11 χρόνια ήταν πάρα πολλά. Η κραταιά αυτοκρατορία της Γιουβέντους κατέρρευσε και υπάρχει λόγος. Η φετινή Ίντερ φτιάχτηκε μέσα από τις αναποδιές της, σαν ένα καλοτοποθετημένο ντόμινο, χωρίς αποκλίσεις, με συνέπεια να στεφθεί πρωταθλήτρια Ιταλίας για 19η φορά στην ιστορία της, αφήνοντας στην 3η θέση τη συμπολίτισσα Μίλαν (18 τρόπαια). Ο πρωτομάστορας της φετινής επιτυχίας, Αντόνιο Κόντε, όταν αναλάμβανε τα ηνία αυτού του φουρτουνιασμένου ωκεανού πριν από δύο χρόνια, είχε απόλυτη επίγνωση πως ο δρόμος για την ποδοσφαιρική Ιθάκη θα ήταν μακρύς και δύσβατος.

Είχε να διαχειριστεί μία ομάδα που διέθετε τη στοιχειώδη ποιότητα για να είναι ανταγωνιστική απέναντι στους πρωταγωνιστές, με ποδοσφαιριστές που κατά γενική ομολογία είχαν σοβαρή προοπτική, όμως δεν τη χαρακτήριζε απολύτως τίποτα περισσότερο. Ενδεικτικό της κατάστασης που παρέλαβε από τον Λουτσιάνο Σπαλέτι (ο οποίος την είχε σουλουπώσει σε σχέση με προηγούμενες εξευτελιστικές πορείες της δεκαετίας) οι δύο τέταρτες θέσεις, που απλά εξασφάλισαν την παρουσία της ομάδας σε ισάριθμα Champions League και την πρόσβαση σε μία διόλου ευκαταφρόνητη δεξαμενή εσόδων, η οποία με την ανάλογη οικονομική υποστήριξη θα επαναπροσδιόριζε τις προσδοκίες που υπήρχαν στο Απιάνο Τζεντίλε. Όπερ και εγένετο! Η διοίκηση Ζανγκ, στην πρώτη χρονιά που λειτουργούσε εντελώς αυτόνομα (19/20) επεδίωξε να θέσει τις βάσεις για ένα πανίσχυρο οικοδόμημα σε όλα τα επίπεδα και εν τέλει τα κατάφερε.

Η πρόσληψη του Μπέπε Μαρότα και η συμπόρευσή του με τον Πιέρο Αουσίλιο ήταν καθοριστική για το κτίσιμο της ομάδας, αφού σε συνεννόηση με τον Αντόνιο Κόντε έγιναν εξαιρετικές επιλογές, οι οποίες οδήγησαν την ομάδα σε ένα τρόπαιο και κοντά σε ένα δεύτερο. Τα 130 εκατομμύρια που δαπανήθηκαν για Μπαρέλα και Λουκάκου άξιζαν μέχρι και το τελευταίο σεντ, όπως φυσικά και τα 40 για τον Χακίμι την επόμενη σεζόν. Παράλληλα ο Κόντε το καλοκαίρι του 2019 ζήτησε όπως ο Μπαστόνι επιστρέψει από τον δανεισμό του (κόστισε 31 εκατ.) αφού θα αποτελούσε βασικό συστατικό του εγχειρήματός του.

Το παζλ των πρωταγωνιστών του τεχνικού των Νερατζούρι σχεδιάστηκε προσεκτικά, καθώς κάθε ποδοσφαιριστής που εγγραφόταν στο ρόστερ, είχε τη δική του αποστολή και συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης. Γι' αυτό και απέδωσα στην Ίντερ τον χαρακτηρισμό «καλοτοποθετημένο ντόμινο», μιας και ο κάθε «ρόλος» που εντάσσεται στο παιχνίδι του Κόντε δίνει νόημα στους γύρω του.

Ο αρχιτέκτονας του πλάνου υπερασπιζόταν με πάθος το αγαπημένο του 3-5-2 και παρά τη 2η θέση του 2020, την ήττα στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ από τη Σεβίλλη και τον άδοξο και συγκυριακά εκμαιευτικό φετινό αποκλεισμό από το Τσάμπιονς Λιγκ, μπόλιαζε με τόνους επιμονής και στοχοπροσήλωσης τους ποδοσφαιριστές του για κατάκτηση του Σκουντέτο, γεγονός που επιβεβαιώνει ανάγλυφα την ευεργετική επίδραση των διαδοχικών αποτυχιών στην ομάδα.

