Το όνομά του συνδέθηκε με τη δημιουργία ομάδων που διέπρεψαν στην πρώτη κατηγορία και την τέχνη της εξεύρεσης άγνωστων ξένων ταλαντούχων ποδοσφαιριστών, οι οποίοι υπό την καθοδήγησή του έκαναν άλματα στην καριέρα τους. Η Δόξα και μετέπειτα ο Ολυμπιακός ήταν τα διαβατήριά του για το μεγάλο βήμα και τη μεγάλη πρόκληση στην καριέρα του που ονομάζεται ΑΕΛ! Όχι, δεν κάνετε λάθος, αναφερόμαστε στον Πάμπο Χριστοδούλου. Τότε (2011-12), δημιουργώντας μια ομάδα με απίστευτες φυσικές δυνάμεις, που έτρεχε ασταμάτητα, σκληροτράχηλη και καλοδουλεμένη, με μαεστρία την οδήγησε στην κορυφή του κυπριακού ποδοσφαίρου, βγάζοντας στους δρόμους τη μισή Λεμεσό που κιτρίνισε για 44 μέρες, όσα χρόνια δηλαδή πέρασαν από την τελευταία φορά που οι γαλαζοκίτρινοι πανηγύρισαν τον τίτλο του πρωταθλητή. Ξεχωριστή θέση στα επιτεύγματά του, η πορεία που έκανε με την Εθνική Κύπρου πριν από δέκα περίπου χρόνια, όντας ο τελευταίος ομοσπονδιακός προπονητής που δημιούργησε ένα σύνολο με προσδοκίες. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο «Γήπεδο», της εφημερίδας «Πολίτης», ο 57χρονος προπονητής άνοιξε τα χαρτιά του για διάφορα θέματα: Γεωργία, ΑΕΛ, Ομόνοια, Εθνική και όχι μόνο. Ο Πάμπος Χριστοδούλου δεν διστάζει να ομολογήσει ότι έκανε λάθη στο παρελθόν, ένα από τα οποία ήταν το γεγονός ότι ήταν απόλυτος. Πλέον, ως πιο έμπειρος από ποτέ ή αν θέλετε ως «πιο σοφός ως προπονητής», ξέρει τι ζητάει: να γίνει μέρος ενός μακρόπνοου πρότζεκτ!

Πώς ήταν η εμπειρία σας στη Γεωργία με την Τελάβι και ποιες οι διαφορές με το κυπριακό πρωτάθλημα;

«Τόσο στη Γεωργία όσο και στην Αρμενία, δούλεψα σε ομάδα με τον ίδιο πρόεδρο. Πρόκειται για έναν φιλόδοξο άνθρωπο με όραμα. Ήταν μεγάλη εμπειρία για μένα. Το πρωτάθλημα της Γεωργίας είναι πολύ δυνατό και δύσκολο. Οι περισσότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα αφορούσαν τις μεγάλες αποστάσεις με τα λεωφορεία, είτε αγωνιζόμασταν εντός, είτε εκτός έδρας. Το πιο σημαντικό είναι ότι υπάρχει ένα όραμα σε όλη τη χώρα να χρησιμοποιούνται περισσότερο Γεωργιανοί ποδοσφαιριστές. Προτεραιότητα όλων των ομάδων είναι η Εθνική της χώρας τους! Τα μπάτζετ των τεσσάρων - πέντε πρώτων ομάδων είναι κοντά στα μπάτζετ των δικών μας μεγάλων ομάδων. Το επίπεδό τους δεν είναι το ίδιο, αλλά δεν είναι μακριά από κάποιες δικές μας μεγάλες ομάδες. Όπως έχετε δει φέτος, η τέταρτη ομάδα του πρωταθλήματος αποκλείστηκε από την Ομόνοια στο Conference League».

