Ακόμη και φίλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να μην είναι κάποιος, δεν γίνεται να μην στεναχωριέται με την τροπή που έχει πάρει η καριέρα του Μάρκους Ράσφορντ.

Η ζωή του στους «κόκκινους διαβόλους» ξεκίνησε μαγικά και όλοι οι φίλαθλοι τον κοιτούσαν στα μάτια ως το νέο αστέρι που θα βγάλει την ομάδα από τον βούρκο που βρισκόταν τα τελευταία χρόνια και θα την επιστρέψει ξανά στην κορυφή της Αγγλίας και της Ευρώπης, άλλωστε είχε όλα τα χαρακτηρίστηκα που χρειαζόταν για να το πετύχει. Βέβαια τι παραπάνω θα μπορούσε να κάνει ολομόναχος;

Η σχέση του Ράσφορντ με τη Γιουνάιτεντ από ονειρική μετατράπηκε εν τέλει σε τοξική και έφθειρε τόσο τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή όσο και την ομάδα. Το αστέρι δεν κατέκτησε ποτέ τις κορυφές που όλοι πίστευαν ή έστω ήλπιζαν να φτάσει και τέλος μετατράπηκε ως ο… εχθρός του κλαμπ που ήταν αδιάφορος και τεμπέλης.

Εδώ ακριβώς ταιριάζει και μία από τις κορυφαίες φράσεις που έχει ειπωθεί στην ιστορία του σινεμά: «Είτε πεθαίνεις ως ήρωας, είτε ζεις αρκετά για να δεις τον εαυτό σου να μετατρέπεται στον εχθρό».

Από την αρχή της καριέρας του έδειχνε πως ο μικρός είναι κάτι το ξεχωριστό, κάτι το ασυνήθιστο και για να το δείξει χρειάστηκε ελάχιστα λεπτά. Στο ντεμπούτο του στην Premier League ξεκίνησε βασικός απέναντι στην Άρσεναλ και με δύο γκολ μέσα σε τρία λεπτά (29’ και 32’) υπέγραψε μία σπουδαία νίκη των «κόκκινων διαβόλων» με 3-2. Και όλα αυτά εννοείται σε ηλικία μόλις 18 ετών. Τώρα μπορεί να μοιάζει τόσο εντυπωσιακό καθώς οι ποδοσφαιριστές που έχουν αρχίσει να ξεπετάγονται είναι πλέον ανήλικοι αλλά για το 2016 αυτό ήταν κάτι έως και ανήκουστο.

Από πολύ μικρή ηλικία έδειχνε χαρακτηριστικά ενός μεγάλου ηγέτη, με τον Άγγλο να σκοράρει σταθερά στα μεγάλα ματς της Γιουνάιτεντ. Όλοι στο Νησί μετρούσαν αντίστροφα για την ημέρα που ο Ράσφορντ θα φορέσει το περιβραχιόνιο στο αριστερό του μπράτσο, τόσο της Μάντσεστερ, όσο και της εθνικής Αγγλίας που είχε ξεκινήσει σιγά σιγά να δημιουργεί μία νέα φουρνιά ικανή να επιστρέψει στις επιτυχίες.

Οι σεζόν περνούσαν και η αρρώστια που ταλανίζει εδώ και χρόνια τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αντί να εξαϋλωθεί, γινόταν ολοένα και πιο καταστροφική. Η αγωνιστική εικόνα της ομάδας χειροτέρευε σταθερά και ο Ράσφορντ δεν γινόταν να σηκώνει ολομόναχος μία τόσο βαριά φανέλα στις πλάτες του. Σε διαχρονικό ανέκδοτο έχουν μετατραπεί οι μεταγραφές που πραγματοποιεί η Γιουνάιτεντ, με τον Ράσφορντ να ψάχνει απεγνωσμένα έναν συμπαραστάτη στον αγώνα του, αλλά όπου και να στηριζόταν έπεφτε πάντοτε στο κενό.

