Το Μουντιάλ του Κατάρ έλαβε τέλος μετά τον τελικό του «Λουσαΐλ» που βρήκε την Αργεντινή του Λιονέλ Μέσι να φτάνει στην κατάκτηση του τροπαίου, μετά από έναν δραματικό τελικό, ίσως τον κορυφαίο στην ιστορία της διοργάνωσης.

Σχετικά με τα ατομικά βραβεία, καλύτερος νέος παίκτης της διοργάνωσης αναδείχθηκε ο Έντσο Φερνάντες, πρώτος σκόρερ ο Κίλιαν Εμπαπέ, καλύτερος παίκτης ο Λιονέλ Μέσι ενώ καλύτερος τερματοφύλακας ο «Ντιμπού» Μαρτίνες.

Το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξήχθη Νοέμβριο/Δεκέμβριο, και όχι κατά του καλοκαιρινούς μήνες όπως συνηθιζόταν ανήκει και τυπικά πλέον στα «βιβλία» της ιστορίας, και μετά την ενδεκάδα παικτών που δεν περιμέναμε αλλά «έλαμψαν» πάμε να ρίξουμε μια ματιά στην καλύτερη ενδεκάδα του τουρνουά.

Εμιλιάνο Μαρτίνεζ (Αργεντινή)

Του ασκήθηκε έντονη κριτική για την εμφάνιση κόντρα στη Σαουδική Αραβία όταν τις δύο φορές που η μπάλα «κινήθηκε» προς την εστία του αυτή κατέληξε και στα δίχτυα. Για να «γεννηθεί» μια έκπληξη χρειάζεται και η τύχη, και αυτή ήταν για τα καλά με το μέρος των Σαουδαράβων.

Η συνέχεια θα μπορούσε να τον «χρίσει» ακόμη και «MVP» αν ο Λιονέλ Μέσι δεν έκανε τα όσα είδαμε. Κόντρα στην Αυστραλία για τους «16» και την τελευταία φάση της αναμέτρησης, ήταν αυτός που «σταμάτησε» τον Κουόλ, με τον Αυστραλό να φτάνει μια «ανάσα» από το να στείλει το ματς στην παράταση.

Aκόμη μια «παράσταση» στα προημιτελικά με την Ολλανδία, αυτή τη φορά στη «ρωσική ρουλέτα» και τη διαδικασία των πέναλτι μετά την ισοφάριση-σοκ των «οράνιε» στα τελευταία λεπτά της κανονικής διάρκειας με τον Βέργκχοστ. Φαν Ντάικ και Μπέργκχάους δεν κατάφεραν να τον «νικήσουν», με τον 30χρονο γκολκίπερ να δίνει στην ομάδα του την πρόκριση για τα ημιτελικά, όπου η «αλμπισελέστε» επικράτησε εύκολα της Κροατίας (3-0), βάζοντας «πλώρη» για τον τελικό του «Λουσαΐλ».

Το τελευταίο «κεφάλαιο» της ιστορίας είναι αυτό που τον χρίζει… εθνικό «ήρωα». Η απόκρουση του… «αιώνα» στο σουτ του Κολό Μουανί στα τελευταία δευτερόλεπτα της παράτασης, ήταν αυτό που «επέτρεψε» στην ομάδα του Σκαλόνι να διεκδικήσει τον τίτλο στα πέναλτι.

Εκεί έπιασε το πέναλτι του Κομάν, ο Τσουαμενί αστόχησε απέναντι του και η Αργεντινή «στέφθηκε» Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Μπόνο και Λιβάκοβιτς ήταν εξωπραγματικοί, όμως ο τερματοφύλακας της Αργεντινής καθόρισε τον τίτλο, κατακτώντας και το Χρυσό Γάντι ως ο καλύτερος γκολκίπερ.

Ελ Γιαμίκ (Μαρόκο)

Ο κεντρικός αμυντικός της Ρεάλ Βαγιαδολίδ δεν βρισκόταν εν πρώτοις στις βασικές επιλογές του Ρεγραγκί για το δίδυμο των στόπερ, παρόλα αυτά ο ίδιος ανέτρεψε το «κλίμα» και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την αφρικανική ομάδα.

Στη φάση των ομίλων και απέναντι σε Κροατία, Βέλγιο και Καναδά αγωνίστηκε μόλις 25 λεπτά, ενώ πήρε επιπλέον 36΄ στη φάση των «16» και την πρόκριση με την Ισπανία, όταν πέρασε στο ματς στη προσπάθεια του Μαρόκου να αμυνθεί εκτενέστερα.

