Δεν είναι άδικα που βγήκε κορυφαίος προπονητής του Σεπτέμβρη ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς. Ούτε που βγήκε τον Οκτώβρη ο Σα Πίντο, ούτε που βγήκε τον Νοέμβριο ο Χουάν Κάρλος Καρσέδο.

Μπορεί ωστόσο να θεωρηθεί άδικο που σε κανέναν από τους τρεις πρώτους μήνες της σεζόν δεν αναδείχθηκε κορυφαίος ο Νταβίντ Γκαγιέγο ενώ αξίζει να σημειωθεί πως ούτε καν δεύτερος δεν τερμάτισε ο κόουτς της Ανόρθωσης σε μια από τις τρεις ψηφοφορίες. Ήταν τρίτος τον Σεπτέμβριο, εκτός τετράδας τον Οκτώβρη και τέταρτος για τον Νοέμβρη.

Mιλάμε για τον προπονητή μιας ομάδας η οποία το καλοκαίρι ήταν αουτσάιντερ για την εξάδα (πολλοί την είχαν εντελώς ξεγραμμένη) αλλά είναι μόλις στο -4 από την κορυφή και στο -1 από τη δεύτερη θέση, παίζοντας πολύ καλό ποδόσφαιρο και κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Τον προπονητή μιας καινούριας ομάδας, ως επί τον πλείστον με παίχτες των οποίων τα βιογραφικά δεν γεμίζουν το μάτι, αλλά που στα χέρια του έγιναν υπερπολύτιμοι. Έναν προπονητή δουλευταρά και άριστο στην τακτική, με επιθετικό και ελκυστικό ποδόσφαιρο που έκανε τον κόσμο της «Κυρίας» να χαίρεται την ομάδα του μετά από πολλά χρόνια.

Ενδεχομένως να στοίχισε στον Γκαγιέγο το ότι δεν είχε έναν μήνα στον οποίο να κάνει μόνο νίκες -όπως οι βραβευθέντες προπονητές- κι ίσως να ήταν αλλιώς η κουβέντα εάν υπήρχε βραβείο για το σύνολο των τριών μηνών. Eιδικά εάν λαμβανόταν υπόψη η αξία του ρόστερ που έχει στα χέρια του ο κάθε προπονητής και το πόσο πιο ψηλά έχει την ομάδα από το... αναμενόμενο.

Ε.Γ.