ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΤΑΥΡΙΝΙΔΗΣ

Στα έξι – εφτά του χρόνια έκλεψε μία σοκολάτα από το σούπερ μάρκετ της περιοχής που διέμενε στην Κροατία και την έτρωγε σιγά – σιγά για να την απολαύσει. Δεν ήξερε τι γεύση είχε! Κάπως έτσι ξεκίνησε η κουβέντα μας με τον Μιλένκο Σπόλιαριτς, πριν πατήσω το κουμπί για την ηχογράφηση της συνέντευξής μας, θέλοντας να μας δείξει τη φτώχεια που επικρατούσε τότε και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε. Ίσως να είχε στο μυαλό του την ίδια του τη ζωή όταν τον ρωτήσαμε τι γίνεται σωστά και τι λάθος στη διαχείριση των μικρών ποδοσφαιριστών, ιδίως των ταλέντων στην Κύπρο. «Σήμερα τα παιδιά τα έχουν όλα. Δεν τους λείπει τίποτα! Στο ποδόσφαιρο οι μεγάλοι παίκτες βγήκαν από τη φτώχεια», μας απαντάει αφοπλιστικά. Ο θρύλος του Απόλλωνα και του κυπριακού ποδοσφαίρου, άνοιξε την καρδιά του στον «Γήπεδο» και μας μίλησε για πολλά και ενδιαφέροντα θέματα. Ελεύθερος και άνετος, όπως τότε που μάγευε με την μπάλα στα πόδια και άξιζε τον κόπο να κόψεις εισιτήριο μόνο γι’ αυτόν, τολμάει να πει σκληρές αλήθειες…

Για ποιους λόγους δεν συνεχίσατε ως προπονητής σε κάποια ομάδα, εξαργυρώνοντας τη φήμη και το όνομά σας, και αποφασίσατε πριν από πολλά χρόνια να κάνετε στροφή στις ακαδημίες;

«Όταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο, ασχολήθηκα με την προπονητική. Ήμουν για δύο χρόνια στον Άρη. Έγινε κάτι τότε με τους παράγοντες του Άρη σε σχέση με τον προγραμματισμό κι αυτό δεν μου άρεσε. Δεν μου άρεσε γιατί έλεγα εγώ είμαι ο προπονητής. Βέβαια, ναι, κάποτε ακούς τις απόψεις αυτών που είναι δίπλα στην ομάδα, αλλά δεν μου άρεσε ο τρόπος που γίνονταν κάποια πράγματα. Έφυγα από τον Άρη και πήγα στην Παρεκκλησιά, έκανα και εκεί δύο χρόνια. Πιστεύω και εκεί έγινε καλή δουλειά, αλλά το σκηνικό επαναλήφθηκε και σταμάτησα. Ήμουν και στην Πάφο έναν μήνα. Δεν είχαμε καλά αποτελέσματα, κάναμε συμφωνία και έφυγα. Έτσι, το 2007 αποφάσισα να δημιουργήσω τις δικές μου ακαδημίες».

Γιατί ένας γονιός να πάρει το παιδί του στην ακαδημία; Τι θα του προσφέρει; Διότι σίγουρα δεν μπορούν να γίνουν όλοι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές…

«Πιστεύω είναι μια πολύ καλή απόφαση ένας γονιός να πάρει τα παιδιά του στην ακαδημία. Κατ’ αρχάς μέσω του ποδοσφαίρου τα παιδιά μαθαίνουν να συνεργάζονται και να αποκτούν ομαδικό πνεύμα. Ως ακαδημία το πρώτο που μας ενδιαφέρει είναι τα παιδιά να σέβονται και να εκτιμάνε, να βοηθάνε το ένα το άλλο. Είμαι τυχερός που δουλεύω με προπονητές που αγαπάνε τη δουλειά τους και τα παιδιά. Βέβαια, από τότε που άνοιξα τις ακαδημίες μέχρι σήμερα, τα παιδιά έχουν αλλάξει πάρα πολύ, η ίδια η ζωή έχει αλλάξει. Στη σημερινή εποχή οι γονείς, και το καταλαβαίνω αυτό, δουλεύουν πάρα πολύ και δεν έχουν αρκετό χρόνο. Όταν, όμως, αποφασίσεις να κάνεις ένα μωρό, θέλεις δεν θέλεις, πρέπει να βρεις χρόνο να ασχοληθείς μαζί του. Το αν θα γίνει κάποιος επαγγελματίας και αν θα συνεχίσει να παίζει μπάλα, αυτό δεν το ξέρει κανένας. Από τον καιρό που έχω δημιουργήσει την ακαδημία μέχρι και σήμερα αρκετά παιδιά συνέχισαν μαζί μου για αρκετά χρόνια ή και έφτασαν να αγωνίζονται στην πρώτη κατηγορία. Βεβαίως έχει και παιδιά που σταμάτησαν».