Γιατί διακόπηκε η συνεργασία σας με την ομάδα από τη στιγμή που ο στόχος της παραμονής στην πρώτη κατηγορία, επιτεύχθηκε;

«Βάσει του πρότζεκτ, στόχος της ομάδας ήταν η χρησιμοποίηση Γεωργιανών νεαρών ποδοσφαιριστών από την ακαδημία και η παραμονή στην πρώτη κατηγορία. Για να καταλάβεις, στην ενδεκάδα χρησιμοποιούσα οκτώ – εννέα βασικούς ποδοσφαιριστές κάτω των 21 ετών, τρεις εξ αυτών ήταν και στο ρόστερ της Εθνικής Ελπίδων, η οποία προκρίθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στα τελικά του Παγκοσμίου. Ο πρόεδρος, ο κ. Ντιγκράν, με κάλεσε να κάνουμε μια μεγάλη προσπάθεια να παραμείνει η ομάδα στην κατηγορία και στο τέλος πετύχαμε έναν άθλο. Ο λόγος που έφυγαν ήταν γιατί ο κ. Ντιγκρά, αποφάσισε ότι δεν θέλει να συνεχίσει στην ομάδα. Στο πλάνο του είναι να δημιουργήσει ακαδημίες στην Αρμενία, ήδη έχει ξεκινήσει, να κάνει ένα μεγάλο πρότζεκτ και να αγοράσει ομάδα της πρώτης κατηγορίας».

Γιατί ναυάγησαν οι συζητήσεις με τη διοίκηση της ΑΕΛ για ενδεχόμενη συνεργασία σας;

«Οι χειρισμοί που έγιναν στην αρχή, δεν με έκαναν να πιστέψω ότι οι άνθρωποι με ήθελαν πραγματικά. Στη συνέχεια, το τι σκάλωσε ήταν η διάρκεια του συμβολαίου μου, διότι εγώ όπως τους είχα αναφέρει δεν θα πήγαινα στην ΑΕΛ για τα λεφτά. Αυτό που με ενδιέφερε στην ΑΕΛ ήταν να κλείσω ένα συμβόλαιο ενάμιση χρόνο. Κι αυτό γιατί στη φετινή σεζόν θα κάναμε το καλύτερο, που ήταν να παραμείνει όσο πιο γρήγορα η ομάδα στην πρώτη κατηγορία και να κτυπήσει το κύπελλο. Αλλά η φιλοσοφία μου όλη αφορούσε τη νέα σεζόν. Στόχος μου ήταν να χτίσω μια ομάδα με παρόν και μέλλον, να τη χαίρεται ο κόσμος και να γίνει μία ένωση των οπαδών, των ποδοσφαιριστών, του συμβουλίου όπως την ονειρευόμουν».

Γιατί λέτε ότι οι χειρισμοί δεν σας έκαναν να πιστέψετε ότι σας ήθελαν πραγματικά; Λόγω του συμβολαίου;

