Ένα μικρό κοριτσάκι που έπαιζε μπάσκετ στις αλάνες, μια τυχαία γνωριμία στην παραλία της Λεμεσού, ένα μεγάλο πείσμα και ένα τεράστιο ταλέντο. Ένα όμορφο και δύσκολο ταξίδι μέχρι τα κορυφαία γήπεδα πετόσφαιρας του κόσμου. Η ζωή της Κατερίνας Ζακχαίου θα μπορούσε να γυριστεί ταινία, δείχνοντας ένα - ένα τα βήματά της, από την ηλικία των 12 ετών, μέχρι την εκτόξευσή της στην ελίτ της πετόσφαιρας. Η 26χρονη κεντρική της Κιέρι ‘76, η οποία κάνει την Κύπρο περήφανη αγωνιζόμενη στο πιο υψηλό επίπεδο πετόσφαιρας στον κόσμο, έδειξε από μικρή ότι το όνομά της θα συνδεθεί με επιτυχίες και τρόπαια και ότι μια μέρα θα φιγουράρει δίπλα από τις κορυφαίες αθλήτριες. Οι συνεχόμενοι τίτλοι στα τμήματα υποδομής του Απόλλωνα και τα τρία σερί νταμπλ (2013-14, 2014-15, 2015-16) με τη γυναικεία ομάδα των κυανολεύκων, πριν καν γίνει 18 χρόνων, συνοδεύτηκαν από εξαιρετικές εμφανίσεις που κίνησαν το ενδιαφέρον ομάδων του εξωτερικού.

Στη Νάξο πριν το μεγάλο άλμα

Η πρώτη μεγάλη πρόκληση εκτός συνόρων ονομάζεται Πανναξιακός και το καλοκαίρι του 2016 αναχωρεί για την Ελλάδα. Πραγματοποιώντας εξαιρετικές εμφανίσεις, η πανύψηλη πετοσφαιρίστρια (1,92) οδηγεί την ομάδα της Νάξου στους τελικούς του πρωταθλήματος και τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας. Ο Πανναξιακός χάνει και τους δύο τίτλους από τον Ολυμπιακό, αλλά η Κατερίνα κερδίζει τις εντυπώσεις και μαζί τη μεγάλη μεταγραφή.

Η ατυχία και οι μαγικές εμφανίσεις

Η διεθνής Κύπρια πετοσφαιρίστρια γίνεται ο διακαής πόθος των μεγάλων ελληνικών ομάδων και το καλοκαίρι του 2017 ρίχνει άγκυρα στον Πειραιά και τον Ολυμπιακό. Ο σοβαρός τραυματισμός που υπέστη στις αρχές της περιόδου 2017-18, την αναγκάζει να μείνει εκτός αγωνιστικών χώρων μέχρι το τέλος της περιόδου που βρήκε τις ερυθρόλευκες νταμπλούχες και στην κορυφή του Τσάλεντζ Καπ. Την επόμενη, όμως, περίοδο, η Κατερίνα επανέρχεται στη δράση και πραγματοποιώντας μαγικές εμφανίσεις, κατακτάει ένα νταμπλ (2018-19) και ένα πρωτάθλημα (2019-20).

Η... απογείωση

Το όνομά της άρχισε να κυκλοφορεί στα μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης και η ίδια νιώθει έτοιμη να κάνει το μεγαλύτερο σερβίς της καριέρας της αναχωρώντας για το καλύτερο πρωτάθλημα πετόσφαιρας στον κόσμο, το ιταλικό. Αρχικά επιλέγει την Κούνεο Γκράντα, πριν κάνει ακόμη πιο μεγάλα βήματα φορώντας τις φανέλες των Βέρο Βόλεϊ, Μπούστο Αρσίζιο και Κιέρι '76, όπου ζει ακόμη ένα όνειρο: ανεβαίνει στην κορυφή της Ευρώπης, κατακτώντας την περσινή περίοδο το CEV Cup με τον τελευταίο πόντο να έρχεται από τα δικά της χέρια!

«Τα καταφέραμε τελικά!»

Η πρώτη μας επαφή με την Κατερίνα έγινε πριν από ενάμιση-δύο μήνες. Παρότι πρόθυμη να μας μιλήσει από την αρχή, το βαρυφορτωμένο πρόγραμμά της σε Ιταλία και Ευρώπη, μας αλλάζει τα σχέδια και το διαδικτυακό μας ραντεβού παίρνει παράταση. «Τα καταφέραμε τελικά!», μου γράφει μόλις ολοκληρώνεται η συνέντευξη και την ευχαριστώ για τον χρόνο της.

