Κατώτερη των προσδοκιών παρουσιάστηκε η ΑΕΚ στο παιχνίδι με την Πάφος FC και η ήττα ήρθε φυσιολογικά. Πρώτο φετινό εντός έδρας παιχνίδι πρωταθλήματος, πρώτη ήττα, η δεύτερη συνεχόμενη στα μόλις δύο φετινά επίσημα παιχνίδια που έδωσε μέχρι σήμερα η ομάδα στην «Αρένα» (μετά την ήττα, με το ίδιο σκορ, από την Πάκσι Ουγγαρίας). Δύο ήττες στην «Αρένα» με παρόμοιες, «φτωχές» εμφανίσεις.

Το διπλό επί του Απόλλωνα στην πρεμιέρα έκρυψε τα αγωνιστικά προβλήματα της ΑΕΚ κάτω από τα χαλί, λαμβάνοντας υπόψη την κακή εικόνα που είχε η ομάδα μέχρι το σημείο που ανέκτησε αριθμητικό πλεονέκτημα. Το «χαστούκι» από την Πάφο «ξενέρωσε» τον κόσμο (και τους διοικούντες φυσικά), που ανέμεναν σαφώς καλύτερη εικόνα από την ομάδα τους. Κόντρα στην «ευρωπαία» και γεμάτη ποιότητα Πάφος, η ΑΕΚ παρουσιάστηκε ασύνδετη, με τις γραμμές της να μην έχουν συνοχή.

Οι παίκτες της υστέρησαν αφάνταστα στην τελική μεταβίβαση, εξού και σε κανονική ροή αγώνα δεν δημιούργησαν κάποια μεγάλη ευκαιρία. Το σύστημα που επέλεξε να παρατάξει την ομάδα του ο Χένινγκ Μπεργκ με δύο φορ δεν απέδωσε. Τα κενά στη μεσοαμυντική γραμμή ήταν πολλά (μόνο ο Λέδες ήταν ο καθαρόαιμος κόφτης) και, ως εκ τούτου, η αναχαίτιση των ταχύτατων ποδοσφαιριστών της Πάφος που έφευγαν σαν «σφαίρες» στην κόντρα επίθεση ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Ο Ναούμ, που ήταν ο αριστερός εξτρέμ, σύγκλινε συνεχώς προς τον άξονα σε έναν ρόλο επιτελικού μέσου και το αριστερό φτερό της επίθεσης καλυπτόταν συνεχώς από τις προωθήσεις του Γκαρσία.

Αυτό, όμως, είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται πολλοί κενοί χώροι στην αριστερή πλευρά της άμυνας της ΑΕΚ, αφού στις γρήγορες αντεπιθέσεις των Παφιτών ο 31χρονος Ισπανός ακραίος μπακ δεν προλάβαινε να επιστρέψει για να καλύψει τον χώρο του. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα οι αργοί στόπερ της ομάδας να βρεθούν αρκετές φορές εκτεθειμένοι και σε ανισορροπία. Κάπως έτσι η ΑΕΚ δέχθηκε τα δύο γκολ. Κτυπητή ήταν η αδυναμία της ΑΕΚ και στο αντίπαλο κουτί.

«Φωνάζει» η ομάδα ότι χρειάζεται έναν ικανό φορ με εκτόπισμα. Όλες οι ελπίδες πλέον εναποτίθενται στον Αντζιέλσκι. Η ομάδα χρειάζεται ακόμα έναν καλό επιτελικό μέσο που να οργανώνει το παιχνίδι από τον άξονα. Κατάντησε κουραστικό (και προβλέψιμο) να περνά σχεδόν όλο το παιχνίδι από τον Φαράζ ή από τις προωθήσεις του Γκαρσία.