Στο ντέρμπι κορυφής απέναντι στον Άρη, η Πάφος ενδεχομένως να έπεισε όσους (λίγους) δεν είχαν ακόμα αποφασίσει ποια είναι η καλύτερη απ΄τις δύο στο πρωτάθλημα. Δεν το πήρε βέβαια, τουλάχιστον ακόμα, αλλά μάλλον το χέρι του Ζάιρο ήδη αγγίζει μέρος της κούπας. Απομένει να το… φτάσει και το άλλο χέρι του αρχηγού.

Σ΄ένα παιχνίδι λεπτών ισορροπιών, όπως άλλωστε το περιμέναμε, ο Πέπε βρήκε τον χώρο που ψάχνει σε κάθε ματς για να εκτελέσει με το πολύ καλό του πόδι. Σ΄ένα ντέρμπι εκτός έδρας, οι Παφίτες έδωσαν και πάλι το «παρών» τους, ο Ίβουσιτς έκανε άλλη μία εξαιρετική απόκρουση, ο Λούκασεν με τον Σάρλια έπαιξαν ξανά πολύ καλή άμυνα και ο Χουάν Κάρλος Καρσέδο έκανε πολύ καλή διαχείριση. Με μία υποσημείωση. Γνωρίζοντας πλέον πως βαδίζουμε προς το τέλος και ο αριθμός των παιχνιδιών που έδωσε η ομάδα του έχει ανέβει στους 50 (!!) δεν είχε επιλογή... Την Πάφο την είχαμε συνηθίσει έως τώρα να μην αλλάζει τον τρόπο παιχνιδιού της. Να επιδιώκει να κυριαρχήσει σε 90+ λεπτά έτσι ώστε να φτάσει στην νίκη. Πλέον καταλάβαμε ότι μπορεί να κάνει και διαχείριση του σκορ.

Ο προπονητής αφού είδε πως στο καλό της διάστημα η ομάδα (στην αρχή του αγώνα) δεν κατάφερε να πετύχει περισσότερα από ένα γκολ, κατάφερε να απορροφήσει την πίεση που δεδομένα θα έβαζε ο Άρης. Έδωσε την μπάλα στον αντίπαλο και κυριολεκτικά ατσάλωσε μεσοαμυντικά. Ο αντίπαλος, πέραν από τις φάσεις των Μαρχίεφ και Γκομίς προς το τέλος του αγώνα, δεν κατάφερε να απειλήσει περισσότερο την εστία του Ίβουσιτς.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως μετά από το παιχνίδι με την «Ελαφρά Ταξιαρχία», η Πάφος έδειξε να τελειοποιεί τον τρόπο παιχνιδιού της. Με την δική της εικόνα, την διαφορά που έχει πλέον δημιουργηθεί αλλά και το τι βλέπουμε από τους άλλους, μάλλον και το άλλο χέρι του Ζάιρο εκεί κοντά είναι, προς την κούπα…