Βλέποντας κανείς την πορεία του Απόλλωνα όλα αυτά τα χρόνια θα αντιλήφθηκε ότι του λείπει ένα απαραίτητο συστατικό για να φτάσει στην κορυφή. Η νοοτροπία την κατάλληλη στιγμή. Ο τρόπος διαχείρισης της αφόρητης πίεσης που νιώθουν οι ποδοσφαιριστές για να φτάσουν στον στόχο τους. Αυτή τη νοοτροπία και αυτόν τον τρόπο διαχείρισης που είχαν ο ΑΠΟΕΛ για τόσα χρόνια και η Ομόνοια τη φετινή χρονιά.

Δεν είναι ότι οι αντίπαλοι υπερτερούν τεχνικά και σε ποιότητα. Για παράδειγμα, ο Απόλλωνας δεν κατάφερε να επικρατήσει του Ολυμπιακού και να πάει στον «τελικό πρωταθλήματος» με την Ομόνοια, όχι γιατί δεν είχε καλή ομάδα ή... γιατί η Ομόνοια ήταν καλύτερη από τους κυανόλευκους.

Η ομάδα της Λεμεσού τα χαλάει ως συνήθως στο τέλος και φαίνεται ότι μπορεί να το πάθει ανεξαρτήτως αντιπάλου. Αυτό δείχνει η εμπειρία των τελευταίων πέντε-έξι ετών. Εκεί που πρέπει να κάνει το τελευταίο βήμα, το πλέον σημαντικό, μένει από βενζίνη και αυτό δεν σχετίζεται μόνο με το αγωνιστικό κομμάτι ή τις ελλείψεις που ενδεχομένως να υπάρχουν στο ρόστερ.

Ανάμεσα σε άλλες, είναι χαρακτηριστική η περίοδος 2017-18, κατά τη διάρκεια της οποίας οι κυανόλευκοι δημιούργησαν ομαδάρα, παίζοντας μπαλάρα, αλλά όταν πήγαν στο ΓΣΠ να παίξουν τον «τελικό πρωταθλήματος» με τον ΑΠΟΕΛ (ακόμη και με ισοπαλία αγκάλιαζαν τον τίτλο) έδειχναν χαμένοι μην μπορώντας να εκμεταλλευτούν το προβάδισμα που πήραν νωρίς. Οι παίκτες του Απόλλωνα δεν μπορούσαν να ανταλλάξουν περισσότερες από δύο- τρεις πάσες απέναντι σε μια ομάδα που ξαφνικά μασούσε σίδερα.

Εκείνη την περίοδο ακόμη και οι αντίπαλοι το παραδέχονταν ότι η ομάδα της Λεμεσού έπαιζε την καλύτερη μπάλα και προσωπικά δεν θυμάμαι άλλη ομάδα μετά την «εποχή Γιοβάνοβιτς» στον ΑΠΟΕΛ που να έπαιζε τόσο επιβλητικό ποδόσφαιρο.

Φυσικά, απαριθμώντας τους λόγους που ο Απόλλωνας στερείται την κορυφή όλα αυτά τα χρόνια, μπορούμε να σταθούμε ακόμη και στο ρόστερ. Για παράδειγμα, ποιος αμφιβάλλει ότι ο Απόλλωνας δεν έπρεπε να ενισχυθεί σε καλύτερο βαθμό στο κέντρο της άμυνας φέτος από τη στιγμή που φαινόταν ότι ο Ατίλα Σάλαϊ θα έφευγε για την Τουρκία; Γιατί η ομάδα δεν φρόντισε να ενισχυθεί περισσότερο στα άκρα της επίθεσης; Παραδείγματα που σχετίζονται με τον προγραμματισμό θα μπορούσαμε να φέρουμε και για την Ομόνοια αν έχανε τον τίτλο. Στην προκειμένη περίπτωση μας ενδιαφέρει περισσότερο ο πιο αποφασιστικός παράγοντας αναφορικά με τις αποτυχημένες απόπειρες του Απόλλωνα να φτάσει στην κορυφή.

Βέβαια, δεν μπορούμε να αποδείξουμε τόσο εύκολα ότι μια αποτυχία σχετίζεται με τον παράγοντα της πίεσης, όπως μπορούμε να το κάνουμε όταν αναφερόμαστε στην ποιότητα ή στις ελλείψεις. Ωστόσο, μπορεί ο κάθε φίλος του Απόλλωνα να θυμηθεί συγκεκριμένα παιχνίδια προηγούμενων χρόνων και ταυτόχρονα να αναρωτηθεί γιατί επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό τις τελευταίες αγωνιστικές. Κατ' εμάς οφείλεται στην πίεση.

Ταυτόχρονα ας αναρωτηθούμε γιατί ο Απόλλωνας από το 2013-14 κατάφερε να μπει τέσσερις φορές στους ομίλους του Europa League αποκλείοντας σπουδαίες ομάδες, όπως οι Βασιλεία και Λοκομοτίβ Μόσχας; Αυτές και άλλες ομάδες (όπως Λάτσιο, Αταλάντα, Μαρσέιγ, Έβερτον) ο Απόλλωνας τις έβλεπε κατάματα.

Ένας βασικός παράγοντας γι’ αυτό είναι ότι οι παίκτες στους συγκεκριμένους αγώνες ήταν απαλλαγμένοι από την πίεση ή αν θέλετε η πίεση ήταν διαχειρίσιμη: ενδεχόμενη αποτυχία δεν θα αποτελούσε ασήκωτο βάρος. Σε αυτούς τους αγώνες καλλιεργήθηκε μια κουλτούρα η οποία βοήθησε τον Απόλλωνα να φτάσει στον στόχο του.

Εν κατακλείδι, ο Απόλλωνας χάνει το πρωτάθλημα, όχι γιατί οι αντίπαλοι είναι αγωνιστικά ανώτεροι ή πολύ καλύτεροι από αυτόν, αλλά γιατί είναι πιο έτοιμοι, διότι στην «κρίσιμη» στιγμή ξέρουν να αντεπεξέρχονται. Το «πρέπει» δεν φορτώνει τους αντιπάλους με μη διαχειρίσιμο άγχος - ίσως να αποτελεί και κίνητρο γι’ αυτούς.

Για να φτάσει στην κορυφή η ομάδα της Λεμεσού δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν στον οποίο ήδη βρίσκεται. Σε αυτόν της επιμονής και της προσήλωσης στον στόχο. Η ομάδα πρέπει να παραμείνει δυνατή και αν μπορεί να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο.

Η κορυφή δεν είναι θέμα όμως μιας χρονιάς. Διότι η «νοοτροπία του πρωταθλητισμού» χτίζεται με τα χρόνια. Το ζητούμενο για τον Απόλλωνα είναι να μην παρεκκλίνει ούτε στιγμή από τον δρόμο στον οποίο βρίσκεται. Να έχει υπομονή και επιμονή. Έτσι θα φτάσει στον τίτλο, έτσι θα παραμείνει στα ψηλά, έτσι η πίεση δεν θα αποτελεί «τροχοπέδη» στον δρόμο του…