Ακολούθησαν δύο 90λεπτα στα οποία ήταν εκπληκτικός. Πρόκριση για τα ημιτελικά κόντρα στη Πορτογαλία του Φερνάντο Σάντος και ήττα από την -μέχρι πρότινος- Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Γαλλία στους «4» του θεσμού.

Στον αέρα ήταν ανίκητος έχοντας κερδίσει κάθε μια από τις εναέριες μονομαχίες που έδωσε (100%). Επί εδάφους «περιορίστηκε» σε αυτό της τάξης του 81%, ενώ μέτρησε 44 απομακρύνσεις και έξι επεμβάσεις στα 308΄ που αγωνίστηκε.

Αξίζει να σημειωθεί πως το Μαρόκο μέχρι και τη «συνάντηση» με τους «τρικολόρ» δεν είχε δεχθεί ούτε ένα τέρμα, πλην το αυτογκολ του Αγκέρντ στον αγώνα με τον Καναδά.

Τιάγκο Σίλβα (Βραζιλία)

Ο αρχηγός της «σελεσάο» έκανε ένα εξαιρετικό Παγκόσμιο Κύπελλο αν λάβουμε στα υπόψιν το ότι διανύει το 38ο έτος της ηλικία του. Το μόνο ματς στο οποίο δεν πήρε χρόνο συμμετοχής ήταν αυτό με το Καμερούν για τη φάση των ομίλων, όπου η Βραζιλία είχε ήδη εξασφαλίσει την πρόκριση της ως πρώτη στον όμιλο μαζί με Σερβία και Ελβετία.

Ακολούθησε η εμφατική πρόκριση με τη Νότια Κορέα (4-1), και ο οδυνηρός αποκλεισμός από την Κροατία του Λούκα Μόντριτς στη διαδικασία των πέναλτι. Ο ίδιος μπορεί να μη κατάφερε να διεκδικήσει το τρόπαιο όπως είχε δηλώσει άλλωστε, όμως η παρουσία και οι εμφανίσεις του στη διοργάνωση είναι από μόνες τους επίτευγμα.

Τέσσερις εμφανίσεις, 390 λεπτά , μια ασίστ, καθαρό… «ποινικό μητρώο», πάσαρε με ευστοχία της τάξης του 93,6%, και επτά επεμβάσεις. Δεν «κατάπινε» χιλιόμετρα όπως συνήθιζε τα προηγούμενα χρόνια, όμως η εμπειρία ήταν αυτή που τον οδήγησε στις σωστές τοποθετήσεις. Λιγότερα ανεβάσματα μεν, μηδαμινός κίνδυνος όταν ο αντίπαλος επιτίθονταν δε.

Γιόσκο Γκβάρντιολ (Κροατία)

Ο καλύτερος αμυντικός του Μουντιάλ που παρακολουθήσαμε, είναι ο λόγος που ο «θρυλικός» Βίντα για την Κροατία δεν πήρε ούτε λεπτό συμμετοχής… και όχι άδικα. Ο μόλις 20 ετών κεντρικός αμυντικός της Λειψίας απέδειξε για ποιον λόγο γίνεται τόσος ντόρος γύρω από το όνομα του.

Όταν μια ομάδα φτάνει ως τα ημιτελικά ένα σημαντικό μερίδιο της επιτυχίας –τις περισσότερες φορές- πιστώνεται και στην αμυντική λειτουργία της, και αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση για την ομάδα του Ζλάτκο Ντάλιτς. Ο Γκβάρντιολ κατέγραψε 690΄ λεπτά χωρίς να χάσει ούτε… δευτερόλεπτο.

Σημείωσε και ένα τέρμα στον μικρό τελικό κόντρα στο Μαρόκο όπου η «Χρβάτσκα» κατέκτησε και το μετάλλιο της τρίτης θέσης, ενώ αποσόβησε τον κίνδυνο για την ομάδα του 47 φορές σε επτά εμφανίσεις.

Απέναντι ακόμη και σε παίκτες του βεληνεκούς των Νεϊμάρ ή Ντε Μπρόινε δεν αντιμετώπισε το παραμικρό πρόβλημα, δείγμα της σπάνιας ποδοσφαιρικής του ωριμότητας.

