Παρακολουθώντας τον τελευταίο καιρό τα όσα λέχθηκαν για το καρδιακό επεισόδιο του Δανού διεθνούς Κρίστιαν Έρικσεν, κάθισα και το έψαξα λίγο το θέμα, όχι όπως το ψάχνουν οι γιατροί (εξετάσεις, πρόληψη), αλλά από μια άλλη σκοπιά.

Οι παίκτες που αγωνίζονται στα μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης και όχι μόνο (και το δικό μας μεγάλο είναι όσον αφορά τον αριθμό των αγώνων) ακολουθούν κατά τη διάρκεια μιας χρονιάς ένα άκρως εξουθενωτικό πρόγραμμα, το οποίο πολλές φορές μπορεί να καταστεί κι επικίνδυνο. Κι όμως, κανένας δεν ζητά μείωση της χρονικής διάρκειας της σεζόν που όλο και αυξάνεται... και αυξάνεται.

Τελικά τι είναι αυτό που βρίσκεται στη μέση και κανένας δεν διαμαρτύρεται γι' αυτό το πρόγραμμα; Μα τι άλλο από τα λεφτά; Η UEFA φορτώνει το πρόγραμμα με περισσότερες διοργανώσεις. Πρόσφατα πρόσθεσαν για τις εθνικές ομάδες το Nations League και για τις ομάδες το European Conference League.

Κι όλως περιέργως οι σύλλογοι δεν διαμαρτύρονται, ούτε και οι σύνδεσμοι των ποδοσφαιριστών. Ξέρετε, οι νέες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις έφεραν επιπλέον έσοδα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, έφεραν χρήμα από νέους χορηγούς.

Όλο αυτό το χρήμα λοιπόν μοιράζεται σε εθνικές ομοσπονδίες, σε συλλόγους και από εκεί στους παίκτες. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μιλούν, που δεν διαμαρτύρονται, έστω κι αν μερικοί για 11 συνεχόμενους μήνες τον χρόνο δίνουν αγώνες υψηλής έντασης. Στο τέλος, δηλαδή, τι είναι ο ποδοσφαιριστής, άνθρωπος ή μηχανή;