Η μεγαλύτερη ελπίδα της Ανόρθωσης για να διορθωθεί το πρόβλημα στο σκοράρισμα, δεν είναι η δουλειά του Τσίσκο Μουνιόθ στις προπονήσεις. Από τη στιγμή που δεν διαθέτει στο ρόστερ της επιθετικούς που… να ‘χουν το γκολ, πρόκειται για κάτι που μπορεί να φτιαχτεί μόνο στη μεταγραφική περίοδο Ιανουαρίου.

Οι επιλογές που έγιναν… και δεν έγιναν το περασμένο καλοκαίρι από τους Νεόφυτο Λάρκου και Ντάρκο Μίλανιτς για την κορυφή της επίθεσης, αποτέλεσαν το μεγαλύτερο (από τα πολλά) «φάουλ» τους. Επρόκειτο για μια θέση στην οποία η «Κυρία» πονούσε κι έπρεπε να ήταν η Νο1 προτεραιότητά τους. Ο κόσμος της ομάδας περίμενε δύο φορ γκολτζήδες, και αντί αυτών ήρθε ένας, «τσακκωμένος» με το γκολ. Κακός παίκτης ο Ράντονιτς δεν είναι, αλλά στο σκοράρισμα, τι απαιτήσεις να έχει κανείς από κάποιον με δύο τέρματα την τελευταία διετία;

Aπό εκεί και πέρα, ο Νινγκά απέδειξε πως δεν μπορεί στην κορυφή (συζητήσιμο το αν μπορεί αλλού), οι ελπίδες για τον Γουαρίς (για τον οποίον ο προπονητής που τον έφερε τόνισε πως δεν ήρθε ως φορ) αποδείχθηκαν φρούδες, και, όλα τα πιο πάνω, καθιστούν την ενίσχυση με (τουλάχιστον) έναν γκολτζή επιθετικό, αυτονόητη προτεραιότητα ενόψει της προσεχούς μεταγραφικής περιόδου.

Ενίσχυση κι αλλού

Αυτονόητο θα πρέπει να θεωρείται και το ότι ο Μουνιόθ θα ζητήσει κι άλλες μεταγραφές, σε θέσεις στις οποίες θα κρίνει ο ίδιος πως χρειάζονται ενίσχυση. Θυμίζουμε πως η Ανόρθωση έχει δύο κενές θέσεις ξένων/κοινοτικών στον Κατάλογο Α’, άρα μπορεί να αποκτήσει δύο ποδοσφαιριστές χωρίς να χρειαστεί να αφαιρέσει κάποιον από το ρόστερ, ενώ αν πάρει τρίτο θα πρέπει να διώξει έναν και με τέταρτο θα χρειαστεί να φύγει δεύτερος.