Η απόφασή μου για να επιδιώξω και να προγραμματίσω μια συνέντευξη με τον Γιώργο Πετράκη, δεν ήταν προϊόν της πρώτης ιστορικής νίκης της Ομόνοιας 29ης Μαΐου επί της Νέας Σαλαμίνας, αλλά όταν η διοίκηση, προς έκπληξη όλων, επέκτεινε τη συνεργασία με τον 36χρονο προπονητή μέχρι το 2027 και ενώ η ομάδα δεν είχε καταγράψει νίκη με την πάροδο δέκα αγωνιστικών. Αλήθεια, πόσο συχνά βλέπουμε μια διοίκηση να περιβάλλει με τόση εμπιστοσύνη έναν προπονητή και να στηρίζει πάνω του την ανάπτυξη του συλλόγου; Ευγενικός και πρόθυμος από την πρώτη στιγμή, προγραμματίσαμε τη συνάντησή μας αμέσως μετά από προπόνηση της ομάδας στο Μακάρειο. Σεμνός, ταπεινός και ήρεμος ο Ελλαδίτης κόουτς, μας μίλησε, μεταξύ άλλων, για τα συναισθήματά του όσον αφορά την απόφαση της διοίκησης, για το μακρόπνοο πρότζεκτ της Ομόνοιας 29^ης Μαΐου, για τον τεχνοκρατικό τρόπο που δουλεύει η ομάδα, για την ευθύνη που επωμίζεται και για τη «δύναμη της ψυχής» του πατέρα του!

Ξαφνιαστήκατε με την πρόταση της διοίκησης για επέκταση της συνεργασίας σας μέχρι το 2027;

«Για να είμαι ειλικρινής, ναι! Μετά την ήττα από τον Εθνικό, η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα και επεδίωξα να μιλήσω με τους ανθρώπους της διοίκησης. Έχουμε πολύ καλή σχέση, είναι άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να συζητήσεις και όταν βρεθήκαμε από κοντά και στην ουσία μου είπαν, 'ξέρεις εμείς πιστεύουμε σε εσένα, πιστεύουμε ότι είσαι αυτός που μπορείς να υπηρετήσεις το δικό μας πρότζεκτ και θέλουμε να ανανεώσουμε μέχρι το 2027’, σίγουρα ξαφνιάστηκα. Μου ανέλυσαν τι έχουν στο μυαλό τους, ότι στην ουσία θέλουν να χτίσουν σε βάθος χρόνου. Μου μετέφεραν ότι είμαι ένας άνθρωπος που νιώθουν ότι μπορώ να είμαι μέρος και μέλος του πρότζεκτ που οι ίδιοι έχουν στο μυαλό τους».

Δηλαδή, η συνάντηση μετά την ήττα από τον Εθνικό δεν ήταν προγραμματισμένη…

«Δεν ήταν προγραμματισμένη, νομίζω από κοινού θέλαμε να βάλουμε κάτω τα πράγματα…».

Κάποιος άλλος θα φοβόταν για τη θέση του, ειδικά με το πώς λειτουργούν οι ομάδες στην Κύπρο. Εσείς, πώς το αντιμετωπίσατε;

«Επειδή το έχω βιώσει πολλές φορές, γενικότερα ως άνθρωπος δεν μπορώ να πω ότι φοβάμαι επαγγελματικά. Όμως, επειδή νιώθω πολύ υπεύθυνος για τη δουλειά που κάνω και επειδή για τη συγκεκριμένη ομάδα τρέφω συναισθήματα, τόσο για τους ανθρώπους που την περιβάλλουν και τη διοικούν όσο και προς τους φιλάθλους για την υποστήριξή τους και αναλογιζόμενος τις ευθύνες που με αφορούν, ήθελα να κάνω μία συζήτηση για το καλό της ομάδας».