Η Κατερίνα εξιστορεί στο «Γήπεδο» της εφημερίδας «Πολίτης», πώς από μια τυχαία συνάντηση έφθασε στην κορυφή της ευρωπαϊκής πετόσφαιρας, μας μιλάει για το ένστικτό της σε ηλικία 15 χρόνων, για το καθημερινό και απαιτητικό της πρόγραμμα, ενώ ως μια αθλήτρια που απέκτησε πλούσιες εμπειρίες, καταθέτει τις προτάσεις της με σκοπό να βελτιωθεί το άθλημα της πετόσφαιρας στην Κύπρο.

Στο τέλος της φετινής σεζόν εκπνέει το συμβόλαιό σας με την Κιέρι ‘76. Ποια είναι τα σχέδιά σας για την επόμενη χρονιά; Mπορεί να σας δούμε και σε πέμπτο ιταλικό σύλλογο;

«Φέτος, ναι, τελειώνει το συμβόλαιό μου. Ακόμη δεν γνωρίζω τι θα κάνω, είναι μια διαδικασία που τη δουλεύει ο μάνατζέρ μου κάθε χρόνο. Είμαι ευχαριστημένη στην Ιταλία, αλλά είμαι ανοικτή στο οτιδήποτε μου έρθει».

Πώς είναι η ζωή μιας επαγγελματίας πετοσφαιρίστριας στην Ιταλία από προπονητικής πλευράς;

«Η ζωή εδώ στην Ιταλία δεν είναι όπως νομίζουν όλοι. Είναι αρκετά δύσκολη. Έχουμε ένα απαιτητικό πρόγραμμα καθημερινά που πρέπει να ακολουθούμε. Για παράδειγμα, μέσα στην εβδομάδα έχουμε καθημερινά διπλές προπονήσεις πρωί-απόγευμα. Συνήθως παίζουμε Κυριακή και αν είμαστε τυχερές και δεν παίζουμε Τετάρτη θα έχουμε ένα ρεπό, αν όχι, μπορεί να κάνουμε εβδομάδα χωρίς ρεπό».

Έχετε διακριθεί και ξεχωρίσει στο πιο υψηλό επίπεδο πετόσφαιρας στον κόσμο. Ποιο είναι το προσωπικό κίνητρό σας στη μετέπειτα καριέρα σας;

«Να σας πω την αλήθεια, βάζω όνειρα και στόχους, αλλά μου αρέσει να βλέπω χρόνο με χρόνο να είμαι καλά και να κάνω αυτό που αγαπώ».

Ποιο ήταν το ερέθισμα για να ξεκινήσετε την καριέρα σας στην πετόσφαιρα;

«Ήταν για να γίνει πιστεύω. Εγώ ασχολούμουν με το μπάσκετ τότε. Ήμουν έκτη δημοτικού και είπαμε να πάμε παραλία με τους φίλους μου. Καθώς ήμουν εκεί μαζί τους και χαλαρώναμε, βλέπω έναν κύριο (τον αγαπημένο όλων μας, τον κύριο Ηλία Μιχαηλίδη) να με προσεγγίζει και να με ρωτάει απευθείας πόσων ετών είμαι χωρίς να ρωτήσει κάτι άλλο και του λέω 12. Μου λέει 'θέλω αμέσως να μιλήσω με τους γονείς σου, εσύ αύριο ξεκινάς βόλεϊ'. Έτσι, πήρε αμέσως τον πατέρα μου τηλέφωνο και του λέει, 'θέλω να έρθω σπίτι σας να σας μιλήσω'. Μετά από δύο ώρες ήρθε σπίτι μας με ένα τεράστιο χαμόγελο σαν να ήξερε κάτι. Έτσι, την επόμενη μέρα είχα ξεκινήσει προπονήσεις με τον Απόλλωνα».

Είχατε ποτέ φανταστεί ότι θα κάνατε αυτή την αξιοθαύμαστη πορεία, δεδομένου, συν τοις άλλοις, ότι η πετόσφαιρα στην Κύπρο δεν είναι ένα δημοφιλές άθλημα;

«Όντως αυτό ισχύει. Στην Κύπρο είμαστε αρκετά πίσω στο άθλημα. Η αλήθεια είναι ότι μετά από κάποια φάση, όταν ήμουν 15 χρονών και το πήρα απόφαση ότι θέλω να κάνω τα πάντα για να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ, είχα ένστικτο ότι κάτι καλό θα έβγαινε. Επειδή πραγματικά το ήθελα πάρα πολύ, ήξερα ότι για να καταφέρω κάτι έπρεπε να φύγω στο εξωτερικό».

