Πως δείχνουμε οι άνθρωποι την αγάπη μας; Με πράξεις. Πολλές φορές χρησιμοποιούμε την έκφραση «θα κάνω ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό» όταν κάτι θέλουμε πολύ να πραγματοποιηθεί. Βέβαια, αξιολογώντας αυτή τη φράση μέσα από μια αυτοκριτική ματιά, η Κύπρος είναι η χώρα που ναι μεν θα βάλει ένα πλάνο, όμως θα βρεθούν 10 και 20 εμπλεκόμενοι (Stakeholders) που θα πουν αυτό έρχεται σε σύγκρουση με τα δικά μου συμφέροντα και επιδιώξεις.

Το έχω γράψει εκατοντάδες φορές (είναι σίγουρα τριψήφιος ο αριθμός αν και έκλεισα 30) ότι η ΚΟΠ είναι τα σωματεία και αν δεν αποφασίσουν αυτά μέσω ρηξικέλευθων τομών να ευδοκιμήσει η Εθνική, η Εθνική δεν θα πάει καλά, όση αποφασιστικότητα και αν επιδείξουν ανθρώποι κλειδιά.

Βέβαια, αντί να υιοθετούμε επιτυχημένες στρατηγικές, λχ βλέπε πριμοδότηση για την χρησιμοποίηση Κύπριων ποδοσφαιριστών που την πρότεινε ο νυν ομοσπονδιακός μας τεχνικός, πάμε να παραχαϊδέψουμε τα σωματεία που έχουν ανηγάγει τον παραγκωνισμό σε μάστιγα. Ετοιμάζουμε λέει πρωτάθλημα αναπληρωματικών. Αγαπητοί κύριοι, ούτε στην Ελλάδα δεν πέτυχε αυτό με τις ομάδες Β, οι οποίες έχουν εξαιρετικές ακαδημίες. Αυτές οι ομάδες λειτουργούν ουσιαστικά ως Κ23, όπου αγωνίζονται ποδοσφαιριστές που είναι εκτος 25άδας και φανταστείτε... στην Ελλάδα που με κάποιο τρόπο θα βρει να παράξει τουλάχιστον 3 με 4 παίχτες σε βάθος πενταετίας, όχι στη χώρα (Κύπρος) που ούτε τα next big thing των ακαδημιών μας δεν προωθούμε και φωνασκούμε σε καφετέριες και μπαρ περί αταλαντοσύνης και κακής νοοτροπίας.

Το πιο τρομακτικό γι αυτό το πρωτάθλημα είναι ότι ενθαρρύνεις τις ομάδες να δώσουν μη παραγωγικά λεπτά συμμετοχής, (άσχετα αν στο ανδρικό τους βάζουν στο 85' σε αδιάφορα παιχνίδια) σε ένα πρωτάθλημα αναχρονιστικό, που έρχεται να αναβιώσει τη Κ21 και θα δίνει και το δικαίωμα σε κάποιες ομάδες να χρησιμοποιούν μέχρι και 10 ξένους από την πρώτη ομάδα. Η τριβή με ξένους με χαμηλό αξιόμαχο δεν προσφέρει κάτι στα παιδιά μας, αντίθετα ίσως σπρώξει τους γονείς στη δοκιμασμένη λύση του εξωτερικού, όπου εκεί όντως αξίζει να παλεύεις γιατί η τριβή στη Πριμαβέρα για παράδειγμα κατά 75% θα σου δώσει πράγματα και θα σε κάνει πιο ώριμο και συγκροτημένο παιχτικά.

Συνεπώς τα δεδομένα ειναι απλά. Όταν δεν έχεις Πριμαβέρα ή Σεγούντα που αγωνίζεται η Μπαρτσελόνα Β ή έστω Έρστε Ντιβίζιε που παίζει ο Γιονγκ Άγιαξ, θεσμοθετείς τη χρησιμοποίηση 5 τουλάχιστον Κυπρίων στην αρχική ενδεκάδα των ομάδων. Ναι αλλά θα πει κάποιος, θα ρίξουμε το επίπεδο των ομάδων. Υπαρχει και εδώ απάντηση και θα το θέσω σχηματικά, άκρως παραστατικά. Γιατί να επιβαρυνθώ οικονομικά και να φέρω 15 μέτριους ξένους και να μην επικεντρωθώ να εντάξω στο δυναμικό μου 6 Κακόριν, 6 Σαρφό, 6 Βαλακάρι, 6 Γκιούρτσο? Θυμηθείτε μόνο πότε η Εθνική είχε σπουδαίες ξένες μονάδες στο δυναμικό της, όταν οι ξένοι που έρχονταν στο νησί ήταν λίγοι και εκλεκτοί. Σπόλιαριτς, Γκόκιτς, Ράουφμαν δεν αφησαν απλά το στίγμα τους, αλλά των δύο τα 4 παιδιά τους αγωνίζονται με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Άφησαν δηλαδή και παρακαταθήκη.