Επειδή ως επί το πλείστον οι διοικήσεις κρίνουν μόνο από το αποτέλεσμα, θα θέλαμε να μας μεταφέρετε τι ακριβώς νιώθει ένας προπονητής ο οποίος, παρότι σε δέκα παιχνίδια η ομάδα του δεν είχε καταγράψει νίκη, η διοίκηση έδειξε έμπρακτα πόσο πολύ τον εμπιστεύεται. Να πιστεύει, με λίγα λόγια, σε ένα μακρόπνοο πλάνο…

«Θα μιλήσω προσωπικά διότι αυτό είναι κάπως υποκειμενικό. Όταν πιστεύω σε κάτι, σε καμία περίπτωση δεν θέλω να το παρατήσω και το είχα αναφέρει και στους ανθρώπους της ομάδας. Επειδή τη συγκεκριμένη ομάδα τη χτίσαμε μαζί με τον άνθρωπο που παίρνουμε τις αποφάσεις, με τον τεχνικό μας διευθυντή, και ξέραμε τι ομάδα έχουμε φτιάξει και πώς έχουμε δουλέψει από την αρχή της προετοιμασίας, είχα πολύ μεγάλη πίστη και εξακολουθώ να έχω πολύ μεγάλη πίστη σε αυτή την ομάδα. Ωστόσο, σίγουρα επειδή είμαστε άνθρωποι, δεν μπορεί να μη νιώσουμε και κάποια άλφα πίεση, όταν αυτή η δουλειά που γίνεται δεν έρχεται να επισφραγιστεί με το αποτέλεσμα. Υπήρχε μία τέτοια πίεση, και όταν άκουσα από τους ανθρώπους της ομάδας ότι 'εμείς θέλουμε να πορευτούμε μαζί’, αισθάνθηκα πάρα πολύ χαρούμενος, γεννήθηκαν συναισθήματα επαγγελματικά για μένα. Το συζήτησα και με τη γυναίκα μου. Δεν πίστευα σε αυτό που άκουσα! Κάνω δέκα χρόνια αυτή τη δουλειά και ήταν κάτι τελείως πρωτόγνωρο, δεν μου είχε ξανατύχει. Ένιωσα περισσότερο εργαζόμενος σε έναν κλάδο ο οποίος δεν κρίνεται μόνο κάθε εβδομάδα. Είναι η πρώτη φορά στην προπονητική μου καριέρα που οι άνθρωποι αξιολογούν τη δουλειά ενός προπονητή, πέραν του αποτελέσματος, οπότε και με ξάφνιασε και με ενθουσίασε».

Φαντάζομαι πως, μετά από ένα τέτοιο γεγονός, νιώσατε περισσότερο απελευθερωμένος…

«Σίγουρα υπάρχει μια ασφάλεια, ότι δουλεύεις για ένα μακροπρόθεσμο πρότζεκτ, ότι ναι μεν δουλεύεις για το αποτέλεσμα κάθε εβδομάδα, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι μόνο αυτό. Ήταν πρωτόγνωρο, υπήρχαν συναισθήματα χαράς και απελευθέρωσης, ασφάλειας επαγγελματικής και οικογενειακής, διότι εμείς οι προπονητές έχουμε συνηθίσει να είμαστε με μια βαλίτσα στο χέρι».

Μέσα σε λίγα χρόνια η διοίκηση της Ομόνοιας 29ης Μαΐου έχει πετύχει ποδοσφαιρικά θαύματα, με αποκορύφωμα πλέον η ομάδα να βρίσκεται στα μεγάλα σαλόνια. Νιώθετε ένα ιδιαίτερο βάρος, λαμβάνοντας υπόψη τη σπουδαία δουλειά που επιτελέστηκε μέχρι σήμερα;

«Είναι πολύ σημαντικό να σχολιάσω τι πέτυχαν αυτοί οι άνθρωποι. Αυτό που εγώ βιώνω, χωρίς να τα λέω αυτά γιατί είμαι τώρα στην ομάδα, είναι ότι οι άνθρωποι μπορούν να αναγνωρίσουν τις πτυχές που έχει ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος και το πώς μπορούνε να διασπάσουν τις αρμοδιότητες. Ο καθένας αναλαμβάνει με υπεύθυνο τρόπο το κάθε πόστο, δίνει τον καλύτερό του εαυτό, αξιολογείται η δουλειά του και στο τέλος του δρόμου, πάλι όλοι μαζί προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι. Αυτό συμβαίνει στην Ομόνοια, το οποίο όντως είναι πρωτόγνωρο, δεν είναι one man show, δεν αποφασίζει ένας και διατάσσει. Υπάρχει μια τεχνοκρατική διοίκηση θα τη χαρακτήριζα. Οι άνθρωποι που είναι στο εκάστοτε πόστο έχουν ικανότητες και αν το αναλογιστώ προς εμένα αυτό, σίγουρα νιώθω πολύ μεγάλη ευθύνη. Γνωρίζοντας ότι θα είμαι μέρος αυτής της ομάδας για τα επόμενα χρόνια, νιώθω ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη. Ταυτόχρονα υπάρχει και μεγαλύτερη ανυπομονησία γι’ αυτό που θέλουμε να φτιάξουμε».