Δυστυχώς για τον ίδιο η τελευταία «εικόνα» του στο Μουντιάλ είναι η φάση που έπεσε «θύμα» της επέλασης του Μέσι, όπου έφερε και την ασίστ για το 3-0 της Αργεντινής, ωστόσο το μέλλον φαντάζει «λαμπρό» και πολλά υποσχόμενο για τον ίδιο.

Ασράφ Χακίμι (Μαρόκο)

Ήταν από τους παίκτες που περιμέναμε να δούμε σε ένα… όχι και τόσο αουτσάιντερ όπως τελικά αποδείχθηκε, Μαρόκο. Ο μπακ-χαφ της Παρί Σεν Ζερμέν ήταν σε «αποστολή» από το πρώτο λεπτό μέχρι και το σφύριγμα της λήξης κάθε ματς.

Πολλά χιλιόμετρα, βρισκόταν διαρκώς και στις δύο περιοχές, όταν η ομάδα του Ρεγραγκί έπρεπε να αμυνθεί ήταν ένας «σκληρός» δεξιός μπακ ενώ όταν επιτίθονταν… εξτρέμ. Μπορεί να «επισκιάστηκε» από τις εκπληκτικές εμφανίσεις των Μπόνο, Ουνάχι, Άμραμπατ ή Ελ Γιαμίκ, ωστόσο ήταν ξεκάθαρα ένας «X-Factor» στην πορεία του Μαρόκου.

Δεν είδε ούτε μια κάρτα, στα 685 λεπτά που πάτησε στο χορτάρι για το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, ενώ μέτρησε 26 επιτυχημένα τάκλιν (70% ποσοστό εύστοχων παρεμβάσεων), 83% ευστοχία μεταβιβάσεων και μια ασίστ, ενώ είχε την απόλυτη ψυχραιμία να εκτελέσει με «πανένκα» το νικητήριο πέναλτι απέναντι στην Ισπανία στέλνοντας την ομάδα του στα προημιτελικά.

Λούκα Μόντριτς (Κροατία)

Το ότι στα 37 του θα κατάφερνε να φτάσει μια ανάσα από το να παίξει σε ακόμη έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου back-to-back, λέει πολλά. Ο αρχηγός της Κροατίας αποχώρησε ως αλλαγή μόνο στην παράταση απέναντι στην Ιαπωνία για τη φάση των «16», και απέναντι στην Αργεντινή με το ματς να έχει ήδη κριθεί.

Μάρκαρε, πάσαρε, οργάνωνε το παιχνίδι σαν δεύτερος προπονητής εντός των τεσσάρων γραμμών. Ο τίτλος του «ηγέτη» ίσως να μην είναι πλήρως αντάξιος της εικόνας του. Ευστοχία μεταβιβάσεων 89%, 16 επιτυχημένα τάκλιν με ποσοστό 70% και πολλά… πολλά χιλιόμετρα.

Μετά το 2018 και τη δεύτερη θέση στο Μουντιάλ της Ρωσίας, ο «μάγος» της Ρεάλ Μαδρίτης χάρισε ακόμη μια ιστορική στιγμή σε μια χώρα μόλις 3,9 εκατομμυρίων ανθρώπων, αποχαιρετώντας με ψηλά το κεφάλι στο «last dance» του στο Μουντιάλ.

Ροντρίγκο ντε Πολ (Αργεντινή)

Πιθανότατα εάν η Αργεντινή δεν είχε σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο ο ίδιος να μη βρισκόταν σε αυτή τη λίστα. Όχι γιατί οι εμφανίσεις του δεν ήταν επαρκείς, αλλά γιατί οι εκπλήξεις των Ουνάχι ή Άμπραμπατ δε θα γινόταν να μην προσμετρηθούν.

Η Αργεντινή όμως «έραψε» το τρίτο της αστέρι μετά το Μουντιάλ του Ντιέγκο το 1986 στο Μεξικό, και ο μέσος της Ατλέτικο Μαδρίτης κατέθεσε και την «ψυχή» του προκειμένου αυτό να συμβεί. Όχι μόνο στον τελικό, αλλά καθ΄όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης.

Όπως και ο Εμιλιάνο Μαρτίνες, έτσι και αυτός στοχοποιήθηκε στην ήττα-σοκ της πρεμιέρας με τη Σαουδική Αραβία, όμως φρόντισε για τα καλά να διορθώσει τα «κακώς κείμενα», ακόμη και αν αυτά προέκυψαν μέσα από μια έκπληξη που γίνεται… μια στις χίλιες.

