Σε αυτό το ντέρμπι οι βαθμοί δεν κρίθηκαν στο γήπεδο, όπως παλαιότερα έγινε και με αλλά παιχνίδια. Δεν έπαιξαν στο γήπεδο ο Απόλλωνας εναντίον της ΑΕΛ, αλλά ΑΕΛ εναντίον της ΑΕΛ κι έχασαν και οι δυο. Ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί οι παίκτες της γαλαζοκίτρινης ομάδας όταν ήταν να φύγουν από το γήπεδο στο ντέρμπι της Λεμεσού που δεν ξεκίνησε ποτέ, πήγαν να χαιρετίσουν και να ευχαριστήσουν τους οπαδούς τους.

Μήπως γιατί τους στέρησαν τη διεκδίκηση τριών βαθμών στο γήπεδο; Τι να πω; Το φαινόμενο είναι ανεξήγητο... Ξέρω, θα φωνάξει το σωματείο της ΑΕΛ, θα πάει σε έφεση, όμως η πρωτόδικη απόφαση εκδόθηκε και η νίκη πήγε στον Απόλλωνα με σκορ 3-0. Βέβαια, ας μη χαίρεται ο Απόλλωνας γιατί αύριο μπορεί να... σκάψουν την ίδια παγίδα οι οπαδοί του για να πέσουν οι δικοί τους παίκτες μέσα!

Δεν είμαι από αυτούς που δεν θέλουν να βλέπουν κόσμο στο γήπεδο. Ωστόσο, κατά εκεί πάμε και φέτος. Δηλαδή, στα λεγόμενα παιχνίδια υψηλού κινδύνου να μην υπάρχουν στις κερκίδες οπαδοί της φιλοξενούμενης ομάδας, ούτε καν αυτοί οι 800 ή 500. Ξέρω, θα αρχίσετε όλοι να μου λέτε ότι η Αστυνομία φταίει που δεν μπορεί να περιφρουρήσει και να επιβάλλει την τάξη.

Και τι να κάνουμε φίλοι μου; Αυτή την Αστυνομία έχουμε, με αυτή θα βαδίσουμε. Από τη στιγμή που και οι οπαδοί δεν αντιλαμβάνονται ποιο είναι το συμφέρον της ομάδας τους, θα πάμε μόνο με τους οπαδούς της εντός έδρας ομάδας και οι υπόλοιποι θα αρκεστούν στις τηλεοράσεις τους.

Κι ας φωνάζουν όλοι μαζί κι ας κτυπιούνται, γιατί αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο.