Ο Κωνσταντίνος Ιορδάνους, λαμβάνοντας τον λόγο, άρχισε δακρυσμένος την ομιλία του.

«Σας βλέπω εδώ όλους σαν φίλους. «Έφυγα αποό την Κύπρο πριν από 54 χρόνια και πήγα στην Αμερική. Δεν πέρασε ούτε μια μέρα που δεν θυμόμουν την Κύπρο μας. Ήμουν από παιδί ΑΠΟΕΛίστας. Έπαιξα ποδόσφαιρο με πολλούς ΑΠΟΕΛίστες. Έπαιξα και εναντίον του ΑΠΟΕΛ όταν ήρθαμε εδώ το 1976 και το 1978 με τον Παγκύπριο. Το όνειρο της οικογένειας του ΑΠΟΕΛ ήταν και δικό μου. Το όνειρο πρέπει να είναι πιο μεγάλο από μία ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι η καρδιά του ΑΠΟΕΛ είναι η ποδοσφαιρική ομάδα αλλά υπάρχουν και άλλα αθλήματα, αλλά ο ΑΠΟΕΛ εξυπηρετεί την νεολαία της Λευκωσίας με πολλά άλλα αθλήματα. Και θα ήθελα να τα βοηθήσουμε και τα άλλα αθλήματα.

Αυτό το όνειρο του ΑΠΟΕΛ, αυτό το σπίτι, αυτό στολίδι για τη Λευκωσία, νομίζω θα δώσει ευκαιρίες όχι μόνο στην Κοκκινοτριμιθιά και στη Λευκωσία, και σε πολλά παιδιά που θέλουν ο αθλητισμός να είναι μέρος της ζωής τους. Αυτό είναι το όνειρό μου. Αυτή είναι η πεποίθηση μου. Θέλω να είναι ένας προορισμός που θα προσφέρει πολλά στους συμπατριώτες μας και θα πηγαίνουν και την Τρίτη και την Τετάρτη, την Πέμπτη, την Παρασκευή. Και δεν θα πηγαίνει μόνο για τις ανέσεις αλλά και για να βοηθά τον ΑΠΟΕΛ. Δεν μπορούν να επιβιώσουν τα γήπεδα μόνο με μία ποδοσφαιρική ομάδα. Πρέπει να προσφέρουμε στο κοινό, το κάτι παραπάνω».