Είτε αυτός λεγόταν Πολ Πογκπά με τα αμέτρητα κουρέματα του, τα οποία ήταν πολλά παραπάνω από τα γκολ ή τις ασίστ που μοίρασε, είτε Ρομέλου Λουκάκου με την αστάθεια που τον χαρακτηρίζει, είτε ακόμη και τον δικό μας πλέον Άντονι Μαρσιάλ που πότε γινόταν υπερπαίκτης και πότε εξαφανιζόταν από το γήπεδο. Εκείνος όμως έμενε ακάθεκτος να παλεύει με τα θηρία, ενώ ταυτόχρονα τα αγνά του χρόνια είχαν περάσει, επομένως άρχισε να δέχεται και το ανάθεμα από την κερκίδα. Δεν ήταν πλέον το ταλέντο, αλλά ο ποδοσφαιριστής που τελικά… δεν κάνει.

Συχνό φαινόμενο, κάτι που ξεπερνάει τα ελληνικά δεδομένα. Για έναν φίλαθλο είναι πολύ πιο εύκολο να κράξει, να βρίσει και να καταραστεί (κακώς) ένα δικό του παιδί, παρά έναν ξένο που μέχρι και αύριο μπορεί να αποτελεί παρελθόν από την ομάδα.

Στις τελευταίες σεζόν αυτή η φθορά έγινε τρομακτικά αισθητή στις επιδόσεις του Ράσφορντ μέσα στους αγωνιστικούς χώρους και από κει που ήταν το σημείο αναφοράς, έβγαζε μόνο σε εκλάμψεις το άφθονο ταλέντο που διαθέτει, κάτι που αποδείκνυε πως κάτι δεν λειτουργεί σωστά. Τότε ήταν ουσιαστικά και η αρχή του τέλους και όλοι περίμεναν το πότε αυτή η σχέση θα οδηγηθεί σε οριστικό διαζύγιο.

Με την κλεψύδρα σιγά σιγά να αδειάζει εμφανίστηκε ο ο Ρούμπεν Αμορίμ και με μία βαριοπούλα έκανε θρύψαλα αυτή την κλεψύδρα πριν ακόμη αδειάσει από μόνη της. Με το άκουσμα ότι ο Πορτογάλος θα αναλάβει τον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μετά το τραγικό πέρασμα του Έρικ Τεν Χαγκ, υπήρχε η κρυφή ελπίδα σε όλους πως μαζί με ολόκληρο το κλαμπ θα μπορέσει να αναγεννήσει και τον ίδιο τον Ράσφορντ. Τα πρώτα δείγματα γραφείς ήταν θετικά με τον Άγγλο να πραγματοποιεί μερικές εξαιρετικές εμφανίσεις στα πρώτα παιχνίδια του Αμορίμ, αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ. Γρήγορα πήγε στον πάγκο, από εκεί εκτός αποστολής και στη συνέχεια οδηγήθηκε στην πόρτα της εξόδου κακήν κακώς.

Σανίδα σωτηρίας μετατράπηκε η Άστον Βίλα, με τον Ουνάι Έμερι να αναγνωρίζει το ταλέντο του Ράσφορντ και να του δίνει ψήφο εμπιστοσύνης. Να δούμε αν θα μπορέσει να μπει επιτέλους ένα στοπ σε αυτή την κατρακύλα ή αποδυθεί τελικά ότι ο Αμορίμ είχε απόλυτο δίκιο. Αυτό που θα μείνει για πάντα όμως χαραγμένο σε όλους, φίλους και εχθρούς του Ράσφορντ, θα είναι τα δάκρυα χαράς και συγκίνησης μετά την κατάκτηση του περσινού FA Cup, την ώρα που χειροκροτούσε τους οπαδούς. Σαν να τους αποχαιρετούσε, σαν να ήξερε κάτι…

sport-fm.gr