλκάνιους, γιατί στο δεύτερο ημίχρονο είχαν συγκεκριμένες επιδιώξεις που θα τους οδηγούσαν στο διπλό. Σε αντίθεση με την Κύπρο, που αρκέστηκε σε… όσκαρ κομπαρσισμού. Ο Ζιρές «εξόντωσε» τα ανεβάσματα των μπακ μας, έσβησε από το κάδρο την απρόβλεπτο και ταχύτατο στην κόντρα Τζιωνή, παίρνοντας τον απόλυτο έλεγχο.

Με απλά λόγια έκανε τσεκ-ματ στον Νίκο Κωστένογλου, ο οποίος το μόνο που πιστώνεται στη σκακιέρα των πάγκων ήταν την σωστή προετοιμασία για αναχαίτιση του Βεντάτ Μουρίκι. Όσον αφορά τη θεωρητική συζήτηση των προσθαφαιρέσεων, πιθανώς να δημιουργούσαν εποικοδομητικότερο αντίκτυπο Λοΐζου και Πίττας, όμως, πώς να κάνεις αυτή τη συζήτηση όταν πριν τον γκολ δέχεσαι, ούτε λίγο ούτε πολύ 10 τελικές;

Εν κατακλείδι, δεν θα ήταν ωφέλιμο να συνεχιστεί, γιατί εμείς πρέπει να προσαρμοστούμε (και στα πρόσωπα) στα θέλω των επόμενων αντιπάλων μας, των Βορειοιρλανδών, χωρίς να είμαστε υπερφίαλοι για τις όποιες ποιοτικές μονάδες διαθέτουμε.