Τι θεωρείτε πως γίνεται σωστά και τι λάθος στη διαχείριση των μικρών ποδοσφαιριστών, ιδίως των ταλέντων στην Κύπρο;

«Δεν είναι εύκολο για ένα παιδί να πετύχει και να προχωρήσει στο ποδόσφαιρο. Όπως είπα και πριν, άλλαξε πάρα πολύ η ζωή. Σήμερα τα παιδιά τα έχουν όλα. Δεν τους λείπει τίποτα! Στο ποδόσφαιρο οι μεγάλοι παίκτες βγήκαν από τη φτώχεια. Δεν είχαν τίποτα! Κι αυτό κάτι λέει. Δεν το λέω για τον εαυτό μου, μιλάω για τα μεγάλα ονόματα».

Λέτε ότι το γεγονός ότι τα έχουν όλα είναι μεγάλο πρόβλημα…

«Είναι μεγάλο πρόβλημα, ναι. Είναι αναπόφευκτο κάποτε να λείπει κάτι του παιδιού, μερικές φορές πρέπει να μείνει μόνο του, να αποφασίσει μόνο του. Οι περισσότεροι πιέζουν τα παιδιά τους και αυτό είναι λάθος. Επίσης, πρέπει να πω ότι αρκετά παιδιά την ίδια στιγμή ασχολούνται με διάφορα αθλήματα. Αυτό δεν αφήνει τα παιδιά να ξεκουραστούν. Ποτέ δεν έλεγα στα παιδιά μου ότι επειδή έπαιζα εγώ μπάλα πρέπει να το κάνουν κι αυτά».

Σε ποιο επίπεδο, πιστεύετε, βρίσκεται το κυπριακό πρωτάθλημα;

«Πιστεύω γενικά σαν χώρα είμαστε αρκετά πίσω στο ποδόσφαιρο. Θα μπορούσαμε να είμαστε σε καλύτερη θέση. Με το κλίμα που έχουμε και με διάφορα θετικά που προσφέρει η Κύπρος θα μπορούσαμε να είμαστε σε υψηλότερο επίπεδο».

Γιατί το λέτε αυτό;

«Το λέω αυτό, όχι μόνο γιατί δεν αγωνίζονται πολλοί Κύπριοι ποδοσφαιριστές, αλλά επειδή οι ξένοι ποδοσφαιριστές που έρχονται στην Κύπρο δεν έχουν τόση ποιότητα για να βελτιώσουν το κυπριακό ποδόσφαιρο και να προσφέρουν αυτό που θέλουν οι φίλαθλοι».

Ως ένας άνθρωπος που ζείτε το κυπριακό ποδόσφαιρο εδώ και 32 χρόνια από διάφορες θέσεις, ποιοι πιστεύετε είναι οι λόγοι που η Εθνική ομάδα δεν μπορεί να ανέβει επίπεδο;

«Επειδή δεν αγωνίζονται οι Κύπριοι ποδοσφαιριστές στις ομάδες τους. Ανέφερες πριν αρχίσουμε τη συνέντευξη, Ανδρέα, ότι τότε που αγωνιζόμουν εγώ είχε πολύ καλούς ξένους. Και έτσι είναι, αλλά την ίδια ώρα υπήρχαν και πολλοί Κύπριοι. Όταν πηγαίναμε στην Εθνική με τον Γκόγκιτς, όλοι λέγανε ότι βοηθάμε. Ωστόσο, και οι δύο μας είχαμε βοήθεια από τους άλλους ποδοσφαιριστές. Όταν αγωνιζόμουν, ο Απόλλωνας διέθετε έξι - εφτά παίκτες που ήταν βασικοί και μετά κλήθηκαν στην Εθνική. Με την τωρινή κατάσταση, πώς να τα πάει καλά η Εθνική;»

