Όσοι πιστέψαμε ότι κάτι καλό θα έβγαινε μέσα από τούτο το παιχνίδι, τελικά επιβεβαιωθήκαμε. Η Εθνική Ελλάδας, εν μέσω βαρύτατου πένθους, κέρδισε μέσα στο Γουέμπλεϊ την Εθνική Αγγλίας και, μάλιστα, όχι σε φιλικό αλλά σε επίσημο αγώνα.

Αυτή η συγκεκριμένη ομάδα της Ελλάδας έκρυβε μέσα της σπάνια χαρίσματα. Οι παίκτες της έχουν φοβερό ταλέντο, βγάζουν πάθος, έχουν ανθρωπιά και τρομερές ευαισθησίες. Κι όλα αυτά βγήκαν την Πέμπτη στον αγωνιστικό χώρο του Γουέμπλεϊ.

Για να κερδίσει η Ελλάδα συνέβαλε, έστω και άθελά της, η άκαρδη ηγεσία της UEFA, η οποία δεν σεβάστηκε τον θάνατο ενός εν ενεργεία Έλληνα ποδοσφαιριστή. Αν αυτό το μεγάλο κακό συνέβαινε σε μια άλλη Εθνική, από τις γνωστές της Ευρώπης, να είστε σίγουροι ότι η UEFA θα ανέβαλλε αμέσως τον αγώνα. Όμως, η Ελλάδα δεν ανιμετωπίστηκε ως ισότιμη ομάδα, της οποίας το βαρύ πένθος έπρεπε να σεβαστούν.

Πάμε τώρα και στο αγωνιστικό μέρος. Η Ελλάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς μπήκε στον αγωνιστικό χώρο και ήξερε τι ήθελε. Έπρεπε να κερδίσει για να τιμήσει τη μνήμη του Τζορτζ Μπάλντοκ, έπρεπε να κερδίσει για να θυμάται και να τιμά όλος ο κόσμος έναν 31χρονο λεβέντη που έφυγε τόσο άδικα. Και προσέξτε, αυτή η σιδερένια Εθνική δεν λιγοψύχησε όταν στο 87' δέχθηκε την ισοφάριση. Αντίθετα, επιτέθηκε και στο 90+4' έριξε στον κανναβάτσο τους Άγγλους.

Το σκέφτηκα και θα το γράψω σήμερα. Αυτή η Εθνική, όπως την είδαμε στο Γουέμπλεϊ, είναι η καλύτερη Εθνική όλων των εποχών! Και με έναν καλό καπετάνιο στο τιμόνι της, όπως ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, είναι σε θέση να φθάσει πολύ ψηλά, να μεγαλουργήσει!