Από την νίκη-«turning point» με το Μεξικό μέχρι και τον τελικό ο 28χρονος ήταν καθοριστικός για την «αλμπισελέστε». Δεν άφηνε σε ησυχία τους αντίπαλους χαφ, «καταστροφέας» έως έναν βαθμό, αλλά και απόλυτα προσηλωμένος στο αγωνιστικό πλάνο του Σκαλόνι.

«Πολεμιστής» είτε η ομάδα του έπρεπε να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, είτε να αμυνθεί, ακόμη και αν αυτό στράβωσε εις διπλούν (Ολλανδία, Γαλλία) για άλλους λόγους. Στον τελικό με τη Γαλλία δε του έμεινε ούτε… ανάσα πριν αποχωρήσει στο 102΄ της παράτασης.

Αντουάν Γκριζμάν (Γαλλία)

Αν βγάλουμε από την κουβέντα μας τον Εμπαπέ αναφορικά με τη Γαλλία, ο παίκτης της Ατλέτικο Μαδρίτης ήταν το «highlight» της ομάδας του Ντεσάμπ, όντας ο πιο επιδραστικός αυτής.

Ένας «υβριδικός» μέσος, που συνδύασε άριστα τις επιθετικές του αρετές με τα ανασταλτικά στοιχεία που είχε ως πιτσιρικάς, όταν και αγωνίζονταν πιο πίσω απ΄ότι στην επαγγελματική του καριέρα σύμφωνα με τον πατέρα του.

Μοίρασε τρείς ασίστ σε όλο το τουρνουά ενώ πάσαρε με ποσοστό 84%, που ναι μεν δεν είναι τόσο υψηλό όσο κάποιων άλλων, όμως το καθιστά εκπληκτικό όταν μιλάμε για τον παίκτη με την «παραγωγή» των περισσότερων μεγάλων ευκαιριών.

Σαν άλλος… αμυντικός χαφ ολοκλήρωσε επιτυχημένα 14 από τα 16 τάκλιν που επιχείρησε διαμορφώνοντας το ποσοστό της τάξης του 88%, ενώ αποτέλεσε και τον παίκτη που συνέδεσε άρρηκτα αμυντική και επιθετική γραμμή των «τρικολόρ».

Χουλιάν Άλβαρες (Αργεντινή)

Θα μπορούσε να αποτελεί τον «Ρόμπιν» αν ο Μέσι εξυπηρετούσε τον ρόλο του…Μπάτμαν. Ένας πρωταγωνιστής που «βγήκε» στον Σκαλόνι και έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την ομάδα του και τη πορεία αυτής ως τον τίτλο.

Στα 22 του ταξίδεψε με τη αποστολή της εθνικής Αργεντινής ως η εναλλακτική πίσω από τον Λαουτάρο Μαρτίνες, όμως γρήγορα «άφησε» -και δικαιωματικά- τον επιθετικό των «νερατζούρι στον πάγκο.

Μετά τις αναμετρήσεις με Σαουδική Αραβία και Μεξικό που πέρασε ως αλλαγή, δικαίωσε τον προπονητή του για την επιλογή του ίδιου στο αρχικό σχήμα, σκοράροντας τόσο απέναντι στην Πολωνία, όσο και την Αυστραλία για τη φάση των «16».

Ήταν ο άνθρωπος που έδινε την έξτρα πίεση για την Αργεντινή που οδήγησε και σε αρκετά κλεψίματα για την «αλμπισελέστε». Τα δύο τέρματα και ασίστ στον ημιτελικό με την Κροατία και μετέπειτα η κατάκτηση του τροπαίου έβαλαν το «κερασάκι στην τούρτα» στην πορεία του ίδιου στο τουρνουά.

Κιλιάν Εμπαπέ (Γαλλία)

Το κλισέ: «Το μέλλον του ποδοσφαίρου» βρίσκεται σε καλά χέρια» είναι πέρα για πέρα εύστοχο και βάσιμο στη δική του περίπτωση. Αυτά που έκανε ο επιθετικός της Παρί Σεν Ζερμέν είναι ασύλληπτα, και ήδη τον θέτουν ως το επόμενο μεγάλο όνομα στην «μετά-Μέσι/Ρονάλντο» εποχή.

Μόλις στα 23 του χρόνια και έχοντας ήδη κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο στα 19 του, βρίσκεται μόλις πέντε τέρματα μακριά από το να σπάσει το ρεκόρ του Μίρλοσλαφ Κλόζε ως ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της διοργάνωσης με 16 γκολ.