«Ναι, λόγω του συμβολαίου. Δεν είχα να αποδείξω ποιος είμαι. Στην ΑΕΛ έχω πετύχει, ό,τι καλύτερο μπορεί να πετύχει κάποιος προπονητής. Δεν το κρύβω ότι την έχω στην καρδιά μου αυτή την ομάδα, έχω περάσει απίστευτες στιγμές, πήραμε πρωτάθλημα, βγήκαμε για πρώτη φορά στο Europa League, αγαπήθηκα από τον κόσμο, έχω μεγάλη εκτίμηση και αγάπη σε αυτή την ομάδα και τους φιλάθλους της. Aπό τη στιγμή που είδα ότι δεν ήταν διατεθειμένοι να προχωρήσουμε με ενάμιση χρόνο κλειστό συμβόλαιο, δεν ήθελα κατ’ ουδένα λόγο να πάω στην ΑΕΛ με ένα συμβόλαιο έξι μηνών και μετά, είτε να φύγω, είτε να αιωρούμαι. Ξέρουν ποια είναι η αξία του Πάμπου. Επ’ ευκαιρίας και επειδή πάλι ακούστηκαν κάποια πράγματα που δεν ευσταθούν, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι διότι νιώθω την αδικία στο πρόσωπό μου. Αδικία τόσο για μένα όσο και για τον κόσμο της ΑΕΛ που ακούει διάφορα τα οποία δεν ευσταθούν. Υπάρχουν φήμες ότι στη δεύτερη μου θητεία έφυγα από την ΑΕΛ γιατί είχα συμφωνήσει με την Ομόνοια. Ουδέν αναληθέστερον. Ποτέ μου δεν μίλησα με την Ομόνοια πριν λύσω τη συνεργασία μου με την ΑΕΛ. Η πραγματικότητα είναι ότι τότε προέκυψαν κάποια θέματα με κάποιους ποδοσφαιριστές της ομάδας και τη διοίκηση, θέματα τα οποία διατάραξαν το κλίμα στην ομάδα. Από την πλευρά μου, για να επέλθει ηρεμία, ζήτησα όπως αποχωρήσουν αυτοί οι ποδοσφαιριστές, όμως, η εισήγησή μου δεν μπορούσε να εφαρμοστεί. Κατόπιν τούτου, αποφάσισα ότι το καλύτερο και για τις δύο πλευρές ήταν να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Λίγο μετά που έφυγα από την ΑΕΛ, με προσέγγισε ομάδα από την Ελλάδα για να συνεργαστούμε και έδωσα αρνητική απάντηση. Έπειτα προέκυψε η πρόταση της Ομόνοιας. Αυτό ήθελα να το ξεκαθαρίσω, σεβόμενος τους φιλάθλους της ΑΕΛ και τη σχέση που έχω μαζί τους. Αυτό που πραγματικά θέλω είναι αυτή η ομάδα να βρει τα πόδια της και να εκπληρώσει τους στόχους της. Η ΑΕΛ είναι μία μεγάλη ομάδα, με μεγάλο κόσμο πίσω της και από την πλευρά μου θα ήθελα κάποια στιγμή, μπορεί τώρα να μην ήταν το κατάλληλο timing, να επιστρέψω σε αυτή την ομάδα γιατί έχω περάσει απίστευτες στιγμές. Υπάρχει ένας διψασμένος κόσμος, η ΑΕΛ έχει πιστούς οπαδούς και θέλω να δημιουργηθεί μια ομάδα που να τη σέβονται όλοι».

Είστε από τους προπονητές που έχουν δουλέψει σε αρκετές ομάδες της Κύπρου, μικρές και μεγάλες, με τη μεγαλύτερη σας επιτυχία να είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος με την ΑΕΛ. Ποιο είναι το μεγαλύτερο κίνητρό σας από εδώ και πέρα;

«Από τη στιγμή που έχω αποκτήσει τόσο μεγάλες εμπειρίες σε όλες τις ομάδες που έχω δουλέψει, τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό, το κίνητρό μου είναι να βρω έναν άνθρωπο που να έχει όραμα και να είμαι μέρος του πρότζεκτ του. Δεν είμαι ο άνθρωπος, ο οποίος θα πει ναι σε κάτι που θα είναι της στιγμής. Θέλω κάτι που να έχει βάθος, ένα πρότζεκτ που να είναι βασισμένο σε ένα όραμα και να αφήσω έργο».