Επίσης αν διερωτάστε για το οικονομικό, σας λέω πως και εκεί υπάρχει λύση. Ναι το 5+6 στην πρώτη ομάδα, ίσως τα πρώτα χρόνια φέρει λιγότερες εισροές χρημάτων από την Ευρώπη, (τα 3-4 εκ που θα στερηθείς από το Κονφερενς λχ), όμως αναλογιστείτε σε αυτά τα χρόνια να δοκιμάσεις 15 παιδιά από την ακαδημία σου και να πωλήσεις σε προηγμένα πρωταθλήματα τρεις από αυτούς. Σε βάθος χρόνου αυτό είναι το πλάνο που θα δώσει πραγματική αξία στο πρωτάθλημα μας καθώς θα εμπιστεύονται την αγορά μας, όχι μόνο για να δώσουν 2 με 3 εκατομμύρια στην καλύτερη όπως τώρα, αλλά 8 και 10. Θα είναι δύο προϋπολογισμοί. Επίσης με δεξαμενή κλήσης πέραν των 60 ποδοσφαιριστών, πόσο μεγαλυτερος θα ειναι ο ανταγωνισμός στην Εθνική ομάδα, που θα αναγκάσει όλο και περισσοτερους σκάουτερ να την παρακολουθούν;

Οι οπαδοί (ΙΣΩΣ)θα στερηθούν τα ταξίδια για κάποια χρόνια στο εξωτερικό (σενάριο), οι ατζέντηδες θα ζημιώσουν (σενάριο), οι ομάδες όμως θα πάρουν ακριβώς τις ίδιες χορηγίες(δεδομένο), θα βγάζουν ένα μπάτζετ πιο σουλουπωμένο(δεδομένο), θα προσλάβουν επιτέλους επαγγελματίες γιατί δεν θα έχουν περιθώριο για παράδειγμα να αποκτήσουν ποδοσφαιριστές που δεν θα προσφέρουν τα αναμενομενα, η διαδικασία θα είναι πιο στοχευμένη και λιγότερο απερίσκεπτη.

Πάμε τώρα στο συγκριτικό. Το Nations League δημιουργήθηκε για να δέσει τα Εθνικα σύνολα, δίνοντας περισσοτερα παιχνίδια στις ομαδες του 4ου ομίλου δυναμικότητας. Η Γεωργία, η Αρμενία, το Καζακστάν κ.α το αξιοποίησαν. Στο δικό μας φιλαθλο κοινό επικρατεί η ιδέα ότι προκειται περί χαμένου χρόνου, την ίδια ώρα που βλέπουμε τον Κβαρατσκέλια και νομίζουμε οτι προήλθε από τον πλανήτη Άρη... λες και στη Γεωργία τους ρίχνουν στη μαρμίτα και βγαίνουν από εκεί υπερπαίχτες, με μία μπάλα κολλημενη στα πόδια.

Το σύνδρομο ηττοπάθειας και κατωτερότητας μας φωνάζει από χιλιόμετρα μακριά. Όχι μόνο γιατί υποτιμούμε τα δικά μας παιδιά, αλλά γιατί αυτό εκπορεύεται από την κρίση ταυτότητας μας. Δώσαμε πχ το πράσινο φως (όπως λεχθηκε) στον Ηλία Κωστή, εάν αγωνιστεί στην 1η ομάδα της Ατλέτικο να επιλέξει αν θέλει την Εθνική Ελλάδας αντί την Κύπρο, λες και θα επαναφέρουμε μέσω του αθλητισμού το ενιαίο αμυντικό δόγμα. Πάμε να κάνουμε την Εθνική μας, αυτό που σπρώχνουμε και τους ποδοσφαιριστές μας να γίνουν, 2ης κατηγορίας, 2ης διαλογής και γενικά δεύτερους. Όταν νιώθεις Ελλάδα Β, πως θα πείσεις ότι θα γίνεις νικητής και θα κοντράρεις στα ίσα αυτές τις ομαδες;