Πώς τελικά μπορεί να βελτιωθεί η θέση του Κύπριου παίκτη;

«Πρέπει οπωσδήποτε δύο ή τρεις Κύπριοι ποδοσφαιριστές να βρίσκονται στην ενδεκάδα κάθε ομάδας αν θέλουμε να έχουμε καλή Εθνική. Πολλοί λένε ότι φταίει η Ομοσπονδία! Όταν το ίδιο το σωματείο δεν προσπαθεί να αγωνίζονται οι Κύπριοι, γιατί φταίει η Ομοσπονδία;»

Μήπως πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι με την παγκοσμιοποίηση του ποδοσφαίρου δεν πρόκειται να δούμε ουσιαστικές επενδύσεις από τις κυπριακές ομάδες στις ακαδημίες;

«Δεν γνωρίζω αν δίνουν ή όχι χρήματα ή πόσα δίνουν. Ακούω για μερικές ακαδημίες ότι δουλεύουν καλά. Το θέμα, όμως, είναι πόσοι παίκτες προωθούνται στην πρώτη ομάδα. Για παράδειγμα, η Ομόνοια που διαθέτει αρκετούς Κύπριους, μπορούμε να πούμε ότι δουλεύει καλά σε επίπεδο ακαδημιών».

Τι θα αλλάζατε αν μπορούσατε στο κυπριακό πρωτάθλημα ώστε να αναβαθμιστεί ποιοτικά;

«Θα είμαι λίγο σκληρός τώρα, αλλά πιστεύω ότι στις ομάδες θα έπρεπε να βρίσκονται περισσότεροι άνθρωποι που καταλαβαίνουν από μπάλα. Δυστυχώς, δεν διαθέτουν οι ομάδες πολλούς τέτοιους ανθρώπους. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Κύπρο. Πρέπει να δώσεις χρόνο στον προπονητή και το τιμ να δουλέψουν. Επίσης, πολλοί λίγοι προπονητές αποφασίζουν για όλους τους ποδοσφαιριστές που αποκτάει η ομάδα τους. Στη σημερινή εποχή διαδραματίζουν μεγάλο ρόλο οι μάνατζερ. Γενικά πιστεύω ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται από άλλους και λιγότερο από αυτούς που πρέπει. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην Κύπρο».

Θεωρείτε ότι έτσι όπως είναι δομημένο το σύστημα στην Κύπρο μπορεί να οδηγεί σε αδικίες όσον αφορά τους Κύπριους ποδοσφαιριστές;

«Όχι μόνο για τους Κύπριους παίκτες. Το ίδιο το ποδόσφαιρο αδικείται και στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Πες μου εσύ πόσες ομάδες έχουν νούμερο 10. Παλιά θυμάσαι τον Ζιντάν, τον Ροναλτίνιο. Τώρα όλοι είναι οι ίδιοι. Στο σημερινό ποδόσφαιρο προχωράνε περισσότερο αυτοί που δεν ξέρουν τόση μπάλα. Εσύ βλέπεις ποδόσφαιρο; Είναι πάρα πολύ δυνατό το management. Εγώ έλεγα και παλιά ότι αν έχεις καλό manager μπορεί να σε πωλήσει και χωρίς το ένα σου πόδι. Και μπράβο του, από την πλευρά τους οι μάνατζερ κάνουν καλή δουλειά. Άσχετα εμείς τι βλέπουμε….».

Γιατί συμβαίνει αυτό;

«Διότι άλλαξε το ποδόσφαιρο, δεν ξέρω. Το ποδόσφαιρο… πήγε περισσότερο σε άλλο άθλημα, στο δυνατό και στο γυμνασμένο σώμα, από ό,τι στο μυαλό και την καλή επαφή με την μπάλα. Βλέπεις και εσύ όποτε κρατούν την μπάλα, τη δίνουν πίσω».