Θυμόμαστε στην αρχή της προπονητικής σας καριέρας, ίσως και αργότερα, να κάνατε συνεχώς ταξίδια στο εξωτερικό, ειδικά στην Πορτογαλία, για να εντοπίσετε καλούς και φθηνούς ποδοσφαιριστές, κάτι που καταφέρνατε με μεγάλη επιτυχία. Από τότε μέχρι σήμερα έχει αλλάξει ο τρόπος σχεδιασμού των ομάδων σας;

«Όποτε έχω χρόνο είμαι μέσα σε ένα αεροπλάνο και ταξιδεύω, είτε για να παρακολουθήσω ποδοσφαιριστές, αλλά κυρίως για να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου όσον αφορά την προπονητική. Ταξιδεύω σε πολλές χώρες, όπως Ιταλία, Ισπανία, ενώ εξακολουθώ να πηγαίνω και Πορτογαλία. Το ποδόσφαιρο καθημερινά εξελίσσεται και αν δεν είσαι μέσα στην εξέλιξη, τότε κάπου έχεις χάσει επεισόδια. Έχω από τώρα μέσα στο μυαλό μου κάποιους ποδοσφαιριστές και ξέρω όταν συνεργαστώ με κάποια ομάδα, ποιοι από αυτούς, αναλόγως του μπάτζετ, μπορούν να βοηθήσουν. Αυτό θα συνεχίσω να το κάνω όσο είμαι προπονητής. Επειδή ανέφερες την Πορτογαλία, έχω κάνει ένα μεγάλο όνομα στην Πορτογαλία. Γνωρίζουν ότι έφερα ποδοσφαιριστές στην Κύπρο, οι οποίοι δεν υπήρχαν ως ονόματά και μετά πωλήθηκαν. Δεν σου το κρύβω ότι οι περισσότεροι μάνατζερ προωθούν τα ταλέντα κοντά μου γιατί ξέρουν ότι θα έχουν μια καλή εξέλιξη με τη δουλειά που θα γίνει».

Ποιο το επίπεδο των ξένων ποδοσφαιριστών που έρχονται στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια σε σχέση με πριν 15-20 χρόνια; Υπάρχουν διαφορές;

«Τώρα οι περισσότερες ομάδες, αν κοιτάξεις, προσπαθούν να φέρουν ποδοσφαιριστές έτοιμους, οι οποίοι έχουν καλό CV γιατί πιστεύουν ότι είναι πιο λίγο το ρίσκο. Αυτό δεν είναι λάθος από τη στιγμή που το επιτρέπει το μπάτζετ τους. Αφού όμως αναφέρεστε στο επίπεδο των ξένων, πρέπει να πω ότι πάρα πολλοί από αυτούς, δυστυχώς έρχονται για τουρισμό γιατί έχουν κάνει ήδη λεφτά. Σε αρκετές περιπτώσεις, βλέπουμε ποδοσφαιριστές με CV οι οποίοι δεν προσφέρουν. Σε σχέση με πριν 20 χρόνια, το επίπεδο είναι πιο χαμηλό. Ωστόσο, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις αφού βλέπουμε ποδοσφαιριστές με καλά CV που έρχονται στις μεγάλες ομάδες και πραγματικά προσφέρουν».

Πρόσφατα δηλώσατε στον Supersport 104 ότι υπάρχουν ταλέντα στη Γεωργία και αυτό φαίνεται και από την Εθνική τους ομάδα «που τα πάει πολύ καλά». Μπορείτε να υποστηρίξετε το ίδιο και για την Κύπρο; Ότι δηλαδή υπάρχουν ταλέντα….

