Όταν περάσουν τα χρόνια και η καρδιά σου ηρεμήσει, βλέπεις τα πράγματα πολύ διαφορετικά κι αισθάνεσαι ότι γίνεσαι πολύ πιο χρήσιμος στην κοινωνία. Αυτό τουλάχιστον βλέπω να συμβαίνει με το δικό μου εαυτό... Πριν από δυο δεκαετίες, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι κομμάτι αυτού του τόπου είναι και οι Τουρκοκύπριοι. Φρόντισα να τους γνωρίσω και μέσα από αυτές τις γνωριμίες έκανα και δυνατές φιλίες.

Την εβδομάδα που πέρασε, ένας από αυτούς τους φίλους, ο γενναίος, ο θαρραλέος, ο τίμιος Fevzi Beyar, έχασε τη μάχη με τη ζωή, σε νοσοκομείο της κατεχόμενης Λευκωσίας. Η ΕΑΚ, της οποίας ο Fevzi τόλμησε να είναι μέλος, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις που του έγιναν, εκπροσωπήθηκε στην κηδεία, με τον πρόεδρο της Ηρόδοτο Μιλτιαδους, ο οποίος και κατέθεσε στεφάνι αποχαιρετώντας το δραστήριο μέλος μας. Αντίο Fevzi, σε ευχαριστούμε με όλη μας τη δύναμη γιατί ήσουν από τους πρώτους που μας έδειξες και μας απέδειξες ότι πάνω απ΄ όλα είναι ο άνθρωπος κι ύστερα όλα τα άλλα...

Επίσης, την εβδομάδα που μας πέρασε, γκρέμισα και κάποιο άλλο τοίχος. Παρέστηκα στην εκδήλωση του ΑΚΕΛ για την απονομή τoυ βραβείου «Αθλητικής Προσφοράς Κώστα Λυμπουρή - Νική Γεωργίου». Μια εξαιρετική, ομολογουμένως, εκδήλωση όπου τιμήθηκαν, ο καλός συνάδελφος, Λουκής Τερεζόπουλος και ο ΘΡΥΛΟΣ της ποδοσφαιρικής Ομόνοιας, Ανδρέας Κανάρης.

Φίλοι μου, μεγαλώνω και μέσα από τα προβλήματα μου αλλάζω. Πριν φύγω, θέλω να ψάξω καλά για να βρω την αξία της ζωής για να συναντήσω ξανά τους παλιούς καλούς φίλους, αλλά και για να γνωρίσω καλύτερα τους νέους φίλους.

Παλεύοντας καθημερινά, αντιλαμβάνομαι καλύτερα αυτή τη ζωή που τόσο με αδίκησε και την αδίκησα. Κι όσο είμαι εδώ, θα γίνομαι καθημερινά καλύτερος. Αντίο Fevzi Beyar, τιμή και δόξα στους, Λουκή Τερεζόπουλο, Ανδρέα Κανάρη!