Τι θέλετε να φτιάξετε και να δημιουργήσετε;

«Νιώθω ότι αυτός ο σύλλογος μπορεί να πετύχει πολύ σπουδαία πράγματα, ώστε να δείξει τον δρόμο και μέσα στις τέσσερις γραμμές, αλλά και έξω από αυτές, για το πώς είναι μια ομάδα να διοικείται και να αγωνίζεται, με στοιχεία όπως η υπερηφάνεια και το ευ αγωνίζεσθαι, με το πώς μπορεί να υποστηρίζεται από τον κόσμο της, με το πώς είναι να διοικείται με κάποιο τεχνοκρατικό τρόπο και αυτό να έχει νόημα. Και μέσα στις τέσσερις γραμμές να μπορεί αυτή η ομάδα, χωρίς να έχει κάποιου είδους κόμπλεξ, να κοιτάζει στα μάτια και να ανταγωνίζεται ομάδες με υψηλότερα μπάτζετ ή ομάδες με μεγαλύτερους στόχους».

Πού θα κριθεί, πιστεύετε, η παραμονή της ομάδας σας στην πρώτη κατηγορία;

«Είναι δύσκολη ερώτηση. Παρότι βρισκόμαστε στην τελευταία θέση, δεν έχω σκεφτεί το ενδεχόμενο ότι η ομάδα θα υποβιβαστεί. Αυτό που νιώθω, είναι πώς μέσα από την καθημερινότητά μας θα μπορέσουμε να γίνουμε καλύτεροι και το αποτέλεσμα και η σωτηρία να έρθει σαν φυσικό επακόλουθο αυτής της μεγάλης προσπάθειας».

«Ο χρόνος ήταν ίσως ένας δύσκολος παράγοντας»

Ποια πιστεύετε ήταν ή είναι η μεγαλύτερη αδυναμία της ομάδας σας;

«Χωρίς να είναι δικαιολογία αυτό, είμαστε μία νέα ομάδα, είχαμε κάνει 14 μεταγραφές. Σίγουρα χρειαζόμασταν περισσότερο χρόνο γιατί αλλιώς είναι να διαλέγεις κάποιους παίκτες και αλλιώς να τους βλέπεις μετά από κοντά, διότι πρέπει να γίνει μια γενική αξιολόγηση. Νομίζω ότι ο χρόνος ήταν ίσως ένας δύσκολος παράγοντας με βάση τις μεταγραφές και περισσότερο της δικής μου κατανόησης των δυνατοτήτων του ρόστερ. Μια άλλη αδυναμία που έχουμε, είναι ότι ως ομάδα βρισκόμαστε ανάμεσα στις πρώτες εφτά – οκτώ ομάδες του πρωταθλήματος που δημιουργούν τις περισσότερες ευκαιρίες, χωρίς, όμως, να μπορούμε να τις μετουσιώσουμε σε γκολ. Είναι κάτι που το αξιολογούμε, προσπαθούμε να βρούμε την αιτία του προβλήματος και να δουλέψουμε σε αυτό. Όμως, πιστεύω ότι έχουμε μία άλφα βελτίωση και θεωρώ ότι σιγά – σιγά γινόμαστε μια πιο ισορροπημένη ομάδα με πολλά περιθώρια βελτίωσης, κάτι που μου δημιουργεί τεράστιο κίνητρο».