«Ναι, υπάρχουν ταλέντα στην Κύπρο, τα οποία, όμως, είναι ανεκμετάλλευτα. Η διαφορά είναι ότι στη Γεωργία όλες οι ομάδες τους δίνουν την ευκαιρία να αγωνιστούν. Αν χάσεις ένα παιχνίδι, δεν θα έρθουν να μπουν μέσα και να σε σκοτώσουν και να τα έχουν με τον πρόεδρο και τον προπονητή. Εκεί απολαμβάνουν το ποδόσφαιρο και το πιο σημαντικό απ’ όλα, υπάρχουν κάποιες δικλίδες, κάποιοι νόμοι, που λένε ότι πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός Γεωργιανών στην ενδεκάδα, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στην Αρμενία. Επίσης, αν προχωρήσεις σε αλλαγή Γεωργιανού πρέπει να βάλεις στο παιχνίδι Γεωργιανό. Συνεπώς, προωθούν και θέλουν τους Γεωργιανούς ποδοσφαιριστές να εξελιχθούν για να καταλήξουν στην Εθνική. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα, που λέει την αλήθεια, φέτος, στον τελικό κυπέλλου, πήγε η Ντιναμό Τιφλίδας, μια ιστορική ομάδα, μαζί με μία ομάδα δεύτερης κατηγορίας, η οποία τερμάτισε στην 5^η θέση και τελικά κατέκτησε και το κύπελλο και εξασφάλισε εισιτήριο για την Ευρώπη. Αν γινόταν αυτό το πράγμα εδώ στην Κύπρο, δεν ξέρω αν υπήρχε Ντιναμό ξανά! Τόσο στην Αρμενία όσο και στη Γεωργία προωθούν τα δικά τους παιδιά και αυτό σχετίζεται με τη νοοτροπία τους».

Αν συγκρίνατε τον προπονητή Πάμπο Χριστοδούλου τώρα σε σχέση με 20 χρόνια πριν, όταν ξεκινούσε την προπονητική του καριέρα, ποιες διαφορές θα εντοπίζατε;

«Έχω μεγάλες εμπειρίες τώρα. Πλέον δεν είμαι απόλυτος για κάποια πράγματα. Αναφέρομαι στον τρόπο προσέγγισής μου στο όλο πρότζεκτ που λέγεται ποδόσφαιρο, είτε αφορά τoν πρόεδρο, τους ποδοσφαιριστές, τη διαιτησία, κ.α. Αρκετά πράγματα που έκανα παλιά δεν θα τα έκανα τώρα διότι είχα λάθος. Σε βοηθάει η εμπειρία να αναθεωρείς κάποια πράγματα. Η εμπειρία σε κάθε δουλειά σε κάνει πιο σοφό άνθρωπο και εγώ αυτή τη στιγμή είμαι πιο σοφός ως προπονητής. Προηγουμένως ήμουνα απόλυτος, για παράδειγμα, έλεγα ότι αυτό το πράγμα πρέπει να γίνει οπωσδήποτε και κάποια παιχνίδια τα έχανα».

Θυμάστε κάποιο παράδειγμα που δείχνει ότι ήσασταν απόλυτος σε κάποια θέματα και τώρα θα ενεργούσατε διαφορετικά;

«Ναι, να σου πω ένα τρανό παράδειγμα. Τον καιρό που ήμουν προπονητής της ΑΕΛ, το 2011 -12, προκριθήκαμε στο Europa League. Τότε αντιμετωπίζαμε την Άντερλεχτ στο Βέλγιο, σε ένα παιχνίδι που κρινόταν αν θα περάσουμε στο Champions league. Ενώ στην έδρα μας κερδίσαμε με 2-1, στον αγώνα που έγινε στο Βέλγιο, δεχτήκαμε γκολ στο 80’ και στο 90+3’, κι αυτό γιατί ρισκάραμε. Εγώ έπαιζα με μία άλφα τακτική φιλοσοφία, με τετράδα στην άμυνα, 4-2-3-1. Θα μπορούσα στα τελευταία δέκα λεπτά να παίξω με τρεις ή πέντε αμυντικούς, διότι δεχόμασταν αφόρητη πίεση, και ίσως να είχα διαφορετική τύχη, να κρατήσουμε το 0-0 και να περνούσαμε στους ομίλους του Champions League. Αν και η αλήθεια είναι ότι είχαμε σημαντικές απουσίες εκείνη την ημέρα και ήταν δύσκολο να υποστηρίξω ένα άλλο σύστημα, ένας έμπειρος προπονητής θα μπορούσε να βρει μια λύση. Με τα σημερινά δεδομένα σκεπτόμενος θα είχα περισσότερες πιθανότητες να κρατήσω το 0-0 και να περάσω στο Champions League».