Στο Μουντιάλ που παρακολουθήσαμε σε επτά αναμετρήσεις έστειλε οκτώ φορές την μπάλα στα δίχτυα, μοίρασε δύο ασίστ, και έγραψε το όνομα του –ξανά- με χρυσά γράμματα στα «βιβλία» της διοργάνωσης, ως ο πρώτος που πετυχαίνει χατ-τρικ σε τελικό.

Εφτασε μια ανάσα από το να «γυρίσει» έναν τελικό μόνος του και να κατακτήσει το δεύτερο διαδοχικό Μουντιάλ της καριέρας του, ωστόσο η εμφάνιση του τόσο στον τελικό που του χάρισε και το Χρυσό Παπούτσι, αλλά και καθ΄όλη τη διάρκεια του τουρνουά αποτελεί «ιστορία».

Λιονέλ Μέσι (Αργεντινή)

«Μετά το πρώτο παιχνίδι και την ήττα από τη Σαουδική Αραβία, ζήτησα από τον κόσμο να μας εμπιστευτεί, επειδή γνωρίζαμε για το τι ήμασταν ικανοί» Αυτά ήταν τα λόγια του «πούλγκα» μετά την πρόκριση της Αργεντινής στον τελικό.

Έχουν γραφτεί πάρα πολλά, όμως μια από τις «κατηγορίες» που του χρέωναν μετά από τους διαδοχικά χαμένους τελικούς ήταν πως δεν αποτελούσε τον ηγέτη που «έπρεπε» βάση των συνθηκών.

Σε αυτό το Μουντιάλ είδαμε μια διαφορετική «πτυχή» του, όχι στο αγωνιστικό κομμάτι, γιατί σε αυτό παρέμεινε εξωπραγματικός όπως άλλωστε από την αρχή της καριέρας του, αλλά στην ευρύτερη στάση του. Τα έβαλε με αντίπαλους παίκτες, προπονητές, πάλεψε για να φτάσει σε αυτό που «στερήθηκε» το 2014.

Στο δρόμο για τη «κορυφή» και μετά από επτά αναμετρήσεις αναδείχθηκε πέντε φορές παίκτης του αγώνα, μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο σήκωσε και τη Χρυσή Μπάλα του Μουντιάλ ως ο καλύτερος παίκτης . Στα 35 του ένα εκπληκτικό τουρνουά από τον ίδιο στη τελευταία του συμμετοχή στη διοργάνωση, με επτά τέρματα και τρεις ασίστ.

Έχει ανοίξει πρώτος το σκορ για την ομάδα του περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλον, πρώτος σε συμμετοχές στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων (26) προσπερνώντας τον Ματέους, πρώτος που σκοράρει σε όλα τα νοκ-άουτ ματς, πρώτος σε νίκες (17) αφήνοντας «πίσω» τον Κλόζε, περισσότερα αγωνιστικά λεπτά (2.217) στην ιστορία του θεσμού ξεπερνώντας τον Μαλντίνι, πρώτος που κατακτά δύο χρυσές μπάλες. Ιστορία.

Ουαλίντ Ρεγραγκί (Μαρόκο)

Ο προπονητής του Μαρόκου ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη των πάγκων. Οδήγησε την ομάδα του στην πρωτιά του ομίλου απέναντι σε Κροατία, Βέλγιο και Καναδά ενώ έγραψε ιστορία όταν μετά από τις προκρίσεις με Ισπανία και Πορτογαλία τα «λιοντάρια του Άτλαντα» έγιναν η πρώτη αφρικανική ομάδα που αγωνίζεται στα ημιτελικά της διοργάνωσης.

Δεν είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων κατά τη διάρκεια των αγώνων ωστόσο δεν ήταν η ομάδα που κρατούσε παθητική στάση από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Διατηρούσε την άμυνα της σφιχτή με τον αντίπαλο να «σπάει» το κεφάλι του για να τη διαπεράσει, και όταν υπήρχαν οι προϋποθέσεις μπορούσε κάλλιστα να σε «σκοτώσει».

Έβγαλε ήρωες, χάρισε στιγμές και εικόνες που θα «συνοδεύουν» το εν λόγω Μουντιάλ, και εν τέλει -πλην της τέταρτης θέσης,- κατέκτησε και τον «τίτλο» του αουτσάιντερ-έκπληξη στον θεσμό. Ακόμη και αν οι περισσότερες εμφανίσεις του δεν παρέπεμπαν σε αουτσάιντερ.

sport-fm.gr