Το έγραψε ένας φίλος σε ανάρτησή του στο facebook, το σημειώσαμε και εμείς παλιά, δύο φορές μάλιστα, και προσπαθούμε ακόμη να μπούμε μέσα στα μυαλά κάποιων για να δούμε πώς σκέφτονται. Έγραψε λοιπόν ο φίλος: «Ταφόπλακα στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Οι συγγενείς μου να μου ρίχνουν πέτρες».

Πετροβολισμοί, εκρήξεις, κάψιμο αυτοκινήτων, παλαιότερα είδαμε και «πόλεμο» με «όπλα φωτοβολίδες» από την μία κερκίδα στην άλλη. Δηλαδή, οπαδοί σημαδεύουν στα τυφλά οπαδούς της αντίπαλης ομάδας.

Αναφερόμαστε βεβαίως σε φιλάθλους της αντίπαλης ομάδας, αλλά ίσως μερικοί ξεχνούν ότι σε κάθε οικογένεια υπάρχουν φίλαθλοι διαφορετικών ομάδων.

Την ώρα λοιπόν που αποφασίζει κάποιος να ρίξει μία πέτρα προς τον «εχθρό» δεν σκέφτεται ή και αν το σκέφτεται δεν τον ενδιαφέρει ότι μπορεί να στείλει στο νοσοκομείο ή να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά σε έναν συγγενή, φίλο ή γείτονά του. Είναι μάλιστα πολύ πιθανό να γίνει αυτό από τη στιγμή που κατοικούμε σε ένα «χωριό» και… δεν ζούμε στην Αμερική όπου οι πιθανότητες είναι πολύ λίγες.

Αναντίλεκτα, η κάθε πράξη βίας απέναντι στον οποιοδήποτε είναι θλιβερή, ιδίως αν σκεφτείς ότι ο φανατισμός ωθεί κάποιους να τραυματίσουν έναν συνάνθρωπό τους.

Σημειώνουμε όμως το πιο πάνω για να δείξουμε σε ποια επίπεδα έφθασε η βία στην Κύπρο. Σε σημείο όπου μερικοί δεν σκέφτονται ότι από μία πέτρα που πετάνε μπορούν να κτυπήσουν έναν συγγενή τους.

Τα επεισόδια στο Τσίρειο στάδιο αποδεικνύουν για πολλοστή φορά την ανομία που επικρατεί στα κυπριακά γήπεδα και την αδυναμία του κράτους να βάλει τέλος στον χουλιγκανισμό. Η ανικανότητα του κράτους φαίνεται και από τη συζήτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη για το θέμα της απαγόρευσης στις μετακινήσεις των οπαδών της φιλοξενούμενης ομάδας. Επειδή οι αρχές δεν μπορούν να κουμαντάρουν πενήντα και εκατό άτομα να τιμωρηθούν όλοι οι οπαδοί! Αυτή είναι η λύση!

Ανεπάρκεια στους ελέγχους κατά την είσοδο των οπαδών στα στάδια, ανωνυμία και μη ταυτοποίηση των τελευταίων, ανακατωσούρα στις κερκίδες και αδυναμία σύλληψης των χουλιγκάνων στις κερκίδες είναι, ανάμεσα σε άλλες, οι αιτίες που τα γήπεδα μας μετατρέπονται σε ζούγκλα.

Οι αρμόδιοι «κρύβονται» πίσω από τις πρόνοιες της νομοθεσίας για τη βία και την εφαρμογή της κάρτας φιλάθλου, η οποία τελικά αποτελεί ένα πολύ καλό «πρόσχημα» για την αποποίηση των ευθυνών.

Με ή χωρίς την κάρτα φιλάθλου, οι αρχές με οργανωμένο σχέδιο μπορούν να εξαλείψουν ή να μειώσουν τη βία στους αγωνιστικούς χώρους. Ωστόσο, ούτε σχέδιο υπάρχει, ούτε ικανότητα, ίσως ούτε και βούληση. Πάμε στα κουτουρού με αποτέλεσμα μια χούφτα άτομα να αφήνουν εκτεθειμένη την κυβέρνηση, την Αστυνομία και τους θεσμούς του κράτους, οι οποίοι ακόμη ψάχνουν τρόπους να προστατέψουν το άθλημα και τους χιλιάδες φιλάθλους. Τους υγιείς φιλάθλους. Συγχαρητήρια σε όλους... Πάλι νίκησε ο χουλιγκανισμός…