Ανασκοπώντας το παρελθόν, θεωρείτε ότι πήρατε κάποιες λανθασμένες αποφάσεις όσον αφορά την καριέρα σας;

«Η αλήθεια είναι ότι στο ποδόσφαιρο θα κάνεις και σωστές και λανθασμένες κινήσεις. Και όλα αυτά εκ των υστέρων τα σκέφτεσαι. Θα μπορούσα να συνέχιζα να είμαι προπονητής της Εθνικής, αν δεν γίνονταν κάποιοι χειρισμοί. Προέκυψαν κάποιες διαφωνίες μεταξύ του μάνατζερ μου και της ομοσπονδίας».

Μπορείτε να γίνετε πιο συγκεκριμένος σχετικά με τους χειρισμούς;

«Οι λανθασμένοι χειρισμοί δεν σχετίζονται με το οικονομικό, αλλά με κάποιες άλλες διαφωνίες. Βγήκε ένα δημοσίευμα ότι με ήθελε ο Ηρακλής Θεσσαλονίκης, κάτι που ήταν αλήθεια και κάπου πειράχτηκε η ομοσπονδία. Θεώρησε η ομοσπονδία ότι αυτό έγινε διότι ήθελα μεγαλύτερο συμβόλαιο, ενώ δεν ίσχυε κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα. Εγώ είπα στον αείμνηστο Κωστάκη Κουτσοκούμνη ότι ήταν τιμή για την ομοσπονδία και για μένα να με ζητάει μια ομάδα όπως τον Ηρακλή που ήταν στην πρώτη κατηγορία. Ξεκαθάρισα όμως ότι προτεραιότητά μου ήταν η Εθνική. Δυστυχώς, όμως, το πήρανε στραβά λόγω του ότι μπήκε πίεση από τον τότε μάνατζερ μου. Ακολούθως, στράβωσε το πράγμα, το τράβηξαν στα άκρα και στο τέλος δεν έγινε η συμφωνία».

Πώς είναι η ιδανική ομάδα που ονειρεύεστε να χτίσετε εφόσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις;

«Είμαι λάτρης της δουλειάς των προπονητών που με εμπνέουν. Όταν ο προπονητής σε εμπνέει μετά μπορείς να χτίσεις και την ομάδα με τον τρόπο που τη δουλεύει ο συγκεκριμένος προπονητής. Εγώ για παράδειγμα είμαι λάτρης της δουλειάς της Λίβερπουλ του Κλοπ και της συνέχισης του έργου του. Διότι η φιλοσοφία είναι η ίδια, πρεσάρει μπροστά όταν πρέπει, κλείνετε όταν πρέπει, με παίκτες ταχυδυναμικούς, με απίστευτες φυσικές δυνάμεις, γρήγορους, ποδοσφαιριστές συνόλου. Έχει αλλάξει τόσο πολύ το ποδόσφαιρο σε ταχύτητα, δύναμη και φυσική κατάσταση που έστω και ένας παίκτης να μην μαρκάρει έχεις σοβαρά θέματα. Η ιδανική ομάδα για μένα είναι αυτή που θα πρεσάρει, θα συμμετέχουν όλοι οι παίκτες στην επίθεση και όλοι στην άμυνα, που να είναι κοντά οι γραμμές της. Αυτό είναι μεγάλη υπόθεση. Το άλλο χαρακτηριστικό των ομάδων του Κλοπ, όπως βλέπετε, δεν παίρνει φίρμες. Μετά, όμως, βλέπεις αυτούς τους παίκτες να ξεχωρίζουν, όπως για παράδειγμα ο Φαν Ντάικ που αγωνιζόταν προηγουμένως στη Σαουθάμπτον. Δεν είναι κακό, βέβαια, να παίρνεις μεγάλα ονόματα, το θέμα είναι να γίνεται ένα δέσιμο με τους υπόλοιπους».