Το στέμμα της Serie A άλλαξε κεφάλι μετά από χρόνια. Η Ίντερ πήρε τα σκήπτρα από τη Γιουβέντους, όμως, αντί να αξιοποιήσει αυτή την κατάκτηση και να «κτίσει» πάνω στο συγκεκριμένο γεγονός, τα οικονομικά προβλήματα ήταν ανυπέρβλητα και αφόρητα, με αποτέλεσμα να παραχωρήσει έναντι 185 εκατομμυρίων τα δύο από τα τρία βασικά της γρανάζια. Ο λόγος για τους Λουκάκου και Χακίμι.

Ουσιαστικά, τα δυσβάσταχτα χρέη της διοικούσας Suning, σε συνδυασμό με την ανεπάρκεια ρευστότητας, οδήγησαν στο πλάνο «Έχω Μαρότα και στηρίζομαι σ’ αυτόν». Δηλαδή, στην ικανότητά του να κάνει προγραμματισμό με ελάχιστα χρήματα (αναλογικά με το επίπεδο του συλλόγου) και να κρατήσει την ομάδα ανταγωνιστική.

Ξεκινώντας από την αποδέσμευση Αντόνιο Κόντε, γλύτωσε δύο εκατομμύρια. Συγκεκριμένα, στα τέσσερα εκατομμύρια είναι το συμβόλαιο του Ιντζάκι, στα 12 ήταν του Κόντε και έδωσε έξι ως ετήσια αποζημίωση. Ο λόγος επιλογής του, πέραν από την αξία του, είναι γιατί θα παραλάμβανε μία ομάδα που έμαθε να παίζει 3-5-2.

Βρίσκεις καλύτερο δεξί μπακ στον πλανήτη από τον Χακίμι; Ενδεχομένως όχι, αλλά τα 12 εκατομμύρια που δόθηκαν για τον Ντάμφρις είναι μία καλή συμφωνία. Επίσης, βάσει των όσων είδαμε στο Ευρωπαϊκό, του πάει το σχήμα και έχει παρόμοια στοιχεία.

Όσον αφορά τους Τζέκο-Κορέα, έδωσε 30 εκατομμύρια μόνο για τον δεύτερο, με στόχο μέσω τους ανταγωνισμού να πλαισιώσουν ιδανικά τον Λαουτάρο Μαρτίνες. Σίγουρα το επιθετικό υπερόπλο Ρομέλου Λουκάκου δεν θα γίνουν, ούτε έχουν τα στοιχεία για να το πράξουν, ωστόσο έχουν το κίνητρο και αυτό αρκεί και περισσεύει για να κάνουν μία καλή χρονιά.