Η σύγκριση και η δύναμη της ψυχής του πατέρα του

Έχοντας εμπειρία από τρεις διαφορετικούς συλλόγους στην Κύπρο, ποιες διαφορές εντοπίζετε σε σχέση με το ελληνικό πρωτάθλημα;

«Το κυπριακό πρωτάθλημα, γενικότερα στη δομή του, είναι πιο ελεύθερο. Το ποδόσφαιρο που παίζεται εδώ στην Κύπρο, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, αν βγάλω τους τέσσερις μεγάλους συλλόγους της Ελλάδας, είναι πιο γρήγορο, πιο ανοικτό, δεν έχει τόση μεγάλη σκοπιμότητα και επίσης από το φίλαθλο κοινό η απαίτηση στο να παιχτεί ποδόσφαιρο είναι πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με την Ελλάδα. Πιστεύω ότι το κυπριακό πρωτάθλημα δεν είναι τόσο κοντά στο ελληνικό, αλλά περισσότερο σε κάποια άλλα πρωταθλήματα της Ευρώπης που έχουν περισσότερη ελευθερία στο ποδόσφαιρο, κάτι που μου αρέσει και εμένα».

Ποιο πιστεύετε είναι το μεγαλύτερο προσόν του πατέρα σας, Γιάννη Πετράκη, το οποίο θα θέλατε να το υιοθετήσετε στη δουλειά σας;

«Πολύ ωραία ερώτηση! Δεν μου την έχουν ξανά κάνει! Θα πω τη δύναμη της ψυχής του. Νομίζω αυτό είναι το μεγαλύτερό του προσόν. Είναι λεβέντης! Πολύ!»

Παρότι κατανοώ την απάντησή σας, θα ήθελα να μας εξηγήσετε αυτό με τη δύναμη της ψυχής του. Πρόκειται, άλλωστε, για έναν άνθρωπο τον οποίο γνωρίσαμε εδώ στην Κύπρο…

«Τα εξωαγωνιστικά είναι πιο σπουδαία από τα αγωνιστικά που μπορείς να πάρεις από τέτοιους ανθρώπους, από τέτοιες προσωπικότητες. Σε καμιά στιγμή της ζωής του, δεν έχω βιώσει ούτε ως γιος του, ούτε ως συνάδελφός του, την αμφιβολία, την αμφισβήτηση, τον φόβο και ταυτόχρονα από την απέναντι πλευρά υπάρχει το θάρρος, η πίστη, η θετική διάθεση, η εργατικότητα, η αξιοπρέπεια. Έχει τόσα πολλά ωραία πράγματα σαν ανθρώπινος χαρακτήρας, τα οποία εγώ ως γιος του και συνάδελφός του, με την καλή έννοια, θα ζήλευα. Ακόμη και στις πολύ μεγάλες δυσκολίες της ζωής του είναι λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Οι δυσκολίες θα ξεπεραστούν, θα γίνουμε καλύτεροι και θα προχωρήσουμε! Είναι ένας άνθρωπος με ψυχική δύναμη και νομίζω αυτό είναι το μεγαλύτερο προσόν που θα ήθελα να υιοθετήσω, αν μπορούσα, στον μέγιστο βαθμό».

«Έχω θέματα με την ταύτιση»

Ποιον ή ποιους προπονητές θαυμάζετε από τον χώρο του ποδοσφαίρου και γιατί;

«Μου αρέσουν διάφοροι προπονητές, αλλά έχω το εξής πρόβλημα: δεν μπορώ να ταυτιστώ με έναν προπονητή. Έχω θέματα με την ταύτιση! Δεν ταυτίστηκα ποτέ με κάποιο μοντέλο προπονητή. Παρατηρώ πάρα πολλούς προπονητές στην Ευρώπη για να δω τι συμβαίνει, υπάρχουν πάρα πολλοί αξιόλογοι προπονητές. Προφανώς ο άνθρωπος που άλλαξε το ποδόσφαιρο είναι ο Γκουαρδιόλα, από την απέναντι πλευρά με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο ο Σιμεόνε, με έναν άλλο τρόπο ο Αντσελότι και ο Κλοπ. Ακόμη και από τους αντιπάλους μας έχω μάθει πολλά πράγματα γιατί ένας άνθρωπος μπορεί να έχει μια ιδέα και επιδιώκω να καταλάβω ποια είναι η αιτία που έχει προκαλέσει αυτή την ιδέα και για ποιο λόγο τη χρησιμοποιεί. Δεν θα δω ένα αποτέλεσμα ή μια εικόνα στο γήπεδο και θα πω τι ωραία παίζει αυτή η ομάδα, αλλά προσπαθώ να καταλάβω τι κρύβεται πίσω από αυτό και μετά με ποιο τρόπο αυτό μπορεί να δουλέψει. Γι’ αυτό μου αρέσει να παρατηρώ».