Ποια ήταν η πιο ξεχωριστή στιγμή της καριέρας σας μέχρι τώρα και ποια η δυσκολότερη;

«Ας ξεκινήσω με τη δυσκολότερη. Γενικά είχα αρκετές, αλλά αυτή ήταν η πιο σκληρή. Η χειρότερη, αυτή που με πήρε πολύ κάτω ψυχολογικά, ήταν όταν τραυματίστηκα αγωνιζόμενη με τον Ολυμπιακό, έπαθα ρήξη χιαστών. Τώρα, η καλύτερη και η πιο όμορφη ήταν όταν πήραμε το ευρωπαϊκό πέρσι και είχα βάλει τον τελευταίο πόντο. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Ήταν η πιο συγκινητική στιγμή της καριέρας μου! Ναι μεν προηγήθηκε το ευρωπαϊκό με τον Ολυμπιακό, αλλά τότε, όπως σας ανέφερα, ήμουν τραυματισμένη. Το είχα βάλει, όμως, στόχο, κάποια στιγμή, όταν θα κατακτούσα ξανά ένα ευρωπαϊκό να το έπαιρνα με αυτόν τον τρόπο, με τον τελευταίο πόντο, και το πέτυχα!»

Ποιες είναι οι δυνατότητες μιας γυναίκας να ξεχωρίσει στην κυπριακή πετόσφαιρα;

«Για εμένα πρώτα πρέπει να έχει χαρακτήρα και αρχές, επειδή όσο ταλέντο και να έχει κάποιος, αν δεν ξέρει να το αξιοποιήσει κάποια στιγμή χάνεται».

Με την εμπειρία σας, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ιταλία, με ποιο τρόπο, πιστεύετε, μπορεί να ανέβει επίπεδο η κυπριακή πετόσφαιρα και ειδικά το γυναικείο πρωτάθλημα; Μπορούν να ληφθούν κάποιες αποφάσεις προς αυτή την κατεύθυνση;

«Ειναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση. Πιστεύω ότι θέλουμε πολλή δουλειά για να κτίσουμε κάτι πρώτα ως σωματεία. Αρχικά ας ξεκινήσουμε από το ότι δεν υπάρχουν οι σωστές εγκαταστάσεις. Πρώτα να έχουν ένα γήπεδο τα παιδιά να κάνουν προπονήσεις με τις σωστές ώρες, επειδή εμείς στην Κύπρο έχουμε το σύστημα σε ένα γήπεδο να υπάρχουν όλα τα αθλήματα που πιστεύω είναι μεγάλο λάθος. Επίσης, θα ήταν καλό οι προπονητές να κάνουν τουλάχιστον κάποια σεμινάρια στο εξωτερικό επειδή έτσι θα μπορούσαν να μάθουν καινούργια πράγματα από πιο έμπειρους. Γενικά είναι θέμα που αν το ανοίξεις δεν κλείνει, αλλά θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή ίσως ανέβουμε ένα σκαλάκι πιο πάνω επειδή έχει πολλά ταλέντα που χάνονται διότι δεν υπάρχουν οι σωστές εγκαταστάσεις ή ο σωστός τρόπος».

Ποιες διαφορές εντοπίσατε στο ιταλικό πρωτάθλημα σε σχέση με το ελληνικό;

«Είναι άλλης κλάσης το ιταλικό σε σχέση με το ελληνικό. Γενικά το ιταλικό είναι το καλύτερο στον κόσμο, δεν μπορεί να συγκριθεί με άλλες χώρες. Στο πρωτάθλημα παίζουν οι καλύτερες παίκτριες στον κόσμο, οι προπονήσεις είναι πολύ ανταγωνιστικές, οι προπονητές είναι όλοι πολύ απαιτητικοί και αρκετά καλοί. Κάθε χρόνο αλλάζουν πολλά πράγματα, θέλουν να εξελίσσονται και να βρίσκουν καινούργιες ιδέες και συστήματα - γενικά είναι πολύ διαβασμένοι. Αλλά είμαι χαρούμενη, επειδή βλέπω ότι το ελληνικό επίπεδο ανεβαίνει σιγά - σιγά και είναι πολύ θετικό για τις αθλήτριες και για τον ελληνικό αθλητισμό».

Τι θα συμβουλεύατε τις νεαρές αθλήτριες της Κύπρου που θέλουν να ασχοληθούν με το άθλημα της πετόσφαιρας;

«Να πιστέψουν πρώτα στον εαυτό τους και ό,τι σκέφτονται μπορεί να συμβεί στην πραγματικότητα, φτάνει να βάζουν όνειρα και στόχους στη ζωή τους και να έχουν πίστη. Να μην τα παρατάνε ποτέ με την πρώτη δυσκολία επειδή αυτός ο δρόμος φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολος».