Λένε συχνά πολλοί ποδοσφαιρόφιλοι: αξίζει ένα παγκόσμιο κύπελλο στον Λιονέλ Μέσι ή αξίζει ένα παγκόσμιο κύπελλο στον Κριστιάνο Ρονάλντο. Ή ακόμη, μα γίνεται να μην κατακτήσει μία φορά το παγκόσμιο κύπελλο ο Νεϊμάρ; Είναι τεράστιοι ποδοσφαιριστές, αλλά γιατί να μην αξίζει ένα παγκόσμιο κύπελλο ο Λούκα Μόντριτς;

Αυτή η τεράστια προσωπικότητα που παίρνει στις πλάτες του την Κροατία και την οδηγεί από επιτυχία σε επιτυχία. Αλλά γιατί τα φώτα δεν πέφτουν πάνω στον 37χρονο «γερόλυκο»; Ή δεν πέφτουν τόσο πολύ πάνω του σε σχέση με τους Νεϊμάρ, Ρονάλντο ή Μέσι;

Μήπως γιατί δεν αγωνίζεται στις Εθνικές ομάδες της Αργεντινής, Βραζιλίας ή Πορτογαλίας; Μήπως γιατί δεν είναι «κούκλος» ή εγωκεντρικός να κυνηγάει την κάμερα από πίσω; Μήπως γιατί δεν έχει μανία με τη δημοσιότητα, έχει χαμηλό προφίλ και δεν φωτογραφίζεται όπου και αν βρίσκεται; Μήπως γιατί είναι πράος, δεν προκαλεί με τη συμπεριφορά του και αγωνίζεται για το σύνολο και όχι για τον εαυτό του;

Διότι μπορεί να το κάνει εύκολα, να αγωνιστεί για τον εαυτό του! Είναι ο καλύτερος ίσως επιτελικός των τελευταίων… πολλών χρόνων, αλλά βλέπετε κρατάει ένα πολύ απλοϊκό προφίλ, ενώ δεν αξιοποιεί το όπλο της σύγχρονης εποχής: τα social media για να στρέψει τα φώτα πάνω του! Ίσως αυτά του «στοιχίζουν» στην εποχή που έχει περισσότερη σημασία τι κάνεις στην προσωπική σου ζωή παρά στη δουλειά σου.

Ο Μόντριτς μπορεί να παίρνει εκατομμύρια αλλά με τη γενικότερη του στάση μας… παίρνει πίσω στις ρομαντικές εποχές του ποδοσφαίρου. Ενός ποδοσφαίρου που δεν χρειαζόταν να κάνεις τίποτα περιττό για να διαφημιστείς: απλώς χρειαζόταν να είσαι παικταράς. Τώρα πρέπει να συνδυάσεις και αρκετά «εξωγηπεδικά» πράγματα για να είσαι παικταράς, να αποκτήσεις φήμη και να είσαι περιζήτητος. Ίσως… δεν είναι ούτε τόσο σημαντικό στη εποχή που ζούμε που ο Μόντριτς ενώ πετούσε από τη χαρά του για την πρόκριση επί της Βραζιλίας, έτρεξε, αγκάλιασε και παρηγόρησε τον Ροντρίγκο μετά το χαμένο του πέναλτι…