Ο… χοντρός και το έτερό του ήμισυ

Ρομέλου Λουκάκου και Λαουτάρο Μαρτίνες πέτυχαν μαζί 36 γκολ και μοίρασαν 15 ασίστ. Το «φονικό» δίδυμο της Ίντερ ήταν το Α και το Ω στον παραγωγικό μηχανισμό του συνόλου. Όχι γιατί απλά «έσπρωχνε» την μπάλα στο πλεκτό, αλλά γιατί συμμετείχε ουσιαστικά στο παιχνίδι της ομάδας, ακυρώνοντας πανηγυρικά τον συγκεντρωτικό, ανώφελο και δυσλειτουργικό ρόλο που είχε ο Μάουρο Ικάρντι τα προηγούμενα χρόνια. Γεγονός, που είχε αναγκάσει τους Νερατζούρι να μην αξιοποιήσουν στον μέγιστο δυνατό βαθμό υπερπολύτιμα ποδοσφαιρικά ατού, όπως ο Ιβάν Πέρισιτς (ο οποίος το 2019 μετακόμισε στην Μπάγερν, κατακτώντας το Τσάμπιονς Λιγκ).

Ο Λουκάκου όταν αποφάσισε να κάνει το βήμα για τον Ιταλικό Βορρά, χρειάστηκε να απαντάει στους Άγγλους συναδέλφους με selfies κοιλιακών, για να αποδείξει ότι… δεν είναι ελέφαντας. Ο χοντρός, δαπανηρός και τελειωμένος σέντερ φορ, όπως τον περιέγραφαν σήμερα είναι εκ των 5 κορυφαίων στράικερ στην Ευρώπη, με τους Ρονάλντο, Βιέρι και Αντριάνο να αισθάνονται τιμή κάθε φορά που μία σύγκριση με τον Βέλγο λαμβάνει χώρα. Ο «Big Rom» είχε βέβαια αντάξιο παρτενέρ. Ο «Ιλ Τόρο» παρά την παρατεταμένη στενή προσέγγιση από την Μπαρτσελόνα, ανανέωσε και έμεινε στο Μιλάνο και βδομάδα με τη βδομάδα θύμιζε τον περσινό Λαουτάρο. Ας μην ξεχνάμε πως στο «Μεάτσα» τον έφερε η προσωποποίηση του τρεμπλ του 2010, Ντιέγο Μιλίτο.

Ο… Μπιπ-Μπιπ και ο Χουντίνι της Σαρδηνίας

Αν ο Ασράφ Χακίμι ήταν καρτούν θα ήταν πέραν πάσης αμφιβολίας ο Μπιπ-Μπιπ και όχι, το κογιότ δεν θα τον έπιανε. Ο 22χρονος φουλ μπακ τρέχει λες και τον καταδιώκουν νοητά οι αντίπαλοι, μιας και έχει ντριμπλάρει χωρίς υπερβολή όλους τους αριστερούς οπισθοφύλακες του πρωταθλήματος. 7 ασίστ και 6 γκολ είναι ένα μικρό δείγμα της φετινής του εικόνας. Από το κάδρο ηρώων της φετινής Ίντερ δεν θα μπορούσε να λείπει και ο εγκέφαλός της, ο Νικολό Μπαρέλα. Ένα σύγχρονο 8άρι που διαθέτει σέντρες ακρίβειας, ανεξάντλητη φαντασία και τεράστιο ποδοσφαιρικό δείκτη νοημοσύνης. Αεικίνητος, απρόβλεπτος, ασυμβίβαστος, ο 23χρονος Σαρδηνός, όταν «καίει» μπάλα βγαίνει μπροστά και «πληγώνει» με «πυραύλους εδάφους-αέρος».

Οι «σωματοφύλακες» και ο απόλυτος

Τα πρωταθλήματα όπως πολλοί είπαν, παίρνουν οι άμυνες. Ο «δεν-πωλείται» (όπως τόνισε πολλάκις ο Κόντε) Στέφαν Ντε Φράι, παρέα με τους Μίλιαν Σκρίνιαρ και Αλεσάντρο Μπαστόνι δημιούργησαν ένα επιβλητικό οχυρό. Το κυριότερο χαρακτηριστικό τους δεν είναι βαρύγδουπο στοιχείο αριστείας αλλά η σταθερότητα. Τη φετινή αγωνιστική περίοδο μέτρησε και η διατήρηση της υγείας των τριών (σωματικής και μη) που συνέβαλε στη συνεκτικότητά τους. Πίσω τους είχαν έναν αξιόπιστο τερματοφύλακα (κυρίως στα ντέρμπι). Ο Σαμίρ Χαντάνοβιτς κράτησε απαραβίαστη την εστία του 14 φορές.

Οι κομπάρσοι-πρωταγωνιστές

Ο Αντόνιο Κόντε πήρε νικητήρια γκολ και από ποδοσφαιριστές που δεν ήταν στην πρώτη γραμμή, όπως ο Ματέο Νταρμιάν, ενώ από την τρίτη επιλογή στην επίθεση Αλέξις Σάντσες πήρε 5 γκολ και 5 ασίστ. Επιπλέον ενεργοποίησε τον Κρίστιαν Έρικσεν, γυρίζοντας τον διακόπτη του παρά τη δριμεία κριτική που δέχτηκε. Εν κατακλείδι άντλησε από τον Μαρτσέλο Μπρόζοβιτς κάτι που πολλοί θεωρούσαν ακατόρθωτο, τη συνέπεια στην απόδοσή του.