Ποια είναι η άποψή σας για το σύγχρονο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ιδιαίτερα σε σχέση με παλαιότερες εποχές;

«Εμένα μου λένε ότι παλαιότερα κάποιος μπορούσε να ασχοληθεί πιο εύκολα με το ποδόσφαιρο. Εγώ λέω ότι τότε ήταν πολύ πιο δύσκολο. Να πω ένα παράδειγμα: όταν παίζαμε εναντίον της Ανόρθωσης, ο παίκτης που με μάρκαρε, με έπαιζε μαν-του-μαν. Τώρα είναι όλο γραμμές, οι ποδοσφαιριστές είναι σαν ρομπότ. Δεν τους αφήνουν να σκέφτονται πολύ. Έχασε το ποδόσφαιρο από αυτή την ομορφιά του, από αυτή τη γλύκα, δεν βλέπεις πολλές ωραίες ενέργειες και πάσες».

Πού, πιστεύετε, οφείλεται το γεγονός ότι ο Απόλλωνας μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, τη σεζόν 2021-22, δεν κατάφερε να πρωταγωνιστήσει τα επόμενα δύο χρόνια; Περιμένατε αυτές τις πορείες μετά την κατάκτηση του τίτλου;

«Όχι, δεν τις περίμενα. Αυτό που μπορώ να πω γενικά και δεν αφορά μόνο τον Απόλλωνα, βλέποντας γενικά από έξω τα πράγματα, διότι δεν πηγαίνω στα παιχνίδια, είναι πάρα πολύ σημαντικός ο προγραμματισμός. Τότε κατέκτησε το πρωτάθλημα ένας προπονητής. Έμεινε; Όχι, έφυγε».

Ήταν μεγάλος λάθος εννοείται που αποδεσμεύτηκε ο Αλεξάντερ Τσόρνιγκερ;

«Βεβαίως. Αυτός ο προπονητής πήρε το πρωτάθλημα. Δεν είναι τυχαία που το κατέκτησε, κάποια προσόντα πρέπει να είχε. Αυτό, επίσης, που συμβαίνει γενικά, όχι μόνο στον Απόλλωνα, αλλά το είδαμε και στον ΑΠΟΕΛ πέρσι, είναι ότι μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, η ομάδα απέκτησε δέκα ή δεκαπέντε ποδοσφαιριστές. Aπό τη στιγμή που μια ομάδα κατακτάει το πρωτάθλημα, δεν είναι ανάγκη να κάνει τόσες πολλές αλλαγές».

Είπατε ότι δεν πάτε στα παιχνίδια. Γιατί;

«Με πονάει πάρα πολύ αυτό, το είπα και όταν πήγα στο «Αλφαμέγα» για πρώτη φορά που άνοιξε, ότι δεν θα τελειώσουν πολλά παιχνίδια εδώ. Δεν είμαστε λαός να καθόμαστε στη θέση μας, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες, όπου κάθονται αντίπαλοι οπαδοί μεταξύ τους. Στα γήπεδα της Κύπρου, δεν έχω την ησυχία μου. Βλέπετε τι γίνεται με τα επεισόδια; Γι’ αυτό προτιμάω την τηλεόραση. Ακούγεται σκληρό για τα παιδιά μου, που δεν πηγαίνω γήπεδο, αλλά έτρεξα πάρα πολύ γι’ αυτούς, δεν είναι πλέον μικρά παιδιά, είναι μεγάλοι».

Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο που εκδώσατε πριν λίγα χρόνια με τον αινιγματικό τίτλο «ΠΩΣ… ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ»

«Αφού είχα εμπειρία πάνω από δέκα χρόνια στην ακαδημία, αποφάσισα να γράψω ένα βιβλίο με σκοπό να ανοίξω λίγο τα μάτια των γονιών. Πρόκειται για ένα βιβλίο που απευθύνεται και στα παιδιά, αλλά και σε όσους ασχολούνται με αυτά. Στο βιβλίο τονίζονται οι πολλές λανθασμένες συμπεριφορές και νοοτροπίες, που αποτελούν εμπόδιο στην προσπάθεια των παιδιών να πετύχουν στον χώρο του ποδοσφαίρου. Οποιοσδήποτε με γνωρίζει, θα καταλάβει ότι το βιβλίο αντιπροσωπεύει εμένα - μου αρέσει να λέω αυτό που νιώθω. Είναι ένας οδηγός που πιστεύω θα βοηθήσει όσους ασχολούνται με το ποδόσφαιρο στις αναπτυξιακές ηλικίες».